Leifdesverdriet...

Ondertussen was het al het vijfde lesuur. Nog 2 lange uren en de schooldag was eindélijk gedaan. Zoals verwacht had Marlies haar biologie verknoeid en nu zat ze in de saaie les geschiedenis. De leerkracht blééf maar zeuren over zijn reis naar Italië en over het boek dat hij aan het schrijven was, maar dat vast niemand zou kopen. En waar had ze nu toch haar tIpp-Ex laten liggen? Verwoed doorzocht ze haar tas, maar ze vond hem niet. Wat ze wél vond op de bodem was een rode roos. Wie zou die erin gestoken hebben? Kwam ze misschien van Joe, haar ex? Hij had het drie maanden geleden uitgemaakt, omdat hij zogezegd een ander meisje had leren kennen. Emma had Marlies echter subtiel laten weten dat hij dat andere meisje al veel langer kende. Meer nog, hij had haar bedrogen met die del. Ze was echt kapot geweest van hun breuk, maar nu had ze een plaats weten te geven. Met Joe werd; het niks meer. Stiekem hoopte dat de roos van Mick kwam. Hij was een knappe zesdejaars met donkere haren, donkere ogen en een stoere piercing op zijn lip. Een gemeenschappelijke vriend had hen een tijdje geleden aan elkaar voorgesteld en sindsdien liep Marlies op wolkjes. Soms had ze de indruk dat hij haar ook leuk vond, maar het kan natuurlijk zijn dat ze zijn signalen verkeerd interpreteerde door haar gevoelens voor hem. Hoe dan ook, de les geschiedenis ging opeens véél sneller...
De rest van de dag was als in een roes voorbij gegaan. Marlies had meer gelet op opvallende bewegingen van potentiële 'rozenverstoppers' in haar klas dan ze geluisterd had naar haar leerkrachten. Hopelijk had niet één van de nerds uit haar klas de roos gestuurd. Ook tijdens het zesde en zevende uur had ze verder gedagdroomd. Natuurlijk speelde Mick in elke dagdroom de hoofdrol.
'Aaargh, waarom zat er nu niet gewoon een kaartje bij', vroeg Marlies zich af. Ze had het hele verhaal ook aan Emma verteld, in de hoop dat die haar theorie over Mick zou bijstaan. Maar dat deed ze niet.
"Marlies, ben je die actie van school vergeten?" had ze gezegd. "Er worden rozen verkocht voor Amnesty of zo... Iederéén kan je die bloem bezorgd hebben. Ik heb Joe daarstraks ééntje zien kopen. Misschien mist hij je." Marlies' ogen schoten vuur. Hoe kon hij! Eerst brak hij haar hart en dan nam hij haar nog beet met een anonieme roos.
Eindelijk ging de bel en zat de schooldag erop. Samen liepen Marlies en Emma naar buiten. De eerste die ze tegenkwamen was... Joe. Mét een hele hoop zielige vriendjes.
"Als je over de duivel spreekt...", fluisterde Emma.
Razend stevende Marlies haar ex af.
"Hoe durf je", siste ze. "Indien je het nog niet gemerkt hebt: ik ben géén pop die je beurtelings kan doen huilen en lachen. En..."
"Wow, wow", bracht Joe uit.
"Niks te wowen", onderbrak Marlies hem. Ze was nog nooit zo kwaad geweest.
"Wal me niet langer lastig. En steek je roos waar hij het zonlicht niet meer ziet.Ik hoop dat de doorns enorm prikken."
"Ik heb geen roos voor jou gekocht, Marlies", begon Joe. "Maar wel voor Kimberley. Of had je niet gemerkt dat ik iemand anders heb?"
Joe lachte zelfingenomen en ziedend langs Marlies weg.
"Scheelt er iets?" vroeg een jongensstem achter haar. Het was Mick. Marlies besloot dat ze best eerlijk kon zijn.
"Ik dacht dat Joe mij een roos had gestuurd", vertelde ze, "maar eigenlijk wou ik dat jij..."
Oeps, is haar woede had Marlies iets te veel prijsgegeven.
"Wauw", lachte Mick zijn schattige lach. "Komen al jouw wensen uit?"
"Nee, ik... Wat?" Stamelde Marlies verward.
"Ik heb die roos écht gestuurd", zei Mick, "ik vind je super en ik hoop echt dat we meer dan vrienden kunnen zijn."
Hij keek Marlies onzeker aan. Dat was het laatste wat ze zag, want ze trok hem tegen zich aan en kuste hem. Van het feit dat de hele school naar hen stond te staren, trok ze zich niets van aan. Haar toetsen van biologie liepen dan misschien niet over rozen, haar liefdesleven wél!