28. Why is SHE still here?!!!!!!

“Ben benieuwd wat unnie vandaag voor ons heeft gemaakt,” gaapte Shindong vermoeid. Kyuhyun, Eunhyuk en hij hadden al hun werk al achter de rug en mochten dus al vroeger naar huis.
“Hmm,” mummelde Eunhyuk vermoeid. “Het zal waarschijnlijk wel iets lekker zijn.”
Kyuhyun glimlachte kleintjes. Hij hoopte maar dat ze eruit was gekomen. De bandleden hadden het niet zo op westers voedsel. Ze kregen er namelijk lichamelijke problemen van omdat ze niet gewend waren om zoiets te eten. Ze was slim, wist hij, anders had ze niet kunnen overleven hier, dus misschien was ze zo ook op het juiste voedsel gestuit.
De wagen stopte voor het gebouw en voor de verandering stond er eens geen paparazzi. De drie jongens checkten in en namen samen de lift naar boven. Eunhyuk en Shindong leunden op elkaar en schudden mee met elke kleine beweging van de lift.
Kyuhyun wrikte de deur open terwijl zij nog stonden te treuzelen in de lift, moeite met terug wakker te worden. Gelukkig voor Kyuhyun dat hij als eerste de deur opende, want hij kreeg zowat een schok toen hij besefte dat zijn ogen het wel degelijk juist zagen. Hij draaide de deur achter hem terug op slot. Hij zou het later wel afdoen als een flauwe grap, maar nu waren er belangrijkere dingen. Wat deed dat onbekend, versleten paar schoenen hier nog?!
“Ah, Cho KyuHyun!” sloeg Eunhyuk kreunend een vuist tegen de deur. “Dit is niet grappig!”
Kyuhyun liet een luide lach horen, wat in groot contrast stond met wat op zijn gezicht te lezen stond. Wat deed zij hier nu nog? Woedend keek hij naar het meisje dat slapend op de fauteuil lag.
“Kyuhyun-hyung!” probeerde Shindong nu. “Niet grappig, we zijn moe.”
Hij nam haar in zijn armen – wat was ze licht?! – en keek zoekend om zich heen. Zoekend naar een oplossing, waar kon hij haar momenteel verbergen. Tuurlijk! Hij leunde tegen de klink van zijn eigen kamer en legde haar voor de gelegenheid op zijn bed. Normaal gezien kwam hier toch niemand binnen. Stil zijn en hier blijven tot ik je kom halen, schreef Kyuhyun haastig op een post-it en plakte het op haar voorhoofd.
Zo moest ze het wel opmerken. Even bleven zijn ogen hangen bij haar volle lippen, waarna hij haar lichaam bestudeerde. Haar wangen waren nog meer ingevallen dan de vorige keer en zelfs al had ze een truitje aan, je kon duidelijk zien waar haar ribbenkast stopte en dus een steile helling veroorzaakte vanaf haar buik. Hij legde zijn dekens over haar heen, zodat hij tenminste haar magerheid niet moest zien en holde terug naar de deur om zijn maten met een brede, speelse grijns op te wachten.
“Kyuhyun-hyung,” zeurde Shindong met pruilende lippen, “dat was niet leuk.”
“Hij wou lekker alles zelf opeten, ja,” snibde Eunhyuk chagrijnig. “Dat je maar van mijn deel afblijft!”
Kyuhyun knikte beleefd en wierp een blik op zijn dure, glimmende horloge, binnen tien minuten zou de rest aankomen. Hij opende de koelkast en zag vier borden vol met een rijst, groenten en omelet. Ze had iets Aziatisch gemaakt. Had ze dan toch Aziatische familie, als ze wist hoe ze zoiets moest maken?
Hij zette de borden op het aanrecht. Daarop stond een kleine nota geplakt. Opwarmen voor tien minuten, op stand zes. Ik kon het perfect lezen. Het stond in Hangul. Had ze het rond zitten vragen? Ze had in ieder geval haar best gedaan.
Hij begon een soort respect voor haar te voelen. Ze had zo hard haar best gedaan, hoewel ze niets wist over Korea. Ze had ook gewoon westers voedsel kunnen maken, maar ergens leek ze te weten dat wij dat niet zo lekker vonden en dat het niet goed voor ons was.
Kyuhyun dacht terug aan het ongezond magere meisje dat nu op zijn bed sliep. Ze had het recht wel om moe te zijn, bedacht hij met een kleine glimlach. Hij besloot een beetje van zijn eigen portie over te houden voor haar.
Hij overhandigde de instructies aan Hyukjae – Eunhyuk – en beval hem om ze op te volgen. Met een verlekkerd gezicht keek hij naar de alweer lekker uitziende maaltijd en zette hem in de microgolf. “Mmm, unnie, heeft de laatste tijd veel zin om lekker te koken.”
Kyuhyun grijnsde geniepig. Het was gewoon Seven – het meisje, waarvan hij beweerde, de groep opgeschud te hebben, op een negatieve manier. Ergens had hij gelijk. Ze had bij ons allemaal heldere herinneringen achtergelaten. Er was geen jongen hier die niet onder de indruk was van haar vreemde mixuiterlijk en haar onhandige manier van doen. “Hmm,” beaamde hij met nog altijd die ondeugende glimlach.
“Omo, omo, omoooh!” piepte Shindong achter Kyuhyuns rug de koelkast in. “Ze heeft ook nog bijgerechten gemaakt, mmm!” Hij wreef over zijn buik. Hij wist niet hoe het kwam dat unnie hen ineens zo verwende, maar het stond hem wel aan.
Langs één kant dan toch. Shindong voelde zich nog altijd schuldig over zijn buik. Hij beschouwde zijn overgewicht als een last voor de groep. Hij had zo vaak geprobeerd om het eraf te krijgen, maar het leek wel onmogelijk. Als hij het eenmaal een week had volgehouden, vrat hij de leegte die hij gecreëerd had weer helemaal vol. En nu hielpen Unnie’s gerechten daar ook niet echt bij.
Kyuhyun wierp een blik in de ijskast en zag dat Shindong gelijk had. Alsof een avondmaal voor tien personen koken nog niet genoeg was, had ze er nog eens een stuk of tien bijgerechten bij gemaakt. Nu begreep hij zeker waarom Seven zo vermoeid was.
Eunhyuk keek naar Shindong tegelijk blije en moeilijke gezicht. Hij moest weer problemen hebben met al het eten. Hij was juist een week goed gaan fitnessen met Leeteuk, en hij was al wat kilo’s afgevallen. Maar na gisteren, na weer zoiets zoets te eten had hij zich weer laten gaan.
Niet veel leden hadden er aandacht aan besteed. Het was immers normaal dat Shindong meer at dan de anderen en ze hadden het ook niet opgemerkt dat hij zich al een week probeerde in te houden. Hij vond het moeilijk om zich in Shindong te plaatsen, omdat wat en hoeveel hij ook had, had geen effect op zijn lichaam, maar zag aan diens gezicht dat hij het momenteel heel moeilijk had.
“Goed, laten we het warm krijgen tegen de anderen komen,” stelde Eunhyuk voor met nog steeds een bezorgde blik op Shindong. Zou hij vandaag naast Shindong gaan zitten en evenveel eten als hij eigenlijk mocht. Misschien zou het een steun zijn voor hem… Hij besloot dat maar te doen en hem er van te verbieden te veel te nemen.

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Weet je nog toen Seven hier was?” “
Zij had hier een grote blauwe plek. Je denkt toch niet dat zij…?”
“Het zou kunnen…”
“Misschien was ze van huis weggelopen!”
“Ze is geslagen, dat weet ik zeker.”
Zou ze al wakker zijn, zou ze ons horen? Kyuhyun had tot dusver gezwegen over haar vreemde verwondingen, maar het begon wel aan hem te knagen.
Wat Kyuhyun niet opmerkte, was dat Leeteuk al die tijd – vanaf dat hij die stiekeme, duidelijk geschrokken blik richting zijn slaapkamer had geworpen – hem in het oog had gehouden. Wat was daar dat Kyuhyun zo deed rillen, dacht Leeteuk. Hij zou dat vanavond uitvinden.
“Kyuhyun?” hoorde hij Leeteuks stem aan de andere kant van de deur.
Seven keek geschrokken richting de deur.
Kyuhyun hoorde Leeteuk zijn lopersleutel in zijn deurslot steken.

[For the k-drama fans: http://www.dramacrazy.net/
And for listening K-pop online: http://www.chopstick.fm/
You're welcome ^.^~]