The Story of Moon deel 23

Moon deel 23.

Ik was nog steeds in mijn wolfenlijf, en ik was heel erg boos, uit het niets. Ik rende twintig meter naar achter, om te zien wie het was. Ik minderde vaard, en draaide me om. Daar stond hij dan, de vader van Aron. " Hallo Moon " zei hij. Hij leek me een beleefde man, maar wat Aron me had verteld, wist ik dat deze man gestoord was. Ik was in mijn wolfengedaante, dus ik kon niet terug praten. Ik keek ruw om me heen, waar was Aron? Ik begon te janken, hij moest me vinden. "Ik kan je verstaan Moon. Ik kan al heel mijn vampieren leven wolfen verstaan. " zei hij, en trok zijn gezicht in een grimas. "En weet je waarom!" schreeuwde hij. Ik schudde met mijn kop. "Omdat mijn moeder altijd al een weerwolf was. Wij konden net zo goed met elkaar overweg, net zoals jullie. Maar het is fout, het brengt je leven in gevaar! Aron moet een normale vampieren-liefde krijgen, en niet met een of ander stom grietje zoals jij, een relatie krijgen! " riep hij boos. Ik schudde mijn kop. Waarom was hij er toch zo tegen, ik zou begrijpen, dat de vader van Aron bezorgt zou zijn, maar dat hij me wilde vermoorden, had ik niet verwacht. " Wil je nog wat zeggen, voordat ik je vermoord? " vroeg hij en trok een grimas. ' Ik hou van hem, neem dat niet van me af, neem zijn allergrootste liefde van hem af, alstublieft, vermoord me niet! ' ik concentreerde me op die zin, bij het laatste woord kwam er een gejank uit mijn keel. " Awh, wat zielig, maar jou mening doet me niets! " hij zette een stap naar voren, automatisch deed ik een stap naar achteren. Toen ging het heel snel, hij stond voor me en sloeg me heel hard op mijn hoofd. Het duizelde voor mijn ogen. Ik sprong tegen hem aan, zodat hij op de grond lag. Ik ging op hem staan. ' Dat was een grote fout ' gromde ik. "Haha, alsof JIJ mij zou kunnen vermoorden!" riep hij, en gooide me van hem af. Weer liep hij naar me toe en gaf nog een klap op mijn kop "Nu is het KLAAR met wolfje " riep hij, en bulderde van het lachen. Hij liep weer naar me toe en keek me met zijn grote roodachtige ogen aan. Mijn witte vacht, was al snel door het gevecht rood gekleurd. Ik sprong tegen hem aan en beet in zijn arm. "Ahhhhhhhhh." krijste hij. "Laat me los, stomme griet. " Ik scheurde een groot deel van zijn arm eraf, en spuwde het uit. Ik wilde hier weg, en heel snel, maar waar bleef Aron ? Ik wilde hem niet in gevaar brengen. Ik was zo aan het pijnzen, dat ik niet doorhad dat de vader van Aron naar me toe was gelopen. Dit keer gaf hij me een schop. Het was zo hard, dat ik twintig meter verderop lag. Deze schop was zo hard, dat ik een oorverdovende huil uit mijn keel liet glijden. Er kwam bloed van overal, ik dacht niet dat ik dit zo gaan overleven. " Dag Aron, ik hou van je" zong er een stem in mijn hoofd. Ik hoorde voetstappen dichterbij komen. Uit alle krachten deed ik mijn bebloede ogen open en keek omhoog. Daar stond dan, de verwoester van mijn leven. Niemand zou ooit weten wat er met mij echt gebeurd was. Niemand zou weten, dat d vampieren en weerwolfen zouden bestaan. "I love you mama " ik concentreerde me op de zin, zodat ik wist, dat hij dat zou horen. "Ach wat jammer Moon, je zult je moeder nooit meer zien " bulderde hij. " Dag Moon " fluisterde hij. Ik zag nog net dat hij zijn hand ophief, om de dodelijke klap te geven. Ik was kapot, ik voelde me langzaam herstellen, maar ik had geen enkele kracht meer, ik was uitgeput. "Dag Moon" fluisterde hij weer. Hij hief zijn hand verder op en...

Arons POV.

Ik rende met Moon door het bos, ik was blij dat het weer zo goed tussen ons was. Ik keek nog even achterom of Moon nog achter me was. Ze rende als een engel, ik wist dat dit mijn ware liefde was. Dat zei haar oma ook al, dat ze de ware was. Ik hou zielsveel van haar. Ik rende, en rende. Ik stopte bij een rots, dat recht op de zee uitkeek, ik wist dat deze plek voor Moon heel emotioneel ging worden, zij had hier gestaan toen ze me heel erg miste. Ze wist niet, dat ik haar had zien huilen. Maar ik had haar al die tijd in de gaten gehouden, toen zei die helse verdriet doorstond, en ik in het bos aan het rennen was, hoorde ik haar huilen, en dan rende naar het strand. Ik keek dan altijd op naar de uitstekende rots waar zij opstond. Ik was heel erg in mijn gedachte verzonken. Ik keek achterom, tot mijn grote schrik, zag ik Moon nergens. Er sloeg een helse paniek toe. Waar was ze? Waar kon ze zijn? Was ze me kwijt geraakt, of was ze zelf weggelopen? Ik rende door het hele bos, maar ik kon haar nergens vinden. Ik rende naar het strand, haar huis, door heel Vancouver, maar nergens was een teken van Moon. Ik wist dat er nauwelijk twee minuten waren omgegaan. Weer sloeg die helse paniek toe, ik rende naar mijn huis. Mijn vader was er niet. Ik begon nog erger in paniek te raken. "MOOON" schreeuwde ik. Geen reactie.. Ik rende weer naar het bos. Toen ik een oorverdovend gehuil hoorde, bij dat geluid, overspoelde het verdriet me. "Aron blijf sterk, je moet haar vinden " ik keek om me heen. Heel vaag zag ik iets bewegen. Ik rende, en rende. En kwam bij een hert aan. Het was een vrouwtje, ze keek me verschrikt aan. "Ik doe je niks" fluisterde ik, en rende weer weg. Ik moest haar vinden en wel nu! Ik werd zo boos, dat ik een boom doormidden brak en weggooide. Weer hoorde ik het oorverdovende gehuil, dat mijn hart langzaam aan stukken deed scheuren. Ik zag licht aan de overkant van het bos, het zonlicht daar, dat door de bomen scheen, had een rare gloed. Ik rende er met al mijn kracht naar toe. Ik kwam uit op een groot, prachtig en rond heidenveld. Het was heel groot, en ik besefte dat ik midden in het bos was. Ik zag wat staan in de verte. Ik rende er naar toe, in al mijn hoop Moon te vinden. Ik minderde vaart in een flits zag ik mijn prachtige Moon, op de grond liggen. Haar vacht was rood van het bloed, en ze lag heel raar op de grond, ze had pijn, en lag inelkaar gedoken. Toen ik naar mijn vader keek schrok ik, hij hief zijn hand op, voor de laatste dodelijk klap. Dit kon ik niet aan zien. Moon mocht niet dood "Nee!" riep ik en rende met al mijn kracht naar mijn vader..