Anders dan verwacht

We rijden op het fietspad, op weg naar Eva's huis.
Het is al donker, en de wind voelt koel aan.
We hebben zojuist heerlijk gespeeld.
Ik, Eva en Anika.
Nu moet Eva terug naar huis.
Ik en Anika moeten mee.
Zodra we de rotonde over zijn, komen we bij het kleinere fietspad.
''Kom op de stoep rijden!''
Eva en Anika rijden al op het stoepje.
''Dat mag toch niet?'' antwoord ik.
''Doe nou maar gewoon, je mist anders een hoop!''
Ik zucht en ga ook maar op het stoepje rijden.
Dan ineens gaat de stoep over in een fietspad, niet verlicht, en de bossen blokkeren het licht van de weg bij de rotonde.
''Hou je ons nog bij?'' lacht Anika.
''Volg gewoon mijn achterlicht'' zegt Eva.
''Is goed!''
Ik doe mijn best het slingerende achterlicht van Eva te volgen.
Door het zwakke licht ervan weet ik af en toe een glimp van de weg waarop we rijden op te vangen.
Eigenlijk zie ik vooral mist.
Mistig was het al, ook bij de rotonde.
Maar dit was vele malen dikker.
Eindelijk is het donkere paadje voorbij, en de verlichting van de volgende rotonde licht goed bij.
Nu pas is echt goed te zien hoe mistig het werkelijk is, onmogelijk.
De mist wordt met de seconde dikker, Eva's fiets wordt opgeslokt door witte sluiers.
Ik zie alleen nog een zwak rood lichtje, Eva's achterlicht.
Langzaam maar zeker vervaagt ook die, ik heb geen idee waar ik heen rij, zelfs de weg onder me is onzichtbaar door de mist.
Zin om af te stappen heb ik niet, ik rijd door, zo hard ik kan.
''Denise!'' hoor ik, en dan het geluid van opvliegende eenden, dit moet het bos zijn, maar ik zweer toch dat we op de Heinkenszandse weg reden, je kunt op die manier nooit zo snel in het bos komen.
Snel schud ik de enge gedachten uit mijn hoofd.
Op het geluid van mijn hart na is het griezelig stil.
Ik stap af en zet mijn fiets op slot.
Behoedzaam loop ik vooruit.
Het gras zit onder de dauw, het is nat, daar beneden.
Mijn voeten kan ik niet zien.
Maar als ik naar beneden kijk, zie ik wel mijn middel, bedekt met zwarte schubben.
Ik weet niet wat er zojuist gebeurd is, maar we zijn in de fantasiewereld, ik ben mijn vriendin en mijn zusje kwijt en ik zit hier in de middel of nowhere, kan het nog erger?