016 | Charlotte Emelie Jenner

016 | Charlotte Emelie Jenner
Zuchtend zat ik in Liam en Demi’s appartement, rond draaiend op de bureau stoel. Wachtend tot Demi eindelijk eens klaar was met het stijlen van haar haren. Na nog een aantal minuten drukte ik haar Mac computer aan en logde in op mijn twitter. Bij vanzelf ging ik naar mijn mentions. Ik wist dat ik het niet moest lezen. Dat wist ik dondersgoed. Maar toch deed ik het. Keer op keer weer. Het ene haat berichtje na het andere. En het ergste was nog, ik kon die mensen geen ongelijk geven. Ze spraken de pure, harde waarheid. Harry was beter af zonder mij, dat was een feit. Maar toch kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om zijn hart te breken. Ik was lelijk, maar toch kon ik niet meer make up op doen dan ik al op had. Dan voelde ik me gemaakt. Onperfect. En dat terwijl ik juist nu onperfect was. Ja, ik was te dik. Maar toch kwam ik niet met mijn luie kont van de bank af om de sportschool in de duiken. Wat Harry in me zag? Geen idee. Waarschijnlijk had Louis hem ooit laten struikelen waardoor hij op zijn hoofd is gevallen. Waarom ziet het niet dat al zijn fans gewoon gelijk hebben. Tranen ontstonden in mijn ogen. “Ik ben bijna klaar, alleen de haarlak nog!” Gilde Demi vanaf de slaapkamer. Snel logde ik mijn twitter uit, sloot Demi’s met af en veegde ruw mijn tranen weg met de rug van mijn hand. “Zo, klaar. Kom je?” Snel stond ik op. Demi griste haar tas van tafel, nam haar autosleutels en duwde me richting de deur. En fakete een smile, wetend dat ik zometeen toch weer op de foto zou staan dankzij alle paparazzi bij Liam’s appartement, die dachten dat hij toevallig thuis was. Niet dus. De jongens waren in de studio. Demi trok me door de menigte heen naar haar auto, waar ik snel instapte. Ze draaide de radio harder. Scream & Shout begon net waardoor me hard mee zongen en dansten met het lied.

Met een grote fake glimlach liep ik door de drukke straten van Londen. Ja, alweer. “Serieus Char, wij moeten echt een hobbie zoeken. We zijn onderhand elke dag in de stad te vinden. Is het niet bij de winkels dan is het wel bij Starbucks, of allebei.” Verzuchtte ze. “Ik weet ‘t.” Mompelde ik. “Of een baan, in jou geval. Ik bedoel, je bent 18 en hebt nog nooit één baantje gehad.” “Ja, ik weet ‘t. Mijn moeder vond het nooit zo belangrijk. Werken kon ik nog lang genoeg. Tenminste, dat is wat zij altijd zei.” Mompelde ik, wetend dat Demi toch wel gelijk had. “En je vader?” “Die maakte zich er nooit zo druk om. Het kwam wanneer het kwam. Meestal was hij te druk bezig met voetballen, trainen, voetbal kijken en commentaar leveren op voetbal.” Ik haalde mijn schouders op, als teken dat het me vrij weinig interesseerde. Mijn vader was coach van Chelsea. Hij had me altijd liever aan de zijde van een goedverdiende voetballer gezien. Jammer voor hem. Ik wilde niks, maar dan ook niks te maken hebben met zijn coach gebeuren. “Zal ik weer gaan voetballen?” Vroeg ik Demi twijfelend. “Daar zal je vader waarschijnlijk wel blij mee zijn, ja.” “Zonder twijfel, maar ik bedoelde meer in onze vrije tijd en zo.” Mompelde ik. Demi’s gezicht lichtte op. “Oké. Starbucks, mijn appartement, jou appartement en voetbalveld it is!” Vrolijk haakte Demi haar arm in die van mij, op weg naar Sarbucks.