Elisabeth Morgen.

Volgens mij had een vlucht nog nooit zo lang geduurd dan deze. De hele tijd was ik angstig geweest voor wat het nieuws zou zijn, ook al kon ik zo al aanvoelen dat het niet goed geëindigd was. Ik kende Liam te goed daarvoor. Ook Harry leek het aan te voelen, maar voor hem was hij meer bang voor hoe Louis er aan toe zou zijn. Ze waren nu eenmaal de beste vrienden.
Gelukkig kwamen we na een vlucht van veel te veel uren in de avond aan in London waar Liam op ons zou te wachten in de lobby. Met mijn vingers verstrengeld met die van Harry liep ik zenuwachtig richting de uitgang waar de ene flits na de andere volgde. Shit, de fotografen. Helemaal vergeten.
“Ik ga de bagage halen, zoek jij ondertussen Liam?” vroeg Harry zacht in mijn oor en met knikje beantwoordde ik zijn vraag. Een klein glimlachje verscheen op zijn lippen die hij op mijn voorhoofd drukte voordat hij de andere richting uitliep. Zuchtend keek ik in het rond, opzoek naar die bekende kastanjebruine ogen die ik van overal zou herkennen, maar pas toen ik voorbij de fotografen was geraakt zag ik deze me triestig aankijken. Niet snappend waarom hij zo triestig was keek ik naar hem en zag nu pas hoe hij naast zich een klein kinderhandje vasthield. Dat was het moment dat ik doorhad wat er gebeurt was.
Geschrokken sloeg ik mijn handen voor mijn mond terwijl ik met betraande ogen naar Dana keek. Hoe kon dit gebeuren? Hoe kon ik zo dom zijn om mijn gsm uit te schakelen? Vechtend tegen de drang om te schreeuwen van de emoties die door mijn lichaam stroomde liep ik hun richting uit totdat Dana me opmerkte. Een brede grijns verscheen op haar lippen en voor ik het wist liep ze naar me toe om vervolgens haar kleine armpjes rond mijn benen te slaan. Automatisch zakte ik door mijn benen zodat ik even hoog was als Dana die me nog altijd vrolijk aanstaarden.
“Tante Liz, ik heb je gemist.” Door haar woorden verscheen er een zacht glimlachje op mijn lippen terwijl ik haar stevig in mijn armen vasthield voordat ik haar oppakte. Met Dana nog altijd in mijn armen liep ik naar Liam die gebroken naar de grond staarden.
“Wanneer?” vroeg ik direct en kon een paar tranen niet onderdrukken. Met mijn linkerhand streelde ik zacht over Dana haar rug terwijl de andere haar stevig vasthield. Achter me voelde ik hoe een vertrouwde hand op mijn eigen rug werd gelegd voordat deze even door Dana’s haren heen streek. De zachte lachjes die uit Dana kwamen verraadde dat ze het geweldig vond dat Harry dit bij haar deed.
“Een week geleden.” Bekende Liam zuchtend voordat hij Harry in een knuffel trok. Hoofdschuddend en al snikkend draaide ik me even weg van hem en hield onbewust Dana alleen maar dichter bij me aangedrukt. Nooit had ik gedacht dat dit zou gebeuren. Hoe kon het dat Sienna dood was? Louis zou dat nooit laten gebeuren.
“Waar is Louis?” hoorde ik Harry direct vragen toen hij Liam had losgelaten. Gelijk draaide ik me terug om naar Liam die zuchtend naar zijn vriend keek.
“Louis is letterlijk doorgeslagen. Hij is alleen nog maar gefocust op wraak te nemen op de mensen die haar vermoord hebben. Hij kijkt zelfs niet meer om naar Dana waardoor Zayn, Niall en ik altijd met haar bezig zijn. Oh, Harry… Het hele team is volledig uit elkaar gevallen.” Verbaast staarden ik naar Liam die duidelijk niet meer wist hoe hij dit moest oplossen. Het was duidelijk dat het echt volledig mis zat en we hadden nog niet eens gehoord wat er allemaal gebeurt was op die dag of avond.
“Misschien dat jij Louis wat verstand kunt bijbrengen, Haz want we zijn echt radeloos geworden.” Bekende Liam voordat hij naar me keek en zag hoe Dana vermoeid tegen me aanhing. “Kan jij Dana wat opvangen, Liz? Ze snapt nog altijd niet waarom haar moeder niet naar huis komt. Ik denk dat alleen jij en Niall tot haar kunnen doordringen.”
“Natuurlijk vang ik Dana wel op. Ze is mijn petekindje.” Glimlachte ik waterig naar Liam die opgelucht knikte. Het verbaasde me niet dat Niall en ik de enige waren die doordrongen bij Dana. Ze hield van Niall omdat hij altijd zo grappig deed met haar en ik was samen met Sienna het enige meisje waar ze haar geheimen aan kon vertellen, maar toch hoopte ik dat Harry zou doordringen bij Louis. Ik kende Louis goed genoeg om te weten dat hij zich later schuldig zou voelen als hij beseft dat hij zijn eigen dochter opzij had geduwd.