A ranger/traitor 114

Daarna was het Wills beurt om te vertellen. Iets dat behoorlijk lang duurde doordat hij steeds weer onderbroken werd door een storm van verontwaardiging. Will had gelijk. Dit waren echte Skandiërs en ze hadden meer eergevoel dan van menig ridder gezegd kon worden. Hun protest was op zijn luidst toen Will vertelde hoe Miko geheel onterecht beschuldigd werd. Ondanks dat de herinnering nog steeds pijn deed, gaf het hem toch een goed gevoel.

“Dus nu is de vraag, wat gaan we doen?” vroeg Will nadat hij uitverteld was. Er was een kille woede in zijn ogen verschenen, toen hij zijn dode makkers opsomde.
“Wat we gaan doen?”
“Ja, ik ben niet hierheen gekomen om stil te zitten en ik vermoed dat jullie dat ondertussen beu zijn?”
“Dat wel, maar we kunnen Hakon niet in gevaar brengen.”
“Dat weet ik, maar hier tot in de eeuwigheid blijven is ook geen optie, vermoed ik.”
“Gelijk heb je, maar heb je ook een plan?” Will schudde zijn hoofd.
“Ik denk nog na. Araluen is geen optie, vrees ik, als het uitkomt dat hij daar is, krijgen we meteen een invasie. Aangenomen dat we niet onderweg op een van de wolvenschepen stuiten die tegenwoordig door onze wateren varen.”
“Hondenschepen”, verbeterde Svengal hem.
“Ja dat is waar, maar als jullie in Skandia zijn om Erak te wreken, zou een ontmoeting met hen, al zijn het honden, fataal aflopen voor Hakon.”
“En Sonderland?” Het was Halldor die het voorstelde.
“Daar zijn we nooit echt welkom geweest, jongen”, zei Svengal. “Dat zou jij wel moeten weten.”
“Ja maar… bij Skandiërs denkt iedereen bij ons aan mannen met bijlen, niemand die ooit zou denken dat zij…” hij gebaarde naar Hakon en Indri, “…Skandisch zijn.” Will moest daar even over nadenken.
“Op het vasteland zou het inderdaad veiliger zijn. Als ze met een kaart van de eilanden afkomen, zullen ze ons hier op den duur vinden. Op het land wordt dat moeilijker, maar toch…”