Chapter 14

Ik kijk haar na. Ik heb sowieso een andere persoonlijkheid dan zij. Dat zal wel botsen tussen ons! denk ik bij mezelf.

“Zo, wat gaan we nu doen?” vraagt Céline me uit mijn gedachten halend. Ik haal mijn schouders op. “Misschien naar de zaal waar het tweede deel van het concert is?” stelt Carolien voor, tikkend met haar hand tegen haar hoofd, alsof we dom zijn. Céline en ik knikken heftig. “Goed idee, Carootje!” lacht Céline. Zo gaan we dus op weg naar de zaal. Ik stuur nog snel even een sms naar Robin, dat hij niet op mij wacht om uit te gaan. Dat ik al 2 vriendinnen heb waarmee ik “uitga”. Toch raar. Ik ken hen nog geen kwartier en het klikt al tussen ons. Amazayn. Ik grinnik bij de gedachte en ze kijken me verbaasd aan. “Kom, girls!” breng ik uit, waarna ik haastig naar de zaal loop en Nialls pet cool op mijn hoofd zet.

Ik wurm me tussen de mensenmassa door. Eindelijk kom ik op een plek waar er genoeg plaats is om met z’n drietjes te staan. Carolien en Céline komen er ook bijstaan. Jezus, wat een drukte, denk ik bij mezelf. Plots gaan de spots aan, gericht naar het podium waar de 5 jongens het podium bestormen. Oorverdovend gegil stijgt op, wat ook logisch is met die lekkere jongens op het podium, dus gil ik maar mee. Naast me zie ik dat Carolien en Céline hetzelfde doen. Ik grijns. Rare kinders dat we zijn. Hoe oud zouden ze eigenlijk zijn? schiet het plots door mijn hoofd. Och, zorgen voor morgen, nu is nu en ik zal het nog wel eens vragen. Het gegil gaat nog een tijdje verder, zodat ik eigenlijk zo goed als niets hoor van hun stemmen. Best lachwekkend. Op een concert de stemmen niet deftig horen. Fuck logic. Na een paar liedjes gegil aangehoord te hebben, wordt het eindelijk “stiller” in de zaal. De klanken van Nobody Compares komen uit de boxen. Tijdens het refrein kijk ik Niall met open mond aan. Waarom Niall fantastisch is: 1) Hij is lief voor mij 2) Hij is een lekker ding 3) He makes me feel special and last but not least: hij zingt gewoon f*cking goed. Plots wijst Niall de zaal in. Naar een meisje. Ergens in de zaal. In mijn buurt. De spots verplaatsen zich van het podium naar de zaal. Wacht ’s even… De spots blijven hangen boven mij. Wijst hij naar mij? Ik voel me helemaal warm worden vanbinnen en ik kijk verlegen naar de grond. Dit is toch niet waar? Dit kan toch niet? Mijn blik dwaalt af naar Carolien en Céline, die me grijnzend aankijken met een zie-je-wel-hij-vindt-je-leuk-blik. Van hen moet ik ook niet veel steun verwachten! Snel wend ik mijn hoofd terug naar Niall die me een subtiele knipoog geeft, waardoor ik weer helemaal rood word. Damn, dit is echt awkward. Meisjes in mijn buurt kijken me kwaad aan. Ik kijk vlug weg en voel de vuile blikken op mij blijven rusten. “Volgens mij is het nu wel duidelijk,” sist Carolien naar mij met een grijns. “Och jong, ga jij maar nog wat naar Zayn,” antwoord ik met een stomp in haar zij. Ze grijnst. “Kan voor gezorgd worden” Oh nee, wat heb ik nu weer uitgekraamd, kreun ik bij mezelf. “Caro? Waar ga je heen?” hoor ik Céline plots vragen. Oh nee! Ze meende het precies, denk ik bij mezelf. Ik kan mezelf wel tegen m’n hoofd slaan! Dom kind dat ik ben! “Ergens” hoor ik haar antwoorden. Ik hoor gewoon dat ze grijnst. Dit voorspelt niet veel goeds…