Love.

“Je bent mijn blijdschap. Mijn rust. Mijn geluk.” Hij lachte. Ik zag het aan de glinster in zijn ogen. Ik verdwaalde diep in zijn heldere blauwen ogen. Nog nooit heeft iemand me zo laten voelen. Het is nog nooit iemand gelukt zoveel los te maken bij me. Ik voelde hoe mijn ogen nat werden van geluk. Ik beet op mijn lip en keek even naar de fel blauwe lucht. En toch ontsnapte de tranen uit mijn ooghoeken een baande ze zich een weg naar beneden. Ik kan iedereen beweren dat mijn ogen nog nooit zoveel gestraald hebben. Ik pakte zijn handen vast en keek hem weer aan.

Had ik toen kunnen weten dat ik in dat zelfde jaar weer verlaten zou worden door hem? Hoe hij me liet stralen op een warme zomerdag, zo liet hij me in de kou achter op een winderige herfstdag. Toen de bladeren al bruin gekleurd waren en ze naar beneden dwarrelden. Net als de tranen in mijn ogen. Ze bleven maar komen.De uitgedroogde bladeren vol met scheuren waren bijna te vergelijken met hoe ik me voelde. Ik zucht als ik voel dat mijn ogen zich weer met tranen vullen. Ik ben nerveus, vermoeid en onrustig. Mijn gedachten schieten alle kanten op. Waarom sta ik hier nu alleen?

En in de koudste winterdagen verloor ik mijn gevoel. Mijn lichaam was te vergelijken met het weer. Koud en levenloos. De tv heeft al weken niet meer aangestaan. De radio net zo lang. Ik heb geen honger meer en lig al weken in mijn bed. Ik verlang weer naar gevoel in mijn lijf. Zoweel fysiek als mentaal. Het leven om me heen leek compleet aan me voorbij te gaan, maar de wijzers op de klok lijken zich maar niet te verplaatsen. Ik moest mezelf uit bed slepen en naar de douche die ik misschien ook al een aantal dagen niet meer had gezien. Mijn haar is vet, mijn gezicht grauw en mijn lijf verlangt naar eten. Mijn maag daar in tegen niet. Ik stap onder de douche en terwijl ik mijn haren was lijkt alles helder.

En toen, toen de vogels weer begonnen te fluiten en de dagen meer licht kregen, wist ik mezelf weer terug te vindem. De TV ging aan, de muziek drong mijn oren weer binnen, mijn eetlust was weer terug. Ik kwam weer buiten. Genoot van de zon en ergens stiekem toch weer van het leven. Ik zou nooit meer afhankelijk van iemand zijn. Alleen van mezelf. Ik zal nooit nog meer van iemand gaan houden dan van mezelf. Ik zal de liefde wel weer vinden, maar nooit meer dezelfde fout maken. Ik zal genieten van dag tot dag. Ik zal alles op me af laten komen en dingen accepteren zoals ze lopen.

Voorzichtig pak ik zijn hand. Het is weer een mooie zomerdag. Is het niet raar dat ik mezelf weer over geef aan de liefde? Stiekem ben ik bang. Bang dat hij me pijn gaat doen en me zal verlaten. Maar ik lachte, keek weer naar de blauwe hemel en dacht aan de afspraken die ik met mezelf had gemaakt. Loslaten en dingen accepteren zoals ze lopen.