It’s your choice.

Mijn wang begon te gloeien en nog een klap volgde. Met grote ogen keek ik Harry aan. Hij had me al vaker geslagen als ik volgens hem iets verkeerds deed of zei, maar iedere keer weer verbaasde het me. Wat moest ik anders? Hij was mijn beste vriend of is, maar je gaat toch niet je beste vriendin slaan? Ik snapte helemaal niets meer van die jongen. We hadden het altijd zo gezellig en altijd werden de mensen gek van ons twee omdat we altijd met z’n tweeën keihard begonnen te lachen, omdat wij als geen ander elkaar begrijpen. Ik had vriendinnen waarmee ik ook wel ongeveer dezelfde humor deelde, maar met Harry was het echt gewoon perfect. Ik begon meer te voelen voor hem dan alleen vriendschap. Ik probeerde er tegen te vechten, maar ik kon het gewoon niet negeren. Altijd wilde ik bij hem zijn en samen iets doen, totdat hij raar begon te doen. Ik was verlieft op die jongen geweest. Ja geweest, het was allemaal weg gegaan toen hij begon met mij te slaan en te commanderen. Het commanderen vond ik op het begin niet zo heel vreemd, totdat het steeds vaker voor kwam en het ook steeds meer werd wat ik voor hem moest doen. Het begon met wat drinken in te schenken en nu was het opgelopen tot het huis schoon maken, eten koken enzovoort. Een ondankbaar slaafje was ik in zijn ogen. Dat kon ik op zich nog wel verdragen, al sloeg het helemaal nergens op en hoorde je zo niet om te gaan met je vrienden. Maar toen hij begon met mij te slaan besefte ik dat dit helemaal niet normaal meer was. Hij was veranderd. Een heel ander mens. Het enige wat ik had gedaan was per ongeluk een vaas omgegooid en meteen volgde een harde klap in mijn gezicht en een schop tegen mijn schenen aan. Vol verbazing staarde ik hem aan. Een reactie die ik nog iedere keer weer beleefde. Nog altijd kon ik het niet geloven dat de jongen waarvan ik zoveel hield, zo veranderd was in een monster. Ik wachtte op de dag dat ik wakker zou worden uit deze nachtmerrie, maar die dag kwam nooit aan bod. Tot de dag van vandaag droomde ik van hoe het vroeger was. Hoe lief Harry was voor mij en voor iedereen. Hoe romantisch hij was en hoe behulpzaam hij altijd tegenover de andere mensen was. Ook droomde ik van de dag waarop het allemaal begon. Het commanderen en later het slaan. Steeds weer kwam het terug. Maar toch wel de ergste droom van allemaal vond ik toch de droom waar hij mij helemaal in de steek liet. Hij sprak nooit meer tegen me en negeerde mij volkomen. Hij liep me voorbij als hij mij tegen kwam en gunde mij nog geen een enkele blik meer. Langzaam verdween hij in zwarte rook en nooit meer kwam hij terug. Steeds was ik bang dat die dag ooit zou uitkomen. Geloof het of niet. Ik wilde hem gewoon niet kwijt, stiekem voelde ik misschien toch nog een heel klein beetje voor hem, maar lang niet meer zoveel als ik eerst deed. Soms was hij weer zijn oude zelf en verontschuldigde hij zich voor zijn gedrag en deden we weer gezellige dingen samen, maar de volgende dag was hij weer zijn nieuwe slechte ik. Ik wilde hem helpen, maar ik wist niet hoe. Ik wist wel dat hij niet gelukkig was maar waarom wist ik niet. Ik durfde het hem ook niet te vragen, bang om geslagen te worden.
‘Kalenka waar ben je verdomme!’ schreeuwde Harry kwaad door het huis. Ik verstijfde even wetende wat me te wachten stond. Een kwade Harry liep stampvoetend op me af en gaf me een harde klap in mijn gezicht. De tranen sprongen in mijn ogen en ik greep met een pijnlijk gezicht naar mijn wang. Bang keek ik op en keek in Harry’s groene ogen die om een of andere manier niet Harry’s ogen waren. Harry’s pupillen waren veel groter dan normaal en zijn ogen waren ook een stuk doffer.
‘Ga nu onmiddellijk stofzuigen in de woonkamer!’ zijn stem klonk hees en had een rare klank. Net toen Harry zijn hand weer ophief en mij weer wilde slaan liep ik snel weg naar het schoonmaakhok waar alle spullen stonden. Met een zucht pakte ik de stofzuiger en begon te stofzuigen. Net toen ik achter de bank had gestofzuigd wilde ik achteruit lopen, maar ik knalde met de slang tegen de boekenkast aan waardoor er een paar boeken uit vielen. Geschrokken zette ik snel de stofzuiger uit en liep naar de kast toe. Ik hoorde Harry’s voetstappen al na galmen op de trap onderweg naar mij om mij te straffen voor mijn daad. Zo snel als ik kon raapte ik de boeken op en net toen ik ze terug op hun plek wilde zetten vond ik een doorzichtig zakje. Nieuwsgierig pakte ik het zakje eruit en bekeek het voorzichtig. Wat moest dit hier? Voorzichtig maakte ik het zakje open en opeens viel het me in wat het was. De voetstappen stopten en woest keek Harry me aan.
‘Je gebruikt drugs?’ vroeg ik verbaasd. Ik keek van het zakje naar Harry en weer terug naar het zakje. Het verklaarde wel ontzettend veel.
‘Nee niet waar’ ik rolde even met mijn ogen en schudde langzaam mijn hoofd.
‘Wel waar, Harry alsjeblieft lieg niet. Wat zit er dan in dit zakje’ ik probeerde zo lief mogelijk te klinken om klappen te voorkomen.
‘Ik lieg niet! En dat is gewoon wat stof’ voordat ik het wist had ik weer een klap in mijn gezicht en een trap tegen mijn schenen aan gekregen. Ik voelde alle woede open borrelen van al die tijd en rende snel langs Harry heen naar mijn kamer. Ik gooide zo snel als ik kon de deur open en gooide mijn kussen in mijn koffer. Iedere morgen opnieuw pakte ik mijn koffer helemaal in, op mijn kussen na, en nam me voor om na het ontbijt weg te gaan en terug naar mijn huis te gaan, maar steeds weer bedacht ik me tot op dit moment. Ik wist het zeker nu ik moest maken dat ik weg kwam. Ik rende met de koffer in mijn handen de trap af en vond een Harry die dronken leek, maar dat niet was. Nee Harry was High. High van alle drugs die hij had genomen. Wist hij dan niet dat het ontzettend gevaarlijk kon zijn en het slecht voor hem was? Waarom maakte ik me nog zorgen om hem, hij had me mishandeld als vriendin en nog maakte ik me zorgen om hem. Het sloeg helemaal nergens op.
‘Harry ik ben weg!’ even dacht ik dat het binnen kwam en zag ik de oude Harry weer die me gekwetst aan keek, maar al snel veranderde het in een Harry die dacht dat slaan mij tegen ging houden. Hij werd zo rood als een tomaat van alle woede en na lang klappen te moeten hebben ontvangen wist ik weg te komen. Ik was nu al drie maanden weg van Harry en nog steeds miste ik hem iedere dag opnieuw. De oude Harry althans, maar die zou nooit meer terug komen. Vaak had ik gedacht om terug te gaan, maar eigenlijk wilde ik niets meer met hem te maken hebben. Ik lag op mijn bed en bladderde verveeld door een boekje waar niet veel interessants in stond. Het gerinkel van de deurbel deed mij op kijken en snel gooide ik het blad op mijn bed en stond op. Ik sprong van de laatste treden af van de trap puur uit verveling en opende de deur. Het liefst had ik nu de deur voor zijn gezicht willen dicht slaan, waarom ik het niet deed wist ik ook niet.
‘Kalenka… Oké ik weet dat je me waarschijnlijk nu heel erg haat, maar ik wil dat je even mijn verhaal aanhoort als je me dan nog altijd weg wil hebben zal ik zonder zeuren weg gaan. Dat beloof ik je, laat me alsjeblieft alles uitleggen. Ik mis je zo’ zijn laatste woorden waren maar een fluistering geweest, maar toch kwamen ze binnen. Ik stond te twijfelen of ik hem moest binnen laten of niet. Ik was nieuwsgierig naar zijn verhaal, maar hij verdiende het niet om binnen gelaten te worden. Ik beet even op mijn lip en dacht lang na. De vloer trok mijn aandacht en starend naar de grond kwam ik tot een antwoord op zijn verzoek. Ik opende de deur nog een beetje en stapte achteruit zodat hij naar binnen kon stappen. Mijn nieuwsgierigheid had het gewonnen van mijn angst.
‘Dankje Kalenka! Je wil niet weten hoe blij ik daarmee ben’ hij klonk oprecht blij, maar ik wist niet meer wat ik moest geloven of niet. Ik knikte even en liep de woonkamer binnen. Ik ging stevig tegen de muur aan staan in de beurt van de keuken waar een blok stond met messen in zodat als Harry iets wilde flikken ik me zo kon verdedigen. Het was geen geweldig plan, maar het gaf me wel genoeg moed om in dezelfde kamer als Harry te staan. Harry ging tegenover mij zitten op een stoel en keek mij even doordringend aan, waarna zijn aandacht naar de grond ging. Hij opende zijn mond en begon met praten. Zijn hele levensverhaal rolde uit zijn mond. Hoe hij eerst heel erg gepest werd op de basisschool en toen hij uit eindelijk op de middelbare kwam hij eindelijk een groepje vrienden had, alleen het bleken geen echte vrienden te zijn maar dat wist hij toen nog niet. Hij had dit pas een paar dagen geleden ontdekt toen hij nadacht wat hij nu eigenlijk in zijn leven had en dat ik eigenlijk de enige was waar zijn leven om draaide. Ook vertelde Harry dat zijn vrienden aan de drugs begonnen en hem dwongen mee te doen met de dreiging om hem te gaan negeren en iedereen tegen hem op te zetten en dat wilde Harry natuurlijk niet. Hij probeerde het een paar keer voor zijn vriendschap, die geen echte vriendschap bleek te zijn, in stand te houden en raakte verslaafd. Hij kon zijn emoties niet meer aan en raakte helemaal de kluts kwijt. Hij was nu al drie maanden lang gestopt met de drugs omdat hij te verdrietig was omdat ik weg was gegaan en omdat hij besefte dat het de drugs waren die mij weg hadden gejaagd. Ik luisterde aandachtig zijn hele verhaal aan en kon in zijn stem horen dat dit echt de waarheid was. Ik kreeg ook nog medelijden voor hem en kon het niet laten toen hij begon te huilen om naast hem te gaan zitten en hem te troosten. Toen hij klaar was met zijn verhaal keek hij weer weg van de vloer en staarde mij recht in mijn ogen aan en vertelde mij dat hij mij zo erg had gemist en dat hij ontzettend veel spijt had voor alles wat hij mij had aangedaan. Zonder dat ik het door had boog hij naar me toe en drukte zijn zachte lippen op die van mij. Ik verbrak na een tijdje de zoen, beseffend wat ik nu eigenlijk aan het doen was. Ik wist niet zeker of ik hem nu wel moest vergeven.
‘Kalenka geef me alsjeblieft nog een laatste kans. We kunnen gewoon als vrienden beginnen als je dat wilt tenminste. Ik wil dat je gelukkig bent’ ik knikte kort en dacht na over zijn voorstel. Diep in mijn hart wist ik meteen het antwoord, het moest nog alleen verteld woorden aan mijn hersenen die iets trager van begrip waren.
‘Je krijgt nog een laatste kans’

Hope you liked it .