||~007~||

We komen aan in het ziekenhuis. Ik word uit de ambulance gehaald door twee hulpverleners. Ze duwen de brancard naar de achteringang en ik zie hoe Sky en Liam me gehaast achterna lopen. Ik word naar binnen geduwd en in een kamertje geplaatst. Er beginnen gelijk allemaal mensen onderzoek op me te doen. Ik voel me erg ongemakkelijk wanneer een dokter mij vraagt op mijn shirt uit te doen. “Ik… ummm… ik…” “Dus je bent onzeker over jezelf?” helpt de dokter me. Ik knik en kijk naar beneden. Ik zie Sky en Liam met precies dezelfde gezichtsuitdrukking door het raam kijken. Ik glimlach lief naar ze als teken dat het goed is. Hun gezichtuitdrukkingen verzachten meteen. Ik kijk naar de dokter. “MOET ik mijn shirt uitdoen?” vraag ik onzeker. De dokter knikt spijtig en ik trek mijn shirt uit. De dokter schrikt, net als Sky en Liam. Niemand weet dat ik eigenlijk zo broodmager ben dat mijn ribben duidelijk zichtbaar zijn. En nog schelden die pestkoppen op school me uit dat ik dik ben. Ik haat mijn leven. “Gaat alles wel goed thuis en op school, jongen?” vraagt de dokter voorzichtig. Ik barst in huilen uit. Ik zie de dokter wanhopig naar Sky en Liam kijken, die meteen de kamer in haasten. Liam trekt me in een stevige knuffel en Sky houd mijn hand vast. De rest van de dokters loopt de kamer uit. “Kan iemand mij vertellen wat er aan de hand is? Het is belangrijk voor zijn gezondheid.” zegt de overgebleven dokter. Sky legt mijn thuissituatie uit en hoe erg ik gepest word op school, waarop ik alleen maar harder begin te huilen. De dokter schrikt zichtbaar. “Kan hij zolang bij jullie slapen totdat het beter met hem gaat?” vraagt de dokter. Sky knikt. Ik voel hoe Liam me zachtjes heen en weer wiegt en kalmeer meteen een beetje. Ik zucht diep en me ogen vallen dicht. “Ben je moe…?” vraagt Liam bezorgd. Ik knik. “Zal ik je alleen laten?” vraagt hij. Ik schud mijn hoofd, ogen nog steeds gesloten. Ik mompel iets wat op ‘je bent als een broer voor me, ook al ken ik je nog niet zo lang’ moet lijken. Liam grinnikt zacht en ik begrijp daaruit dat hij me begrepen heeft. Ik besluit dat ik doe alsof ik slaap. Ik voel Liam’s blik gewoon op me branden. Hij laat me los en legt me rustig neer op het bed. Ik voel hoe hij de dekens over me heen legt en me lekker instopt. “Je geeft echt om hem, hè?” vraagt Sky. “Ja… Hij lijkt zo klein en kwetsbaar…” zegt Liam zacht. “Ik weet het…” antwoord Sky en zucht diep. “Hij voelt als een kleiner broertje voor me…” zegt Liam en veegt wat haar van mijn voorhoofd weg. Ik open langzaam mijn ogen. “You weren’t asleep…?” vraagt Liam geschrokken. Ik kijk Liam aan en glimlach. “Dankje…” zeg ik zacht. “Waarvoor?” vraagt Liam. “For caring about me…” antwoord ik. Liam glimlacht lief naar me. “Niall, je moet wel weten dat dit heel zelden is…” zegt Sky. “Wat…?” vraag ik niet-begrijpend. “Liam die om iemand geeft. Je moet wel erg speciaal zijn als je dat voor mekaar krijgt…” zegt Sky en grinnikt. Er komt een vrouwelijke dokter binnengelopen. “Ik ben hier voor Niall Horan…?” zegt ze zacht. Sky en Liam kijken me tegelijkertijd aan. De dokter kijkt me aan. “Je mag naar huis.” zegt ze en glimlacht, dan loopt ze weer weg. Ik denk aan mijn vader en hoe hij me weer zal mishandelen. Ik begin te trillen van angst. “Ze bedoeld ons huis!” zegt Sky al flippend. “Niall, je bent helemaal wit!” zegt Liam en schrikt. “Ik denk dat ik moet overgeven…” zeg ik snel en ren naar de wc. Ik haal het nog maar net en begin mijn maaginhoud eruit te gooien. Ik hoor Liam en Sky praten en hoor vage dingen zoals ‘het gaat echt niet goed met hem’ en ‘moeten we geen aangifte doen tegen zijn vader?’. Ik veeg mijn mond af en kom spierwit weer het kamertje ingelopen. Sky en Liam hebben hun jas al aan. Sky geeft me een dikke knuffel en Liam geeft me mijn jas aan. Als ik Sky loslaat trek ik snel mijn jas aan. We lopen naar een dokter en vertellen dat we geen vervoer hebben. “Ik geef jullie wel een lift.” zegt hij. De dokter loopt met ons mee naar zijn dienstwagen en we stappen allemaal in. Ik val al gelijk in een diepe slaap.