Hoofdstuk 18.

Vanuit Rosa:

We lopen weer naar buiten toe en zien de jongens daar zitten.
Owen zit gillend op de grond en Rein ...
Die is er niet, verder is iedereen er.
Wel vreemd.
Maar ja, zijn keus!
He wacht eens,
Esther is er ook niet,
Rein ook niet,
Oelala, waar zijn ie twee heen dan?

"O, he Rosa!" zegt Daan dan na een poosje.
"He!" zeg ik.
"He lieverd!" zegt Nils en zoent me.
Ik geef hem een knuffel en ga dan naast Owen op de grond zitten.
"Wat is er?" vraag ik terwijl ik een hand op zijn schouder leg.
"Daan ... Hij legde een nep ... Spin op mn hoofd" zegt Owen en pakt Daan's been vast,
waardoor Daan bijna zijn evenwicht verliest.
"OWEN! NEE!" roep ik en maak Owen los.
"Dit lost gvd niks op Owen!" zeg ik en sta op.

Jongens, ze zijn echt fk raar.
Ze zeggen altijd dat meiden kibbelen,
moeten ze eens eerst naar zich zelf kijken.
Dan weten ze wel wie er hier kibbelen.
Ze zeggen ook altijd dat meiden ruzie maken om niks,
nou, moet je Owen en Daan zien ...
Pfff, ik word gek van ze, ECHT WAAR!

"ROSA!" hoor ik achter me en zie dat het Raisa is.
"O, he!" zeg ik.
"Wat is er? Je ziet er niet echt goed uit" zegt ze.
Nee, dat zie ik nooit nee,
Ik zie er nooit goed uit,
maar dat weet dus alleen ik,
want mensje's vinden me fk knap.
Ach, dat zal dan ook wel, want anders heb ik geen verkering met NILS KALLER!

We lopen na een poosje praten weer naar binnen toe,
waar de jongens ons vertellen dat we naar huis kunnen.
"ROSA!" hoor ik dan en zie dat het Esther is.
Achter haar staat Rein met een behuild gezicht.
En op de grond zit een boze Owen...
"En wat is hier aan de hand?"....