Avada Kedavra • Two.

Draco POV.

Mijn vader wees me erop dat mijn haar nog zichtbaar was, dus stopte ik dat weg onder mijn kap. Walgend keek ik naar de andere dooddoeners. Bellatrix… Snape, die was nog wel de beste van hun allemaal… Mijn ouders, natuurlijk, maar die waren niet walgelijk… Demetri… Wormstaart… En nog die vele, vele anderen. The Dark Lord riep ons allemaal bij hem te komen en ik en mijn ouders gingen maar gewoon op het geluid af en kwamen zo bij de grote, donkere eetkamer.
Lord Voldemort ging aan het hoofd van de tafel zitten en wij – de dooddoeners – gingen ook zitten. Ik vond het vreselijk hier te zijn. In Phoenix’ huis, niet met haar mogen praten of contact zoeken, om haar ‘in te wijden’ in het dooddoener zijn.
Ik voelde een brok in mijn keel toen Voldemort begon te praten.
‘Zoals jullie weten… Zal Phoenix Delore zich vandaag – net als de andere leden van haar gezin – bij ons voegen.’ Zijn stem was zacht, koud en kil en ik zag Phoenix rillen, wat me deed grinniken. Zoals verwacht leverde dat me een boze blik van de Lord, van mijn vader en van professor Snape op. Geweldig.
‘Zou jij-‘ Voldemort knikte naar mij en ik verbleekte. ‘- Haar even naar me toe willen brengen?’ vroeg hij zachtjes en ik knikte. Eigenlijk wilde ik dit niet. Ik wilde Phoenix – mijn beste vriend – niet overleven aan het genadeloze leven van dooddoener zijn. Ik wilde er zelf niet eens eentje zijn.
Phoenix verbleekte waardoor haar donkerblonde haren nog donkerder leken en haar groene ogen nog feller afstaken tegen haar toch al bleke huid. Ik had die ogen altijd al bijzonder gevonden. Ze waren de reden geweest dat ik contact met haar gezocht had. Haar ogen leken net slangen. Ja, Phoenix was een geboren Slytherin.
Traagjes stond ik op en ik liep naar Phoenix’ plaats toe. Haar stoel schoof ik naar achteren en ik pakte haar ruw bij haar pols, niet te ruw, natuurlijk.
Phoenix’ blik kruiste de mijne en even zag ik ongeloof in haar ogen. Ze kon het nog niet weten… Dat kon gewoon niet. Maar Phoenix was mijn beste vriend, ze kende me als geen ander.
‘Geef me haar arm,’ zei de Lord zacht toen ik haar mee getrokken had naar het hoofd van de tafel. Smekend keek Phoenix me aan en ik keek haar verontschuldigend aan. Dit was vreselijk…
Maar toch pakte ik haar linkerarm en stak die uit naar The Dark Lord, die haar mouw omhoog schoof en er met zijn staf in duwde.