De spele

'Lieverd, rustig maar...' suste mijn moeder toen ze me zag zitten op het krakende stoeltje in de woonkamer. Tranen stroomden over mijn wangen, stoppen deden ze niet. 'Ik... wil niet dood, mama,' fluisterde ik zachtjes. Ik veegde met mijn mouw langs mijn ogen, proberend om de tranen tegen te houden, zonder enig succes. Mijn moeder's ogen stonden verdrietig, maar ze vermande zich. 'Je gaat niet dood, Harry, het komt allemaal goed...' Ik knikte, ook al geloofde ik er niks van. Natuurlijk kwam het niet goed. Morgen zou de boete zijn en ik wist met honderd procent zekerheid te zeggen dat ik als jongens tribuut zou worden gekozen. Een van de regels luidde: 'Zolang er een bandlid van One Direction leeft, zou diegene worden gekozen als tribuut uit zijn District.' Dit jaar gold die regel eigenlijk alleen voor mij, de andere jongens waren de voorgaande jaren al aan de beurt geweest. Ik was de jongste van het stel, dus op logische wijze ook als laatste aan de beurt. Louis, Zayn, Liam en Niall waren allemaal verdwenen. Niemand wist of ze nog leefden, niemand wist waar ze waren, ze verdwenen gewoon plots uit de arena. Zou dat mij ook overkomen? Een klein glimlachje ontstond op mijn gezicht toen ik dacht dat ik ze dan misschien wel zou zien. Maar dat verdween al gauw weer uit mijn gedachten toen ik bedacht dat ze misschien niet eens meer leven. Een luide snik klonk door ons kleine huisje. 'Niet huilen, niet huilen...' probeerde mijn moeder me te troosten. Ze had wel gelijk, met huilen schoot je niks op en bovendien had ik heel de dag al lopen janken... Ik knikte kort. Nogmaals veegde ik mijn mouw langs mijn gezicht en gek genoeg hielp het dit keer wel om de tranen te stoppen. Mijn moeder sloeg een arm op me heen en drukte me stevig tegen haar aan. Ik legde mijn hoofd op haar schouder en zo verstreken er wat minuten. De stilte in huis werd abrupt verstoord door mijn zus die vrolijk thuiskwam met wat bloemen in haar handen. Terwijl ze neuriënd de bloemen in een vaasje stopte, stak ze haar hand naar ons op en zwaaide ze kort. 'Hoi Gemma, hoe was je dag?' vroeg mijn moeder vriendelijk. Blijkbaar was mijn zus vergeten dat de boete morgen was, wat ook wel vreemd is, want niemand in heel Panem vergeet dat. Maar mijn zus is anders dan andere. Gemma is altijd vrolijk, altijd. Of in ieder geval, ze is een optimistisch persoon. Ze kon iedereen opvrolijken met haar vrolijke stemming, maar ook gewoon door te glimlachen. Gemma was bijzonder en ik zag haar als mijn grote voorbeeld. Ik was dan ook heel trots op haar als mijn zus, maar helaas kon ze de laatste tijd niks doen om mij op te vrolijken. Mijn humeur was al dagen-, zelfs jarenlang verpest door die jaarlijkse Spelen. Ik haatte het zo vreselijk. Het ergste was dat heel Panem moest aanzien hoe mensen werden vermoord of overleden aan de vreselijkste dingen. De rillingen liepen ervan over mijn rug.

Op dat moment kwam mijn vader binnenlopen. Hij begon meteen te zeuren over het vreselijke werk in de mijnen en adviseerde mij dat ik er nooit moest gaan werken. Gelukkig voor hem zou dat ook nooit gebeuren, ik zou binnenkort toch wel dood gaan...

Gemma, Harry, we gaan eten,' werd er door mijn moeder door ons huisje geroepen. Ik sloeg de dekens van mij af - ik had even een dutje gedaan - en zette mijn voeten op de krakende, houten vloer. Een koude bries kwam me tegemoet, aangezien het raam openstond en ik net onder mijn warme dekens vandaan kwam. Ik gleed met mijn hand door mijn haren en probeerde het een beetje in model te krijgen. Daarna liep ik vermoeid naar de keuken, waar mijn ouders en zus al aan tafel zaten. 'Alsjeblieft,' zei Gemma vriendelijk toen ze mijn bord had opgeschept. Niet dat we veel voedsel hadden, maar het blikje soep dat ik vanochtend bij de As had gekocht en de verse muntthee (Gemma had vanmiddag de muntblaadjes meegenomen) waren wel heel lekker.

'We hebben nog wat brood,' mompelde Anne, mijn moeder, en ze stond op. Ik nam nog een slok van de muntthee en keek toe hoe ze een sneedje brood verdeelde over ons vieren. Het was niet veel, maar dat was ik wel gewend. Er was amper voedsel te krijgen als je in de Laag in District 12 woonde.

'Ik ben nog even buiten,' deelde ik mee en deed daarna mijn dunne jasje aan. Even later trof ik James, één van de weinige die mij niet haatte en dan ook een goede vriend van me was, aan bij onze vaste plek, bij een dikke boom in het parkje. Het park was zoiets als het Weiland, alleen was dit wel toegankelijk voor de inwoners. Hoewel ik moest bekennen dat James en nog een vriend van hem wel eens illegaal gaan jagen in de bossen bij het Weiland, vandaar dat we af en toe iets meer te eten hebben dan normaal. James neemt dan bijvoorbeeld een eekhoorn voor ons mee, zodat ik die kan inruilen voor wat te eten in de As of we houden het gewoon zelf, natuurlijk. 'Hé man,' zei James en we deden onze speciale groet. Soms verveelden we ons zo dood dat we begroetingen gingen bedenken, hoe bedoel je verveling? Maar ja, alles beter dan in de mijnen werken, zegt mijn vader altijd. James begon een langdradig verhaal over wat hij had meegemaakt vanochtend, maar ik was niet echt aanwezig. Mijn gedachten lagen bij de Spelen. Morgen zou de boete zijn en ik was bloednerveus. Natuurlijk wist ik wat er ging gebeuren, maar diep in mijn hart hoopte ik dat het mij niet zou overkomen. 'Hé, gaat het wel?' vroeg James bezorgd, toen hij opmerkte dat ik niet echt luisterde. 'Wat is er?' Ik hield mijn schouders op, liever praatte ik er niet over. 'Je kan het me altijd vertellen hè, daar zijn we vrienden voor,' zei James glimlachend en ik knikte. Ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten, vooral nu zowat heel Panem haat op mij had. Alle haat op One Direction werden nu op mij gelegd, aangezien Niall, Louis, Zayn en Liam verdwenen waren. Er ontstond een brok in mijn keel toen ik daar over nadacht. 'Het is gewoon... Ja, die boete, ik kijk er niet echt naar uit,' mompelde ik uiteindelijk. 'Niemand eigenlijk...' Ik keek James schuin aan. Niemand keek er naar uit, dat weet ik, maar voor mij was het nog wel wat erger. Ik zou dood gaan en heel Panem zou het kunnen zien. 'Oh, sorry man. Ik was het even vergeten,' zei hij schuldig en ik toverde een kleine nepglimlach op mijn gezicht. Waarschijnlijk zou het de laatste keer zijn dat ik hem zou spreken, dus we konden er beter maar iets leuks van maken. Ik zuchtte even diep en deed mijn best om de gedachten over de Spelen uit mijn hoofd te krijgen. 'Harry?' Ik keek op naar James die zijn handen in zijn nek had gelegd en met gesloten ogen begon te praten. Ik mompelde iets wat op een 'ja' moest lijken. 'Het goed allemaal goed.' Verrast keek ik hem aan, maar hij had nog steeds zijn ogen dicht. 'Denk je?' mompelde ik en fronste mijn wenkbrauwen. 'Nee, ik weet het.' Ik grinnikte kort. Zo was James, bijna altijd positief en proberend om je op te vrolijken. Wat zou hij goed bij mijn zus passen, zeg. 'Dank je,' antwoordde ik. Hij had eindelijk zijn ogen geopend en ik keek hem glimlachend aan. 'Je bent een goede vriend, weet je dat?'

Hij glimlachte. 'Jij ook van mij.'

Ik lag in bed, al voor zo'n zes uur. Het werd al bijna ochtend, gokte ik, aangezien ik wat vogels hoorde fluiten. Heel de nacht heb ik geprobeerd om in slaap te komen, maar zonder enig succes. Het lukte me gewoon niet, ik bleef maar denken aan die stomme boete van morgen - of eigenlijk van vandaag. Uiteindelijk sloeg ik mijn deken van me af en stapte ik uit bed. Het was vroeg in de morgen en ook al was ik heel erg moe, van slapen kwam nu toch niks. Ik trok een simpel shirt en een spijkerbroek aan en waste mijn gezicht met het water uit de vijver - in de Laag hadden we geen douche, kraan of bad. 'Goedemorgen lieverd,' zei mijn moeder vriendelijk en ze drukte haar lippen op mijn wangen. Ze wreef een beetje door mijn haar en ik schudde het gelijk heen en weer, zodat het weer goed zat. 'Hi mam,' zei ik en liet me neervallen op een stoel. 'Wil je wat brood?' vroeg ze en ik knik kort. Mijn humeur was vandaag niet zo best. Ik was zo chagrijnig als wat en mijn gedachten bleven maar hangen bij één ding, drie keer raden bij wat. 'Alsjeblieft, Harry,' zei Anne en schoof een bordje met twee sneedjes brood voor mijn neus. Twee? Ja, twee, vast om me wat op te vrolijken of zo. Of gewoon omdat ze een hele lieve moeder was. Ik glimlachte en begon langzaam mijn ontbijt op te eten. Ik keek op toen ik mijn zus zag en ze ons nors aankeek. Vreemd, Gemma is nooit in een humeurige bui. 'Gaat alles goed, Gem?' vroeg mijn moeder die blijkbaar ook doorhad dat er iets aan de hand was. Gemma hield haar schouders op en ik zag iets glinsteren bij haar linkeroog. Huilde ze nou? Mijn zus huilde nooit. Maar ik had gelijk, er rolde heel voorzichtig een klein traantje uit haar ooghoek. 'Lieverd, wat is er?' vroeg mijn moeder nogmaals. Gemma zuchtte even diep en perste haar ogen klein. 'Ik... Ik... Harry... Ik wil hem niet kwijt,' mompelde ze en ik zag dat ze rilde. Ik keek haar met grote ogen aan en mijn moeder sloeg haar armen om Gemma heen. 'Ach, meisje toch. Het komt allemaal goed met Harry, toch?' Ze keek mijn kant uit. Natuurlijk kwam het niet goed. Dit zou mijn laatste ontbijt zijn hier aan tafel, één van de laatste keren dat ik mijn familie zou zien (waar was pap eigenlijk? Op de boete had iedereen toch vrij?) en ik had er nou niet echt veel vertrouwen in dat ik niet gekozen zou worden als tribuut. Dus uiteindelijk hield ik maar mijn schouders op. Gemma maakte zich los uit mijn moeder's greep en liep naar mij toe. Voor een seconde lang keek ze me aan en daarna sloeg ze stevig haar armen om mij heen. Meer tranen rolden uit haar ooghoeken en ook mijn ogen begonnen vochtig te worden. 'Ik houd van je Harry, ook al heb ik dat nog nooit gezegd, ik houd echt van je,' mompelde mijn zus. Ik keek haar glimlachend aan. Dit was zo lief. 'Dankjewel Gem, ik houd ook van jou,' mompelde ik en ze drukte me nog steviger tegen zich aan.

Geschrokken lieten we elkaar los toen mijn vader's stem door het huis klonk. Hij vroeg verbaasd wat hier aan de hand was, maar toen hij onze betraande gezichten zag versnelde hij naar ons toe. Ik was ondertussen opgestaan en keek Gemma aan. Mijn vader was nooit bezorgd of iets in die richting, maar vandaag was alles anders. Mijn moeder kwam ook aanlopen en sloeg, net als mijn vader, haar armen om mijn zus en mij heen. Even keek ik ze verbaasd aan, maar daarna genoot ik van het heerlijke familie-moment. Ik zou ze zo erg missen in de arena, zo vreselijk erg...

Harry, ben je klaar?' hoorde ik mijn moeder's stem klinken. Ik knikte, maar toen ik besefte dat ze dat niet kon zien, aangezien ik in mijn kamer was, riep ik snel dat ik klaar was. Ik liep naar de woonkamer waar mijn ouders en zus al stonden te wachten. 'Let's go,' zei Gemma en ik knikte. Met z'n vieren liepen we het plein op, waar al best veel mensen stonden. Ik voelde de zenuwen in mijn onderbuik, ze werden met de seconde erger. Ik kon merken dat mijn zus ook aardig nerveus was, zij had natuurlijk ook de kans om getrokken te worden. Vooral omdat ze een aantal keer voedselbonnen had gekocht in ruil voor dat haar naam vaker in de pot voorkwam. Gelukkig was dit haar laatste jaar - ze is 20 - dus als ze dit keer niet getrokken wordt, dan ben ik zo vreselijk blij. Het zou wat zijn als we beide getrokken worden... Mijn ouders wilde perse dat ik geen voedselbonnen zou nemen, mijn kans was namelijk al veel en veel te groot. Er werd omgeroepen dat we op onze plek moesten gaan staan, wat betekende dat alle ouders zich aan de zijkanten moesten verzamelen en de jongens en meisjes apart. Ik kruiste mijn blikken met mijn ouders en liep daarna achter de andere jongens aan. Er waren een paar twaalfjarigen, maar ook van mijn leeftijd of wat ouder. Ikzelf was achttien, nog twee jaar en dan zou ik hier vanaf zijn, dacht ik. Ik zocht mijn zus met mijn ogen tussen de menigte en toen ik haar uiteindelijk gevonden had keken we elkaar glimlachend aan. Ze mimede met haar lippen 'good luck' en ik stak mijn duim omhoog, daarna kwam Effie Prul het podium op. Eerst hield de burgemeester een hele toespraak en werd de film die ze elk jaar laten zien afgespeeld. Daarna begon Effie met haar praatje en zei ze 'may the odds be ever in your favor' voordat ze in de pot met jongensnamen graaide. Maar ze hield abrupt haar hand eruit toen de burgemeester wat in haar oor fluisterde. 'Ja, dat is waar ook. Alle jongens hebben geluk,' begon ze en ik keek haar verbaasd aan. '... want de bekende regel luidt nog steeds: "zolang er een bandlid van One Direction leeft, zou diegene worden gekozen als tribuut uit zijn District." En dat betekend dat de jongenstribuut voor District 12 dit jaar is... Harry Styles!' Ik sloeg met mijn ogen naar de grond, terwijl er om mij heen luid geklapt werd. De jongens die naast me stonden deden een stap opzij, zodat de weg naar het podium vrij kwam. Ik keek om mij heen, zoekend naar de ogen van mijn moeder. Toen ik die gevonden had zag ik haar verdrietig kijken. Ik beet op mijn lip en liep dan langzaam naar het podium, waar Effie Prul me feliciteerde. Serieus, feliciteert? Voor wat? Om te ervaren hoe het is om vermoord te worden terwijl heel Panem kan toekijken? Ik besloot maar om een nep glimlach op te zetten, want uiteindelijk zou ik op tv komen en ja... 'En dan nu het meisje dat ons District gaat vertegenwoordigen!' ging Effie verder. Ik staarde naar de grond en duimde dat Gemma niet gekozen wordt. Effie zei weer haar Engelse, bekende zinnetje en las daarna de naam voor. 'Rose Hampton,' zei ze en ze keek rond in de menigte. Ik zag dat er ruimte ontstond rondom een blondharig meisje van rond de vijftien en ze mij verschrikt aankeek. Ik beet op mijn lip en keek haar bezorgd aan. Ze kwam het podium oplopen en frummelde aan haar nagels. Ze nam, net als ik, plaats op de kruk op het podium en onze blikken kruisten even. Daarna ging Effie verder met haar toespraak en was het afgelopen. Ik moest eerlijk zijn, ik hield ervan om in het middelpunt te staan. Dat was al zo met One Direction, maar de laatste tijd was dat nogal negatief. Met The Direction Games moest ik District 12 gaan vertegenwoordigen, geen haar uit mijn krullende bos die daaraan dacht. Ik zou proberen te overleven voor mijn familie en mijn beste vrienden; Louis, Niall, Zayn, Liam en James. Heel mijn District haatte mij, dus waarom zou ik uberhaupt de eer aan hen schenken? Ik schudde snel die gedachten weg, waar dacht ik in godsnaam over na? Ik zou het toch niet overleven. Waarschijnlijk zou ik sterven van de honger of de kou of misschien wel worden vermoord door de Beroeps...

One Direction, een vijftal jongens die zich nog maar kort geleden hebben gevormd als een band in het Noord-Amerikaanse Panem. Ze leven allemaal in een ander district, maar uiteindelijk hebben ze elkaar toch leren kennen via een schoolproject. Ze lijken een perfect leven te hebben; het aantal fans groeit, ze geven kleine concerten aan hun districten en de vriendschap tussen de jongens wordt steeds beter. Niemand lijkt problemen te hebben met de band, op president Snow na. Volgens hem ruïneren ze heel Panem. Hij verzint roddels en leugens over de jongens en verspreidt die over het hele land. 'Ze zijn dieven, criminelen, verraders...' Alles werd geloofd. Bovendien werd de haat tegen de band zo groot dat de naam van de Spelen werd veranderd. The Direction Games heet het nu. De regels zijn hetzelfde, behalve dat uit district 1 (Louis), 3 (Liam), 4 (Niall), 8 (Zayn) en 12 (Harry) de bandleden van One Direction moeten deelnemen als jongens tribuut.

Dit jaar is het de vijfde keer dat The Direction Games gehouden wordt en de jongste van het stel is aan de beurt. Hij is de enige die de band nog zou kunnen redden, als de andere leden nog leven... Niemand weet wat er in de arena met ze gebeurd is, ze verdwenen gewoon uit het niets. Waar zijn ze gebleven? Leven ze uberhaupt nog wel? Niemand weet het, maar Harry Styles is de enige die voor antwoorden kan zorgen; door 'simpelweg' te winnen. Heel Panem (inclusief Harry) weet dat dat vast en zeker niet gaat lukken, Harry komt namelijk uit district 12 en heeft weinig ervaring. Als hij tijdens de weken in het Capitool ook nog eens wordt uitgesloten van de rest van de tributen wordt het hem te veel. Gelukkig ontmoet hij een meisje die zijn hart veroverd, maar er kan er maar een de winnaar zijn...Zal het Harry Styles lukken om deze Spelen te winnen of zal One Direction voorgoed verdwenen zijn?