002 Sonnensystem

Ik stond bij het einde van het bos, geen leven te bekennen. Ik was toch echt niet gek aan het worden? 'Hallo!' Riep ik vol uit, ik schrok van het geritsel van de bladeren, het was al november bijna het eind van het jaar en al zo koud. Maar toch liep ik in een panty met en kort spijker broek eronder, natuurlijk wel een dikke maar elegante jas aan. Voorzichtig keek ik naar rechts en er stond iemand in de schaduw. 'Kijk eens omhoog.' Het was geen vraag maar meer een bevel. Ik keek dus ook omhoog en de lucht leek wel zwart, zonder sterren. 'Er zijn geen sterren.' En ik wilde weer naar hem kijken maar hij stond daar niet meer. 'Hallo? Word ik nou gek en zie ik ook nog dingen?' En ik keek verward om mij heen, daar stond net nog iemand! 'Rustig maar, ik ben en blijf altijd vlak bij je, ga naar het station toe en neem de eerst volgende trein naar Duitsland.' Hoorde ik vlak bij mijn oor, en ik voelde zijn adem over mijn hals glijden, ik wilde naar hem kijken maar er verscheen een elegante witte hand voor mijn ogen. Er kwam en lichte kreet uit mijn mond. 'Ssshht, alsjeblieft niet bang zijn, ik wil je gewoon zo graag voelen.' En ik voelde zijn lippen tegen mijn oor aan. En ik rilde ervan. Hier moet ik niet bang voor zijn?

Zijn vingers gleden over mijn hals heen, en hij ging over mijn wang heen en uiteindelijk bleven ze hangen bij mijn lippen. Met zijn andere hand had hij mijn heup vast, niet ruw maar juist teder alsof hij bang was mij ieder moment te kunnen breken. 'Maar als jij hier bent, waarom moet ik alsnog naar Duitsland heen gaan?' En ik draaide me om en hij schrok, ik kon hem niet zien! Ik keek verbaast naar een donkere gedaante. Was hij echt hier? Of werd ik gek? ' Alsjeblieft stel geen vragen. Beloof je mij dat je de trein neemt naar Duitsland?' Ik knikte, hij streelde mijn wang nog even en hij was in het niets verdwenen. Van schrik struikelde ik over en tak, en keek verbluft om mijn heen. 'Tot gauw, ik heb je echt nodig.' Hoorde ik in mijn hoofd rond galmen, dit is toch bizar voor woorden.

Maar zonder er bij na te denken rende ik naar mijn huis toe, opende de deur pakte een grijze reistas en propte wat spullen erin, ik verliet mijn huis. Zo leeg.. Zo eenzaam. Ik trok mijn handschoenen aan schoof mijn zalmroze sjaal wat meer omhoog, en vertrok naar het station toe. Onderweg naar en onbekende bestemming, en onbekende persoon. Maar ik kon wel wat spanning in mijn leven gebruiken.

De reis duurde achterlijk lang, maar ik was er. 'En nu?' Vroeg ik aan de onbekende stem in mijn hoofd, althans als hij mij kon horen. 'Stap de volgende halte uit.' Dat was duidelijk, ik trok mijn jas weer aan, pakte mijn tas en liep naar de deur toe. De trein kwam langzaam tot stilstand en ik stapte uit. Naar wie moest ik nou gaan? Ik liep maar en beetje rond, en ik zag en opvallende poster hangen. Ik liep er naar toe het was en knalroze pijl die naar de trap beneden toe wees. Was dit nou voor mij? Ik liep de trap maar af en ik voelde mij zo alleen. Als je echt bent, en ik het niet verzin kom te voorschijn en laat me hier niet kou staan leiden.

Maar er kwam niemand naar mij toe, niemand keek me aan. Ik voelde me als en pion in en groot spel, en hij verschuift mij van plek tot plek.