6.

Draco:
Vol hoop liep ik naar de Grote Zaal voor het ontbijt.
Terwijl ik de zaal binnen stapte, keek ik in het rond, maar ik zag Rose nergens. Ik had gehoopt haar even aan te kunnen schieten tijdens het ontbijt, misschien kwam ze zelfs bij me zitten.
Ik liep treurig naar onze afdelingstafel toe met Korzel, Kwast en Patty.
Patty liep naast me en trok me mee aan mijn arm. Ze lachte en sleepte me naar de tafel.
Ze ging zitten en dwong me om naast haar te gaan zitten. Ik liet het allemaal gebeuren.
Ik keek de tafel rond, op zoek naar iets te eten. Uiteindelijk koos ik voor een tosti.
Er was iets veranderd. Zodra ik de tosti op mijn bord legde, werd het stil. Verbaasd keek ik om en zag dat de meeste mensen naar de ingang van de zaal keken. Ik volgde hun blikken en draaide me om, richting de ingang.
Daar was ze. Rose.
Ze zag er weer adembenemend uit, net zoals daarstraks.
Met een tas om haar schouder, keek ze twijfelend de zaal door.
Ik moest iets doen om haar aandacht te trekken. Ze móest naast me komen zitten.
Ik kuchte luid. Rose's blik vloog naar me toe.
Ze keek boos. Alweer.
Wat deed ik fout? Was het mijn haar? Was het mijn manier van praten wat haar niet aanstond?
Er stond iemand op. Ik volgde het geluid van de schrapende stoel en zag dat het Potter was.
Hij liep richting Rose en stak zijn hand uit. Ze pakte zijn hand en volgde hem naar de afdelingtafel van Griffoendor. Iets knapte binnenin mij.
Pótter! Hij dacht dat hij alles kon maken, alleen omdat hij zogenaamd de Uitverkorene is. Wat een sukkel was het toch.

Rose:
'Heb je honger?' vroeg Harry. Ik schudde mijn hoofd. Ik pakte een kan met water en schudde dat in mijn glas. Toen pakte ik het glas op en bracht het langzaam naar mijn lippen. Ik merkte dat verschillende leerlingen me aanstaarden.
Ik zette mijn glas weer neer, maar liet het niet los.
Even keek ik de leerlingen boos aan, waardoor ze weer beschaamd naar hun borden keken.
Daarna bracht ik het glas weer naar mijn mond en nam een slok.
'Zo. Hoe vond je de les Toverdranken?' vroeg Harry. Hij voelde zich zeker gedwongen om met me te praten. Hij moest wel een gesprek aanknopen, want hij had me uiteindelijk naar zijn tafel meegenomen.
'Mwah. Het was saai.'
Ik zag een meisje met een grote bos krullend, bruin haar, me nieuwschierig aankijken. Ik keek haar even vragend aan.
'Wat vond je saai dan? Ik vond het best een interresante les.' zei ze.
'Ik weet al hoe ik de drank van de Levende Dood moet brouwen. Dus dan is het nogal saai om het overnieuw te moeten doen, vind je niet?' vroeg ik. Ze knikte begrijpend.
'Waarom wou je eigenlijk het flesje Felix Fortunatis niet hebben?' vroeg ze.
Ik zweeg.
'Hermelien, dat zijn jou zaken niet.' zei Harry. Hij wist natuurlijk waarom ik het niet wilde. Hij wist alles van mij. Sinds de dag in de trein.
'Vind je het wel een beetje leuk hier op school?' vroeg een jongen met rood haar en een gezicht vol sproeten.
'Ja. Het is een prachtig gebouw. Je kan zien dat er vele geheimen, mythes en legenden in schuilen.' zei ik. Even keek ik Harry aan. Hij knikte begrijpend.
'Maar, ik ga weer. Ik kwam alleen even wat drinken.' zei ik. Dat was niet waar. Ik moest weten of alles goed ging met Harry.
Ik schoof mijn stoel naar achter en zette mijn glas weer neer. Een akelig gevoel bekroop me. Ik kon voelen dat ik werd aangestaard. Stomme kinderen. Hadden ze niks beters te doen?
Ik zei de drie gedag en liep langs de tafel, richting de uitgang.
Even draaide ik me om. Mijn blik gleed even naar de tafel van Zwadderich, naar de jongen genaamd Draco Malfidus. Hij staarde me aan. Alweer.
Onwillekeurig moest ik glimlachen. Ik kon er niks aan doen. Hij was toch zo een sukkel.
Hij lachte opgelucht terug.