Avada Kedavra • The Beginning.

Phoenix POV.

Zuchtend ging ik languit liggen en keek ik naar de wezens die de woonkamer binnendrongen.
Echt binnendringen was het eigenlijk niet, aangezien mijn moeder ze gewoon binnenliet. Wat had ik soms toch een hekel aan haar.

Het opper-gedrocht kwam als een van de laatste binnen, gevolgd door twee blonde gedrochten en één zwartharig gedrocht die ik maar al te goed kende.
‘Ahhh, Phoe! Wat heerlijk om jou weer eens te zien!’ kirde de beste vriendin van mijn moeder.
Ik glimlachte even kil naar haar voordat ik tegen haar sprak. ‘Ik wilde dat ik hetzelfde van jou kon zeggen, Bellatrix.’ Zoals altijd klonk mijn stem arrogant en ik zag een derde blonde figuur binnenkomen. Deze droeg een masker en een cape, maar toch kon ik nog enkele plukken blond haar zien.
Ik zag Bellatrix op haar lip bijten, haar kin in de lucht steken en door ‘marcheren’.
Er klonk een kille, humorloze lach die me deed huiveren.
‘Perfect…’ hoorde ik de kille stem zeggen. Gespannen draaide ik mijn hoofd en ik zag een slangachtige man zonder neus staan, beter bekend als Lord Voldemort.
Mijn gezicht vertrok in een walgende grimas en ik boog naar het raam, waaruit ik spuugde. Alleen maar om niet in het gezicht van The Lord te spugen. Ik had geen zin in gemarteld worden.
Snel trok ik mijn hoofd terug en ik zette mijn kille, emotieloze masker op.
Langzaam - wat mijn houding al een stuk arroganter en spottender maakte - liep ik door het huis en ik obseveerde de marioneten van Heer Voldemort zorgvuldig.
Minachtend keek ik naar Bellatrix, die net mijn broer - Demetri - omhelsde en ik maakte een spottend geluidje.
'Demon, ben je zelfs geliefd bij Dooddoeners? Of wacht... Even vergeten dat je daar alleen maar geliefd bij was,' zei ik arrogant en verstoord keek Demetri op. Verontwaardigd pakte hij zijn toverstok en wetend dat hij gestrafd zou worden als hij me iets deed keek ik hem uitdagend uit.
'Nou? Komt er nog wat van?'