Dead Or Alive - O1

Heb je ooit al eens je ouders horen zeggen dat de dood bij het leven hoort? Sommige mensen zeggen wel eens dat dingen altijd met een reden gebeuren en dat het, het lot is. Dus als je een auto ongeluk hebt en je hart gestopt is met slaan, betekend dat, dat het zo hoort. Als je dan word gereanimeerd, dan is het eigenlijk verkeerd. Het is onnatuurlijk.

Andere mensen zeggen dan weer dat je alles moet doen wat je kan om iemand te redden. Ze willen enkel helpen, ook al begrijpen ze soms niet welke schade ze aanrichten. Als je iemand terug doet leven nadat zijn hart twee minuten lang niet heeft geslagen, is dat hetzelfde als je dode hond met een magische spreuk terug wil halen. Niemand denkt natuurlijk dat zoiets mogelijk is en daarom laten ze hun dode hond dood zijn, maar waarom doen ze het dan wel met mensen?

Zo was het bij mij ook gebeurd. Toen mijn moeder, mijn broertje en ik terug kwamen van een kinderfeestje, reed een dronken man recht op ons af. Niets ging in slow motion, zoals iedereen beweerde, want ik had tijd genoeg om te reageren. Ik had mijn broertje stevig omarmd en had me gedraaid, zodat ik de klap zou opvangen en niet hij. Jammer genoeg reden we 80km/u en was het onmogelijk om onbeschadigd uit de auto te komen. Ik sloot mijn ogen toen ik wist dat de andere auto ons zou raken. De pijn was het eerste dat ik voelde en daarna hoorde ik pas het akelige geluid van hard plastic dat scheurde en in elkaar werd geduwd. Auto's van deze tijd waren niet echt veilig. De meeste pijn was in mijn borstkas aanwezig. Het duurde een tijdje voordat ik doorhad dat we stil stonden en dat niemand bewoog. Ik was de eerste die zijn ogen weer opendeed en ook de enigste. Mijn moeder haar hoofd zat door de raam. Bloed vloeide uit haar nek. Onze auto had geen airbag en dus was er niets dat ons had kunnen beschermen. Toen ik met tranen in mijn ogen realiseerde dat ze niet meer ademde, keek ik naar mijn broertje. Ik deed mijn armen open om het te laten ademen, maar hij viel op de grond. Er zat een stuk glas door zijn schouder en die zat waarschijnlijk dicht bij het hart. Met trillende handen stapte ik uit de auto, wat moeilijk was aangezien mijn deur helemaal geplooid was. Toen ik buiten op de eenzame straat stond, zag ik pas de werkelijke schade. De andere bestuurder had nog steeds niet bewogen, dus was die waarschijnlijk ook dood. Ik keek naar onze auto en zag dat die nog maar half zo groot was als 10 minuten geleden. Ik zakte door mijn knieën en huilde zoals ik nog nooit eerder gehuild had. Ik had juist de twee belangrijkste mensen van mijn leven verloren. Dan pas kwam de pijn terug op, maar dan 100 keer zo erg. Ik schreeuwde en greep naar het stuk plastic dat door mijn buik zat. Mijn kleren hingen vol bloed, het was echt een eng beeld. Ik trok het eruit en gooide het weg. Mijn handen waren ook aan het bloeden, evenals mijn hoofd en mijn rechtse been. Ik wist niet welke verwondingen ik had maar ik wist dat ik het niet zou overleven als ik geen hulp belde. Dus nam ik mijn gsm, belde naar het noodnummer en legde met een bibberende stem uit wat er gebeurd was en waar ik was. Daarna viel ik met mijn buik op de grond en stierf.

Dat was hoe mijn verhaal begon.