Hoofdstuk 11

"Opstaaaaaaaaaan." Roepen Niall, Liam, Louis, Zayn en Harry in koor.
"Wha!" Roep ik van schrik en ik kreun klagend... Waarom wilde ik dit ook alweer?

Een half uur later zitten we al aan het ontbijt.
Overal om ons heen staat beveiliging.
"Uhm, ik wil nog een bakje cornflakes halen, hoe ga ik dat aanpakken?" Vraag ik aan Louis die naast me zit.
"Rustig maar, het zijn net honden." Lacht hij en hij draait zich om naar Harry die ondertussen het record aantal keer Louis' naam roepen in een minuut heeft verbroken.
Ik sta op en als ik bij de beveiliging kom zeg ik: "af."
Net als honden toch?!
Raar genoeg kan ik daarna gewoon langs ze lopen. Ik haal mijn cornflakes en zie dat Niall ook nieuw voedsel komt halen, hij wordt op de voet gevolgd door twee bewakers. Pff als mijn leven toch zo was, lijkt me behoorlijk vermoeiend.
Ik loop terug naar de tafel, richting de bewakers, maar als ik langs ze wil lopen wordt ik tegen gehouden.
"Maar ik ben hier net ook vandaan gekomen." Leg ik uit.
De bewaker kninkt nee.
"Je kaartje." Hoor ik Harry dan roepen.
Ohja... Ik pak het kaartje dat Harry gisteren aan me gaf uit de zak van mijn jogingbroek en laat het zien aan de bewaker. Dit keer knikt hij ja en zet een stap opzij zodat ik langs kan.
"Dankje." Zeg ik tegen Harry als ik ga zitten en begin te eten.
"No problemo." Antwoord hij.
"Heren, over een uur moeten jullie in de studio zijn." Zegt een stem ergens tussen de bewaking, opeens verschijnt er een man. Paul. Geweldig om ook hem in het echt te zien. De jongens knikken.
"Dan ga ik nog even naar onze kamer." Zegt Zayn. Ook de andere jongens willen nog even langs hun kamer en verdwijnen samen met Zayn de beveiliging in. Waarna alle mannen hun volgen.
Daar zit ik dan, lonley aan een tafel. Nu realiseer ik me dat ik gewoon tot een minuut geleden aan de tafel zat met One Direction. Ik moet me inhouden om niet te gillen. Mijn handen trillen al bij het idee dat ik nog meer tijd met ze ga doorbrengen. Over trillen gesproken, ik voel mijn mobiel trillen.
"Hallo?"
"Hallo, spreek ik met Anne Williams?"
"Yep, the one and only."
"Mijn naam is Monica, ik ga je begeleiden tijdens het ICarly project."
"Oke..."
"Ten minste, ik begreep dat je nog geen acteer ervaring hebt?"
"Nee eigenlijk niet."
"Is het goed als ik over een kwartiertje even langs kom?"
"Uhh... Natuurlijk, u weet waar u moet zijn?"
"Ja hoor dat staat allemaal genoteerd, tot zo."
"Tot zo!"

Ik moet me nog haasten, ik wilde nog even snel onder de douche springen, maar dat zal ik vanavond dan maar doen.
Gelukkig ben ik optijd, ik heb mijn haar gedaan en wat leukere kleren aangetrokken.
Ik zit ik de lobby, we hadden nog gesmst en ze zou bij de derde bank, de vierde rij komen.
"Hallo?" Hoor ik opeens een lieve stem achter me ik draai me om en zie een vrouw, ik schat rond de 30. De heeft prachtig stijl blond haar en groene ogen. Haar lichaam is wat bruiner en ze draagt een naamkaartje waar Monica opstaat.
"Hallo." Antwoord ik vriendelijk.
"Anne?" Vraagt Monica op haar beurt.
Ik knik en neem haar mee naar boven.

"Dus zometeen gaan we naar de studio. Vind je het spannend?"
"Ja heel erg!"
"Heb je ooit iets gedaan met tv of camera?"
"Erheen gekeken, maar meer niet."
Monica lacht, haar tanden zijn mooi recht en wit.
"Oke, het is een soort proces. Eerst word je omgekleed. Daarna ga je de make - up in en word je haar gedaan, dan warming up, gevolgd door repetities gevolgd door opnames." Legt ze nog half lachend uit.
"Oke... En hoelang duurt dat ongeveer?" Vraagt ik geïnteresseerd.
"Kleding, make-up en haar zal bij elkaar geteld een tot twee uur zijn. Repetities verschillen en opnames ook. Het is wel zo dat de scenes niet in volgorde worden opgenomen, het kan dus zijn dat je eerste een huil scene moet doen en daarna pas de aanleiding gaat opnemen."
"Nou zo belangrijk is mijn rol niet hoor. Ik heb niet eens tekst." Zeg ik. Waarschijnlijk heb ik op school nog nooit zo goed opgelet als nu.
"Dat maakt niks uit, misschien voor de toekomst." Tipt Monica en ze geeft me een duw met haar schouder tegen de mijne.

Ik wil later eigenlijk niks gaan doen met acteren, ik wil dokter worden. Ik heb gymnasium af en ik studeer nu hoog genoeg. Als ik wist dat ik het kon zou ik zangeres willen worden. Zingen doe ik al sinds ik klein was. Toen ik 13 was heb ik een jaar zangles gehad en mezelf gitaar leren spelen, maar mijn ouders vonden het maar niks. Maar dokter lijkt me ook leuk hoor!

"Wie weet ja.." Antwoord ik als ik uit mijn gedachte kom.
"We zullen zien, maar voor nu moeten we gaan. Ik zal vandaag de hele dag bij je blijven. Okey?" Zegt Monica terwijl ze opstaat.
"Oke bedankt!" Antwoord ik.
Ook ik sta op en trek mijn vest aan. Ik pak mijn telefoon en mijn lunch en loop achter Monica aan naar buiten.
Op naar de studio.