005 Jasmine

"Ik zeg het niet graag, maar ik ben blij dat je me hebt meegenomen." geef ik toe als we een half uurtje later alweer het café verlaten. "Ik ben blij dat het je beviel. Ik heb me er niet mee te bemoeien, maar bijt toch maar een beetje meer van je af... Je hebt een eigen leven, en je kan betere vrienden bekomen dan hun... Begrijp me niet verkeerd, ze zullen ook hun goede kanten hebben, maar ik vind het erg hoe ze jou behandelen." antwoordt hij oprecht. Langs de ene kant weet ik dat hij gelijk heeft, maar langs de andere kant vind ik het niet kunnen hoe hij een oordeel veldt over mensen die hij niet eens kent.... Ook al heeft hij gelijk. "Thanks for everything." glimlach ik, wat me een knuffel oplevert. "Anytime, princess." glimlacht hij. "Gaat Alladin nu naar zijn aapje?" Lachend knikt hij. "Kijk vanavond maar eens op Twitter." Ik knik, krijg nog een kus en dan gaan we elk onze weg op.

Als ik bijna thuis ben gaat plots mijn GSM. Verbaasd neem ik op als ik zie dat Anna me belt! "Anna, wat scheelt er?" val ik meteen met de deur in huis. "Waar zit je, Jas? Julian en ik maken ons ongerust!" Aan haar stem is inderdaad te horen dat ze niet helemaal op haar gemak is. "Ik ben bijna thuis... Ik heb een leuke namiddag gehad. Alladin is leuk gezelschap." Antwoord ik onverschillig. "Waarom bleef je niet tot de date gedaan is? En wie is Alladin?" vaart ze meteen uit. "Blijf nou kalm. Er is toch niets gebeurd, dus ik begrijp niet waarom je zo doet. Alladin is best een knappe en grappige jongen. Hij beweert Louis van One Direction te zijn, maar dat geloof ik niet dus noem ik hem Alladin." leg ik haar uit. "Je bent gek. Wie weet had hij je ontvoerd!" begint ze haar preek die nog zeker vijf minuten duurt. Net als ik denk dat ze zal stoppen begint ze te zagen over dat ik op zijn minst toch iets moest zeggen voor ik vertrok. "... Want we zitten al een half uur onrustig rond te kijken." Een half uur? "Anna, ik heb hoogstens tien minuten op die stoel gezeten. We zijn 5 uur later...! Shows how much you guys care about me." reageer ik teleurgesteld. "We komen naar jou toe. We willen er voor je zijn. En je moet me alles over Alladin vertellen." antwoordt ze en legt af. Met een zucht laat ik me in de zetel vallen. Was Alladin hier nog maar...

Een half uurtje later gaat de bel. Met een zwaai open ik de deur en kijk hen boos aan. "Hey, het spijt ons echt als we je het gevoel geven dat we niet om je geven. Je betekent veel voor ons." zegt Julian en geeft me een snelle knuffel, net zoals Anna. "Hoe denken jullie eigenlijk dat ik me voel!? Het enige waarover we praten zijn jullie dates and that's it!" reageer ik kwaad. "Het spijt ons... Echt waar, Jas, dat weet je toch.... Als we niet om je gaven zouden we hier toch niet zijn?" praat Julian op me in. Hij heeft wel een punt. "sinds jullie samen zijn voel ik me gewoon niet meer welkom. Het enige waar het nog lijkt om te draaien is jullie dates." klaag ik. "Dat verandert vanaf nu..." bevestigt hij waardoor mijn blik meteen verzacht. Ik kan ook gewoon niet boos blijven.

"Dus vertel nu eens over Alladin." begint Anna meteen als we neerzitten. "Zal ik anders wat te drinken nemen? Dan kunnen jullie rustig praten over die jongen." stelt Julian voor. "Thanks. I love you." antwoordt Anna zwijmerig en dringt dan aan dat ik begin.

"Kijk dan snel op Twitter. Misschien staat het er al op!" roept ze meteen nadat ik het hele verhaal verteld heb. Ongeduldig als ze is neemt ze meteen de laptop op haar schoot en opent Twitter. "Oh...My...God! Besef jij wel dat je effectief met de Louis Tomlinson bent weg geweest?" Ongelovig neem ik de laptop van haar schoot en zie meteen de woorden Can I be the Alladin to your Jasmine?. Best wel een beetje vertederd herlees ik de zin. Ik vind het best wel schattig. Grijnzend begin ik te tokkelen. "Wat ben jij aan het typen?" vraagt Anna nieuwsgierig. "Wel... Euhm..." Ik draai de laptop naar haar en zie haar stilaan grijnzen. Only if I can be the Jasmine to your Alladin