Chapter 16

Ik zie hoe ze verder klautert. Gaat ze nu echt het podium op? Ik wist echt niet dat ze zoveel lef had! Wat ook logisch is, want ik ken haar pas ongeveer een uur… Eindelijk staat ze recht. Hiermee bedoel ik, recht op het podium. Cool. Nee! denk ik bij mezelf, dat is NIET cool! Ik weet totaal niet wat ze van plan is om nu te gaan doen... Plots zie ik haar naar Zayn lopen. Wat spookt er toch in dat kind haar hoofd rond!

Carolien loopt naar Zayn en eenmaal daar rukt ze de microfoon uit zijn handen en roept heel luid “Zayn, I love you!” waarna ze hem begint te kussen. Nog steeds heb ik geen idee waar ze naartoe wil. Ik zie Zayn verbaasd kijken maar daarna toch zijn schouders ophalen en liefjes glimlachen. Oke, ze heeft gedaan waarvoor ik haar “uitdaagde” dus kan ze nu terugkomen en gewoon naar me grijnzen met een zie-je-wel-dat-ik-dat-durf!-blik en verder genieten van het concert dat nog een kwartier duurt. Dus? Waarom komt ze niet terug? Ik zucht. Wat een rare, maarja, dat zal wel haar persoonlijkheid zijn zeker? Ik ken haar tenslotte pas ongeveer 2 uur…

Plots brengt ze Zayns micro opnieuw aan haar mond en roept heel luid, volgens mij weet ze gewoon niet dat haar stem versterkt wordt: “Ik wil graag tonen aan mijn vriendin Anna dat ik dit wel durf!” Ze grijnst even. “Jaja, Ans, zou ik nu mogen zeggen wat je wel weet dat ik wil zeggen?” Ik schrik en schud heftig mijn hoofd. Ze grijnst. “Zaynie, tot zo en sorry dat ik je onderbrak!” Waarna ze grijnst en hem nog een laatste kus geeft. Zayn blijft verbaasd kijken maar haalt zijn schouders op en zingt dan toch verder.

Carolien komt terug naast mij staan en ik geef haar een stomp in haar zij. “Bedankt” zeg ik sarcastisch, waarna ze mij een fake glimlach toewerpt en nog verder losgaat op de prachtig muziek. Ik haal mijn schouders op. Ze doet maar.

Wat ik niet weet, is dat Lien ook in de zaal is en dat dit nog voor veel problemen gaat zorgen. Had ik dat geweten, was ik niet meegekomen, maar dat, is nu te laat…