OO2

Sarah Faith Matthews

"Slaap lekker." Ik glimlachte nog naar de jongeman toe, ving nog een glimp op van zijn groene ogen - die licht leken te geven in het donker - en deed toen de deur dicht. Met mijn iPod in mijn hand, trippelde ik de trap af en zette hem in het dock wat beneden stond. Ik klikte op Just Give me A Reason en zette hem aan, waarna ik hem op een gegeven moment harder zette en luidkeels mee begon te zingen. Ik gilde luid toen ik een harde duw in mijn rug kreeg, waardoor ik languit op de bank viel.
"Zach!" riep ik.
"Het kon wel wat stiller, hoor." Zei hij droog, nadat hij de muziek uit had gezet.
"Dat kon niet." Antwoordde ik eigenwijs.
"Ik ga taart maken." besloot ik, uit het niets.
"Chocolade?"" Zach keek me met grote ogen aan.
"Dûh, wat anders? Jouw snot?" antwoordde ik geërgerd.
"Choco!" riep hij, terwijl hij hyper begon rond te stuiteren.
"Zach, als je nu niet ophoud krijg je helemaal niks." Meteen stopte hij en keek me met grote ogen aan. Hij mocht dan wel zeventien zijn - en mijn tweelingbroer - hij zou never nooit zijn kinderachtige trekjes kwijtraken. Dat had je nou eenmaal met jongens genaamd Zachary James Matthews. Ik stond op en liep naar de keuken, waar ik alle spullen klaarzette om een chocolade taart te maken.

Ik gooide disco-sprenkels over de taart heen en glimlachte. Een vrolijke chocolade taart. Ik tilde het bord voorzichtig op en liep er mee naar de kamer. Zach zat op de bank, een of andere film te kijken.
"Stukje?" Vroeg ik, terwijl ik de taart neerzette op het kleine tafeltje waar hij zijn voeten op neer geplant had. Meteen begon hij enthousiast met zijn hoofd te knikken.
"Dan moet je eerst bordjes en vorkjes pakken." Snel stond hij op en schoot naar de keuken. Ik kon geen taart en bordjes tegelijk meenemen, zo sterk was ik nou ook weer niet. Het duurde nog geen vijf seconden of de bordjes werden in mijn handen gedrukt. Ik grinnikte en pakte het mes, wat ik wel mee kon nemen. Ik gaf een extra groot stuk aan Zach, die blijkbaar geen vorkje nodig had en de taart met zijn handen at.
"Doe normaal, holbewoner." Van mijn gezicht was alleen afgunst te lezen. Hij leek net een beest, gadver.
"Wat?" vroeg hij onschuldig met grote puppy ogen en een volle mond.
"Eet eens normaal, je bent geen holbewoner. Volgens mij hebben pap en mam je geleerd om met mes en vork om te gaan." mompelde ik, waarna ik een stukje taart in mijn mond propte en er langzaam op kauwde.