IJzeren Scot

Vanuit Scots armen keek ik om me heen. Het uitzicht vanaf de berg was prachtig. De zon scheen op mijn gezicht en ik begon rozig te worden. De marteling en angst hadden me uitgeput en nu ik in Scots armen lag voelde ik me weer veilig.
‘Ga maar slapen,’ fluisterde hij zachtjes. Ik ging wat gemakkelijker in zijn armen liggen en keek naar zijn gezicht.
‘Ik wil niet slapen,’ mompelde ik. Ik klonk slaperig en koppig tegelijkertijd waardoor ik waarschijnlijk heel kinderlijk over kwam. Scot glimlachte naar me en kuste zachtjes mijn voorhoofd.

Ik schrok wakker van de pijn die door mijn lichaam heen schoot. De pijn was veel minder dan eerst, maar Veronica grijnsde naar me en ik wist dat ik niet snel meer zou slapen. Een mes aan de riem van een van haar mannen trok mijn aandacht. Wat als ik mijn hand…
‘Waag het niet,’ siste Scot zachtjes. Hij had me nog altijd vast en trok me dichter tegen zich aan. Zijn gezicht was een masker van kalme kilte, maar zijn ogen brandde van woede. Zijn huid begon warmer te worden en ik wurmde me uit zijn armen. Ik viel neer en had de kracht niet om op te staan. Het leek wel alsof al mijn energie uit mijn lichaam gezogen…
Ik keek woedend naar Veronica die terug grijnsde. Een metalen grom weerklonk uit Scot en de lucht om hem heen begon te trillen van de hitte.
‘Scot.’ De heldere stem was gevuld met blijdschap en geluk.
‘Als je denkt dat het niet erger kan,’ siste ik en probeerde weer op te staan. Ik zakte door mijn armen heen en lag hopeloos op de grond.
Kelly stapte over me heen en huppelde naar Scot toe en even dacht ik dat ze hem zou kussen. Scot keek haar niet eens aan, maar sloot zijn ogen en probeerde uit alle macht te kalmeren.
‘Kelly.’ Zijn stem was een grauw. ‘Help Iza.’ Ze draaide zich om met een teleurgestelde uitdrukking op haar gezicht en hielp me overeind. Ik moest op haar steunen om niet in elkaar te zakken en ik wist niet wiens ogen ik liever uit krabbelde, die van Kelly of die van Veronica.
Ik gilde van de pijn en zou weer op de grond zijn gevallen als Kelly me niet vast gehouden had. Oké ik wist heel goed wiens ogen ik nu wilde uit krabbelen. Scot gromde woedend en zijn huid begon langzaam vloeibaar te worden. De mannen van Veronica deinsde geschrokken achteruit, maar Veronica bleef kalm. Een nieuwe pijnscheut schoot door mijn lichaam heen en het volgende moment voelde ik twee sterke ijzeren armen om me heen. Scot had zich zo snel bewogen dat ik hem niet eens had gezien.
‘Ik breng je tot waar ik gaan kan,’ zei Scot met zijn koude metalen stem. ‘Daar zal je de armband van Iza’s arm afhalen.’ Het was geen vraag, ook geen bevel. Hij stelde vast dat Veronica dat ging doen.
‘En wat als ik dat niet doe?’ vroeg Veronica en ze was overduidelijk niet blij.
‘Je wilt niet weten wat ik dan met je doe,’ zei Scot rustig. ‘Maar geloof me als ik zeg dat je harder zal schreeuwen dan Iza.’