Avada Kedavra • Three.

Phoenix POV

De kleinste dooddoener pakte me ruw bij mijn armen en ik probeer hem een elleboogje te geven maar waarschijnlijk merkte hij het niet eens. Hij was sterk en gespierd.
Walgend keek ik de tafel vol dooddoeners rond en mijn blik wordt erger als ik bij professor Snape aankom. Hoe kon hij? Dit was verraad.
‘Verrader,’ siste ik zacht en woedend naar Snape. Snape mompelde iets als ‘vijf punten aftrek voor slytherin’ en de dooddoener snoof verontwaardigd. Tevreden grijnsde ik – nu wist ik al wat meer over deze onbekende vijand – maar mijn grijns viel weg toen ik de punt van de staf van de Lord in mijn vel voelde prikken.
‘Phoenix… Mooie naam… Feniksen zijn mooie beesten. Wist je dat Perkamentus ook een feniks heeft?’ zei The Lord zacht en ik rolde met mijn ogen.
‘Ja, dat wist ik. Feliks. Ik draai dat beest een keer z’n nek om,’ antwoordde ik bot, proberend de pijn in mijn arm te negeren.
De Lord lachte zachtjes. ‘Feliks.. inderdaad.. Volgens mij heb je het niet zo op Dumbledore?’ zei hij zacht en kil.
Ik lachte spottend. ‘Op het moment heb ik het niet zo op iedereen. Zelfs niet op Purebloods,’ zei ik spottend. En ik had het nooit niet op Purebloods.
De dooddoener achter me grinnikte even en ik trapte even naar achteren en raak hem daarbij vol in zijn kruis.
De jongen schreeuwt net niet van pijn maar klapt wel achterover, waarbij hij mij los laat. Tevreden grijns ik en mijn grijns gaat al snel over in een sadistische lach. Bellatrix lacht met me mee en al snel volgen een aantal andere dooddoeners.
Opeens voel ik een harde klap in mijn gezicht en de brandende pijn die de vlakke hand van de jongen oplevert is bijna verlichtend vergeleken bij de pijn in mijn arm.
Ik trek mijn toverstaf en houd hem in de nek van de jongen, waarna die hetzelfde bij mij doet. ‘Wees een man en spreek,’ sis ik naar hem en mijn ogen schieten – net als die van hem – vuur.