Sienna Burke

Dood...
Ik was blijkbaar echt dood...
Nu ik dat besef komt er wel een soort rust over me heen.
Natuurlijk mis ik Louis en Dana maar toch... Het is raar om te beschrijven.
Volgens mij ben ik nu een paar weken dood.
Blijkbaar krijg ik daardoor de kans om naar mijn oude leven te kijken.
Nu ja, mijn oude leven... Toch hoe het verder gaat zonder mij...
Het staat mij totaal niet aan...
Louis laat zich helemaal gaan, Dana wordt opgevoed door de andere jongens en Lizzie.
Gelukkig kijken zij nog naar haar om.
Het is super lief van Louis dat hij mij wilt wreken maar dit kan niet juist zijn.

Hij geeft die gasten die mij vermoord hebben gewoon wat ze wilden.
Section 5 is uit elkaar gevallen.
Ik moet en zal ingrijpen. Het kan me niet schelen wat ik daarvoor moet doen.

Een andere dode helpt me bij het vinden van een manier.
Ik verlaat tijdelijk het hiernamaals om als geest terug te keren.
Mijn eerste "slachtoffer" wordt Lizzie.
Volgens mij is zij de persoon die het beste zal luisteren.

Een dag later sta ik aan Lizzie's bed.
'Lizzie, alstublieft ik smeek het je. Zorg dat jullie de brieven opnieuw lezen.'
Lizzie schiet wakker maar ik verdwijn alweer.
Het klinkt misschien raar maar ik moet nog oefenen met het terugkeren.
Het is moeilijker dan gedacht, hopelijk heeft Lizzie de boodschap begrepen.

De dag erna ga ik terug.
Ik hoef niets te zeggen. Lizzie zit met mijn brief in haar handen.
'Oh Sienna, we missen je echt. Wat heb je toch gedaan?'
Ook al kan ik niet meer huilen, ik voel de tranen staan. In de kamer ernaast begint iemand te huilen. 'Ik kom Dana, ik kom.' Zegt Lizzie voor ze een traan weg veegt.
Ik voel me zo schuldig. Wat ik gedaan heb was misschien niet de beste oplossing.
Al ben ik nog steeds zeker dat we niet hadden kunnen winnen. Het is echt moeilijk om dit te zien. Was het wel slim om terug te keren? Kan ik dit wel aan?

Ik kan me niet meer houden, ik moet Louis zien.
Het kost me veel moeite om hem te vinden maar ik ben er geraakt.
Wat verschrikkelijk! Louis ziet er verschrikkelijk uit... Nog veel erger dan ik verwacht had. Ik MOET ingrijpen. Zacht ga ik naast hem zitten en streel zijn haren. Opnieuw besef ik dat ik enorm veel heb achter gelaten met mijn opoffering.
'Louis, je moet weten dat ik van je hou. Voor altijd. Vecht voor Dana! Laat mij gaan.'
Opnieuw verdwijn ik na deze woorden. Ik ben al wat gegroeid in het rondhangen in de wereld maar ik moet nog veel oefenen.
Het doet zo'n pijn om hem zo achter te laten.
Hopelijk heeft het geholpen...