I hate that I love you.

POV. Kalenka Felicity Moon.

Haastig liep ik door de straten en zuchtte kort. Ik was nu al een half uur onder weg en nog altijd was ik niet bij mijn bestemming aan gekomen. Ik was onderweg naar de tandarts en was nu al een kwartier te laat. Ik had mijn wekker wel gezet, alleen was ik nadat ik de wekker uit had gezet, weer in slaap gevallen. Drie kwartier later werd ik wakker gemaakt door illegaal vuurwerk, anders lag ik nu misschien nog te slapen in mijn bed. Zo snel als ik kon trok ik mijn kleren aan en rende daarna naar de badkamer om mijn tanden te poetsen. Toen ik wat gegeten en gedronken had sprong ik op mijn fiets en begon te trappen. Tot mijn schrik kwam ik erachter dat ik niet bepaald vooruit kwam en dat mijn banden allebei leeg waren gelopen. Niemand kon mij met de auto er naar toe brengen dus was lopen de enige optie geweest. Helaas voor mij was het ontzettend ver lopen en ook moest ik nog eens omlopen aangezien ze aan de stoep waren aan het werken en ik daar dus niet langs kon lopen. Ik sloeg een straat in en zuchtte. Deze weg zou nog zeker een half uur duren. Dan had ik eigenlijk beter thuis kunnen blijven en me ziek kunnen melden, maar daar was het nu wat te laat voor en aangezien ik nu toch al onderweg was, was het ook weer zo stom om om te draaien. Ik stopte met rennen en keek twijfelend om me heen. Ik beet kort op mijn lip en besloot toch maar voor het onzekere te gaan. Ik rende het bos in en duwde een paar takken opzij. Normaal zou ik nooit deze weg in zijn gegaan, maar als dit betekende dat ik iets minder laat zou zijn ging ik toch maar via deze weg. Dit bos stond bekend om zijn gevaren en vermiste mensen. Al een paar mensen die deze weg zijn in gegaan zijn er nooit meer uit gekomen. Of ze vermoord zijn of wat anders is onbekend. Het was een groot raadsel. Ik duwde snel een paar takken opzij zodat ik er niet tegen aan zou lopen. Langzaam maar zeker kwam ik in het midden van het bos. De bomen kwam steeds dichter naar elkaar toe en steeds minder zonlicht viel er door de bomen. Beelden van vroeger dansten voor mijn ogen. Hoe ik hier vroeger altijd rende en tegen een boom ging zitten om zo even weg te zijn van thuis. Dit alles was voordat het eerste bericht kwam van een meisje rond de vijftien jaar die dit bos in ging en nooit meer terug kwam. Nooit heeft er iemand nog iets van haar gehoord. Was ze dood of leefde ze nog? Waar was ze? Wat was er gebeurd? Allerlei vragen die nooit beantwoord waren. Na dit bericht volgden er nog vele andere berichten van verdwenen meisjes en twee jongens. Er leek wel een vloek op dit bos te zijn uitgeroepen. Angstig door deze gedachtes keek ik onderzoekend om me heen. Ik dacht dat een tak had horen kraken, maar het zou ook mijn verbeelding kunnen zijn. Ik liep rustig door, maar versnelde mijn pas toen er weer gekraak klonk alleen dit keer dichterbij. Ik draaide me om, maar zag niemand. Toen ik weer verder wilde lopen knalde ik tegen iets op en viel ik op de grond. Een hoopje bladeren brak mijn val die nu de lucht in dwarrelde. Een zwarte schim stond recht voor mijn neus en een onaangenaam gevoel rilde door mijn lichaam. Ik kroop achteruit en zag toen de bladeren weer gezakt waren een geheimzinnige glimlach op het gezicht van de zwarte schim. De schim boog verover en belande met zijn gezicht in een straaltje licht waardoor ik hem goed kon bekijken. Zijn chocolade bruine ogen keken me vriendelijk aan en zijn glimlach leek nu een stuk vriendelijker. Zijn raven zwarte haar schitterde in het zonlicht. Hij stak zijn hand naar mij uit en knikte er vriendelijk naar. Twijfelend pakte ik zijn hand vast en liet me omhoog trekken. Toen ik zijn hand aanraakte ging er een rilling door me heen, geen onaangename het tegenovergestelde zelfs. Ik verdwaalde in zijn ogen waarin een kleine twinkeling te zien was. Ik vergat waarom ik deze weg op was gekomen en ik vergat waar ik was. Ik had het gevoel dat ik in een paradijs was beland. Het donkere sombere bos leek te veranderen in een vrolijk en kleurrijk weilandje. Twee handen pakte mijn schouders stevig vast en trokken me naar achteren. Een shock ging door mijn lichaam heen en even was ik in shock. Toen ik weer op aarde leek te komen begon ik te schreeuwen. Te schreeuwen zo hard ik kon, maar het had geen zin. Niemand was in de beurt die me kon helpen, niemand kon me horen. En als ze me al konden horen zouden ze hier nooit naar toe komen om mij te helpen. Een hand drukte stevig op mijn mond waardoor het geluid wat ik produceerde gedempt werd. Een zwarte doek werd voor mijn ogen gebonden en het laatste beeld wat ik zag was hoe de jongen die perfect leek in mijn ogen veranderde in een duivel. Hij help mee met mij naar de auto te dragen. Ik spartelde hevig tegen en probeerde alles, maar dan ook alles om los te komen, maar een tegen vijf was nou eenmaal on eerlijk. Ik zou hier nooit meer uitkomen. Eenmaal in de auto kreeg ik allerlei rare en privé vragen op me afgestuurd, maar omdat ik niet wilde antwoorden werd ik geslagen en geschopt. Ik had geen idee wat ze allemaal precies met me deden, maar een ding wist ik zeker zo’n pijn had ik nog nooit van mijn leven gehad. Uit eindelijk voelde ik hoe mijn kleren uit gingen en het volume van mijn stem werd nog luider dan dat het al was. Een klap in mijn gezicht liet me stoppen met schreeuwen en veranderde het in huilen. Mijn tranen maakten de doek voor mijn ogen al snel helemaal doorweekt, maar de jongens negeerde het volkomen het enige waar zij aandacht voor hadden was mijn lichaam. Het deed zoveel pijn allemaal. En zo ging het elke dag opnieuw en opnieuw. Soms wel drie keer per dag door een andere jongen. Alle vijf waren ze door en door slecht, toch kon ik het niet laten om te glimlachen naar Zayn. Ik haatte hem met heel mijn hart, maar toch was er iets bijzonders aan hem wat het me allemaal deed vergeven voor wat hij deed. Heel even was dit gevoel maar. Nooit zou ik ze kunnen vergeten voor wat ze me aan deden. Nooit.

De deur werd met een klap dicht gegooid en eindelijk kon ik de tranen hun gang laten gaan. Het was een wonder dat ik nog altijd kon huilen en nog niet uitgedroogd was door het vele huilen en het weinige drinken wat ik kreeg. Ik kroop moeizaam terug naar mijn deken. Het was niet meer dan een oude lappen stof, maar het was beter dan niets. Ik ging op een stuk van de deken liggen en wikkelde het andere deel om mijn vermagerde lichaam heen. Iedere dag opnieuw moest ik leven van een kraker en een half bekertje water, soms als ik geluk had en Niall of Zayn alleen thuis waren kreeg ik een sneetje brood en wel twee volle glazen water. Ik was ontzettend slap geworden in deze dagen en had bijna geen kracht meer over. Helse pijnen trokken er door mijn lichaam en ik rilde van de kou. Het enige wat ik aan had was versleten ondergoed en een dun zomer jurkje terwijl het hartje winter was. Ik wist dat het winter was aangezien ik dat Liam gisteren hoorde zeggen aan de telefoon. De laatste keer dat ik buiten was geweest was een jaar geleden toen ik ontvoerd werd. Niemand had moeite gedaan om mij te zoeken, althans niet genoeg moeite. Ik had mijn vrienden en familie al een jaar lang niet meer gezien en god wat miste ik ze. Iets vloeibaars stroomde via mijn been naar beneden en ik wist meteen wat het was. Bloed. Iets wat ik om de drie dagen verloor. Op de dag dat het Liam’ beurd was om te doen wat hij wilde met mij. Hij was gewoonweg veel te ruw, niet dat de andere jongens lief voor me waren want dat was niemand. Anders hadden ze me allang naar buiten moeten hebben laten gaan en me laten genieten van de zon die op mijn gezicht zou schijnen en de frisse lucht die ik zou in ademen. Ik probeerde me om te draaien, maar het lukte niet. Het deed te veel pijn en ik had simpel weg geen kracht meer over. Moeizaam sloot ik mijn ogen en leunde voorzichtig tegen de muur aan. Ik was bang. Bang dat de deur open zou gaan en ze weer iets van me wilde. Net toen ik eindelijk een beetje rust had gevonden en ik langzaam in slaap viel vloog de deur open en knalde tegen de muur aan. Geschrokken kroop ik achteruit wat een helse pijn in mijn rug opleverde aangezien ik nog altijd tegen de muur aangedrukt lag.
‘Hier heb je nog wat water’ het was zijn Ierse accent wat mij iets deed ontspannen. Het was Niall hij deed me gelukkig nooit zo heel veel pijn.
‘Dankje’ mijn stem was schor en het duizelde even voor mijn ogen. Niall glimlachte even en sloot de deur toen. Ik spitste mijn oren. Iets wat ik iedere dag herhaalde in de hoop dat ze ooit vergaten de deur op slot te doen en eindelijk na zo lang gewacht te hebben gebeurde het. Voetstappen was het enige wat ik hoorde. Ik kroop naar het water toe en goot het langzaam mijn mond binnen. Ik genoot van de frisheid en hoe het vloeibare stofje in mijn mond danste. Toen ik het water na een tijdje op had stond ik moeizaam op. Even werd het zwart voor mijn ogen, maar al snel herstelde mijn zicht zich weer. Ik duwde zachtjes tegen de deur en een sprankeling van licht drong mijn ogen binnen. Ik duwde de deur wat verder open en moest even wennen aan het vele licht. Angstig keek ik om me heen, maar niemand was te bekennen. Voorzichtig liep ik de gang af op weg naar de trap naar beneden om zo bij de deur uit te kunnen komen en zo eindelijk naar buiten te kunnen.
‘Zayn wat is er toch met je?’ verbaasd bleef ik stil staan. Een andere persoon schraapte zijn keel en ik kon horen dat hij het moeilijk had.
‘Niets dat heb ik je al verteld!’ een klap galmde door het gebouw heen en voorzichtig stapte ik achteruit. Zayn en Liam waren in een diep gesprek in een kamer op de bovenverdieping en iets in me zei dat ik moest blijven luisteren.
‘Luister Zayn je weet dat we dat kind hoe heet ze ook alweer? Nou ja doet er niet toe. Dat we haar nu vandaag precies een jaar lang hier hebben en dat de politie dan weer opnieuw een onderzoek gaat starten. We moeten van haar af en je weet op welke manier’ uitgeput van het lange staan en het gehaast lopen van daar net leunde ik tegen de muur en luisterde gespannen mee.
‘Dat kind heeft een naam! Kalenka en waarom moeten we van haar af?! De politie heeft ons de vorige keer ook niet gevonden dus waarom nu wel?’ Zayn klonk boos en verdrietig tegelijk. Iets wat ik niet begreep waarom wilde hij niet van me af en waarom was hij ze boos en verdrietig bij die gedachte dat hij afscheid moest nemen?
‘Zayn zo zijn de regels nou eenmaal! Je vindt haar toch niet leuk hé? O nee god dit ga je niet menen je bent verlieft op haar?!’ een sprankeltje hoop danste door mijn lichaam wat ik het liefst eruit wilde gooien, maar ik kon mijn gevoelens niet verdringen.
‘Dat is niet waar Liam dat weet je best’ het leek alsof ik door een trein geraakt werd ik zakte in elkaar en staarde levenloos voor me uit. Hij was het enige wat me nog een beetje levend liet voelen in dit huis. Nu was ik zo goed als dood.
‘In dat geval mag jij de klus klaren Zayn’ protesteerde geluiden klonken, maar ik kon niet precies verstaan wat er gezegd werd.
‘Ze moet dood’ het laatste leek me weer wakker geschut te hebben. Voetstappen richting de deur kwamen dichterbij en ik moest snel na denken. De deur zou ik nooit meer rennen en als ze me dan te pakken zouden krijgen zou ik een pijnlijke en langzame dood tegemoet komen, dus ik had maar een keus. Zo snel als ik kon rende ik terug naar mijn kamer. Verwonderd van mijn energie en kracht rende ik door en gooide de deur snel dicht. Ik pakte mijn deken op en hield het voor me als schild. Niet dat het veel zou opleveren, maar het voelde veiliger. Het leek uren te duren en de spanning steeg met de minuut. Even dacht ik dat ze het plan niet zouden door zetten en ik nog veilig was voor nu, totdat de deur open vloog en een schim voor de deur opening stond. Ik kon een schreeuw niet onder drukken en ging stevig tegen de muur aan staan, hoe veel pijn het ook deed. ‘Nee’ protesteerde ik terwijl Zayn mijn kamer binnen stapte. ‘Nee alsjeblieft doe het niet’ tranen stroomden al over mijn wangen. ‘Ik heb nog een heel leven voor me alsjeblieft ik ben pas zo jong alsjeblieft’ ik viel op mijn knieën en begon voor mijn leven te smeken. Al had ik niet veel van mijn leven over, misschien wist ik ooit wel te ontsnappen en kon ik verder gaan met waar ik gebleven was in mijn leven.
‘Ik hou van je. Zielsveel. Ik heb het geprobeerd te onder drukken, maar het lukte niet. Ik ben niet hier om je pijn te doen, maar om je te bevrijden’ mijn tranen stopte langzaam met stromen en verbaasd keek ik hem aan.
‘Echt. Echt waar? Ga ik hier weg? Meen je dit?’ van blijdschap trok k zijn benen naar me toe en knuffelde hem. Twee stevige handen onder mijn oksel lieten mijn grip om zijn benen verslapen.
‘Ik gooi de deken goed over je heen en beloof me geen woord meer te zeggen oké?!’ Ik knikte als antwoord en hield mijn adem in toen ik over Zayns schouder lag met mijn oude deken over me heen. Ik hing slapjes over hem heen en speelde zo goed mogelijk dood. Gelach van Liam vulde de kamer toen Zayn beneden aan kwam.
‘Ik dump haar ver weg van hier en verbrand haar’ gemompel klonk waarna een klap van de deur klonk. Zayn zette me op de grond neer en deed voorzichtig mijn oude deken van me af. Hij staarde in mijn ogen en ik staarde terug in de zijne. Hoe gek het ook klonk ik voelde me veilig bij hem. De zon begon te schijnen en verwarmde mijn gezicht. Ik snoof de frisse lucht in en sloot mijn ogen. Na een tijdje zo te hebben gestaan voelde ik Zayns lippen op de mijne ik beantwoorde zijn kus en was eindelijk na een lange tijd weer gelukkig.
‘We zijn vrij nu. Voor altijd en ik zal je beloven te beschermen voor alles. Ik wil voor altijd bij je zijn.’

Sorry voor het lange wachten!! . Ik hoop dat je de OS toch leuk vond .