12- Niall Horan

Ik tik nerveus met mijn vingers op tafel. Ik had echt niet verwacht dat Phoebe ging bellen. Wanneer ik haar zie binnenkomen, zwaai ik zodat ze niet lang hoeft te zoeken. Ze lacht als ze me ziet en komt mijn richting uit. ‘Dag Niall’, ze zet zich neer op de stoel voor mij en lacht. ‘Hallo, blij dat je belde’, ik schuif een beetje zenuwachtig heen en weer op mijn stoel. ‘Ben je nerveus of moet je gewoon naar het toilet’, lacht ze als ze het ziet. ‘Nerveus, het is de eerste keer dat ik zomaar een meisje op straat ontmoet.’ Ze knikt. Ze lijkt me speciaal, toch niet zoals andere meisjes. ‘Ik begrijp het. Het is ook nieuw voor mij’, ze geeft me een knipoog en stelt me op mijn gemak. Ik ga stil zitten en probeer er maar het beste van te maken. ‘Hoe gaat het?’ ‘Goed. Super eigenlijk. En jij? Hoe voel jij je?’ Ik heb de indruk dat ze opgelucht is. Mijn nieuwsgierigheid wint en ik vraag haar er maar naar. ‘Goed. Wat maakt je zo welgezind?’ ‘Jij. En Hanne, mijn nicht.’ Ik weet niet wat zeggen. Ik ken ze nog maar en ik ben al de reden dat ze blij is. ‘Wow, dat is lief. Kom je goed overeen met je nicht?’ ‘Ja, ze is mijn beste vriendin. En enige.’ ‘Enige? Heb je geen vrienden in school?’ ‘Had. Eentje maar die liet me vallen een maand geleden of zo.’ Ik ben verbaasd en kijk haar ook zo aan. Ze lacht. ‘Zit niet met me in, hoor. Ik heb nooit veel vrienden gehad dus ik ben het gewend. Maar ik ben hier niet om zielig te doen. Heb jij veel vrienden?’ ‘Valt wel mee. Wat is veel? Ik heb 4 beste vrienden.’ ‘4?’ ‘Ja. Liam, Zayn, Harry en Louis.’ ‘Of ik heb het verkeerd of ik herken die namen’, ze kijkt me vragend aan en lacht. ‘We zijn een soort van beroemd.’ ‘Een soort van?’ ‘Wel misschien helpt onze bandnaam je verder. One direction?’ ‘One… Direction…?’ ‘SST. Niet te luid’, ik kijk om me heen maar niemand heeft iets gehoord. ‘Sorry. Maar… ik had je nooit herkend. Ik ben niet erg gekend met de band.’ ‘Begrijp me niet verkeerd maar ik vind het juist goed. Weet ik zeker dat je niet alleen met me afspreekt omwille van mijn beroemdheid.’ ‘Die doet me niets, geloof me’, ze lacht en neemt mijn hand vast. ‘Jij bent speciaal, Phoebe.’ Ze bloost en kijkt naar onze handen. ‘Je bent waarschijnlijk de eerste die me complimenteert in plaats van uitlacht.’ ‘Je bent mooi, intelligent en lief. Degene die daar mee lachen zijn idioten.’ Ze lacht en kijkt me lief aan. Daarna trekt ze haar handen weg en drinkt een beetje. ‘Phoebe, heb je ooit aan een zangcarrière gedacht?’ Ze verslikt zich bijna maar herpakt zich snel. ‘Nee, waarom?’ ‘Je zingt namelijk als een engel.’