Deel IV

Wesley had niets tegen op grote groepen en drukte, maar er was een grens. Hij was dan ook erg blij dat het verlovingsfeestje in de kantine van Puddlemere United was georganiseerd in plaats van bij Percy en Oliver thuis, want met Percy’s familie en Olivers volledige Quidditch team met aanhang, inclusief reservespelers en al hun dates, was de ruimte goed gevuld.
      Het duurde dan ook enorm lang tot iedereen het stel geluk had gewenst, maar uiteindelijk hadden de gasten zich toch in groepjes verspreid om de tafels of in tweetallen op de dansvloer. Wesley vond echter dat hij als getuige wel het recht had om nog wat meer van Percy en Olivers tijd in beslag te nemen. Helena en Penelope kwamen ook bij hen staan en het gesprek was luchtig en ging over niets bijzonders, tot Helena iets zei over het plannen van een nieuw interview met Puddlemere, half als grapje, en Oliver er opeens uitzag als een muggle op vakantie die zich net had gerealiseerd dat hij was vergeten thuis het gasfornuis uit te draaien.
      Hij bleef maar nerveuze en een beetje schuldbewuste blikken in Helena en Penelope’s richting werpen. Wesley brandde van nieuwsgierigheid, maar zelfs hij wist dat het waarschijnlijk niet erg goed zou uitpakken als hij Oliver er onmiddellijk op aansprak. Uiteindelijk besloten de twee vrouwen iets te drinken te gaan halen; zodra ze buiten hoorwijdte waren liet Oliver zijn geforceerde glimlach varen en greep Percy’s arm.
      “Perce,” zei hij dringend, “denken ze nog steeds wat jij Helena na dat eerste interview hebt verteld? Over mijn ouders en jouw ouders en Ambrose?”
      Percy schudde zijn hoofd en gaf Oliver een geruststellend klopje op zijn hand. “Nee. Ik heb Penny al een hele tijd geleden de waarheid verteld, want dat leek me alleen maar eerlijk. Ze kreeg de slappe lach en het duurde meer dan een half uur tot ze weer normaal genoeg kon praten om me te beloven dat ze alles aan Helena zou uitleggen.”
      “Merlinzijdank,” zuchtte Oliver.
      Dat leek Wesley een passend moment om zich weer in het gesprek te mengen, waar hij plotseling buiten leek te zijn gesloten. “Ik heb het gevoel dat ik iets mis,” merkte hij op. “Iets waar ik jullie jarenlang mee zou kunnen plagen, dus ik word hier niet blij van. Wat hebben jullie Helena en Penny in vredesnaam verteld?”
      Oliver werd rood. Dat kon alleen een goed teken zijn. “Twee of drie jaar geleden heeft Helena me geïnterviewd. Ik kende haar niet en ergerde me aan haar vragen, dus verzon ik een beschrijving van een vriendje dat niet bestond. Ik… beschreef Percy. Percy heeft wat leugens moeten verzinnen over een tragische verboden liefde zodat ze beloofde niets te publiceren.”
      “Godver- God, dat meen je niet.” Het kostte Wesley een aanzienlijke hoeveelheid wilskracht om Oliver niet bij zijn schouders te pakken en hem eens goed door elkaar te schudden. Hij wist niet precies of hij kwaad of teleurgesteld was, of gewoon dubbel zou moeten liggen. Van alle stomme dingen die de idioot had gedaan, was dit de knipperende piek op de kerstboom. “Ik geef het op. Echt, het is een wereldwonder dat we hier nu toch eindelijk staan. Niet omdat het zo vreemd is dat jullie bij elkaar zijn, maar omdat jij zo vreselijk blind bent. Jezus, Oliver, mag ik je even slaan?”
      “Ik kan begrijpen waar het sentiment vandaan komt, maar ik moet je waarschuwen dat ik hier toch enig bezwaar tegen heb,” antwoordde Percy.
      Oliver haalde gewoon zijn schouders op. “Het is uiteindelijk toch allemaal goed gekomen?”
      “Pff,” was het enige dat Wesley nog kon uitbrengen, waarna hij zich omdraaide en wegliep van zijn vreselijke beste vriend om zijn punt met een denkbeeldige neonroze markeerstift te onderstrepen. Hij hoorde wat gelach, maar hij keek niet om zodat een dodelijke blik kon werpen.
      Penelope was ergens met mevrouw Weasley aan het praten, dus Helena stond in haar eentje bij de tafel met drinken. Het was romcomwaardig en misschien een beetje beangstigend hoe snel Wesleys humeur omsloeg gewoon door haar te zien. Hij ging achter haar staan en keek over haar schouder mee terwijl ze wat pompoensap inschonk. Hij had nog niets gezegd en hij had niet eens door dat ze hem al had opgemerkt toen ze hem het glas aanreikte. Hij nam het niet meteen van haar over, dus keek ze half achterom. “Wil je iets anders?”
      “Hm.” Hij verborg zijn gezicht in haar krullen. Het kriebelde. “Ik heb wel iets in gedachten.”
      “Dat is niet wat ik bedoelde,” zei ze, maar hij kon aan haar stem horen dat ze glimlachte.
      “Ik weet het. Pompoensap is prima.”
      “Nee, nu is het te laat. Ik wil dansen.” Helena had het glas al weggezet en trok hem aan zijn hand mee richting de open ruimte waar Oliver en Percy, die blijkbaar net hetzelfde idee hadden gehad, al verrassend sierlijk rondjes draaiden. Wesley volgde haar, maar hij moest voor de show nog wat tegenstribbelen.
      “Maar stel nou dat ik helemaal niet wil dansen?”
      “Dan heb je pech, want je kunt er niet onderuit komen.”
      “Ook niet als ik puppyogen inzet?”
      “Nee,” zei ze, terwijl ze haar handen op zijn schouders legde en hij de zijne op haar heupen, “daar heeft Hesley me immuun voor gemaakt.”
      Wesley knikte plechtig. “Goed, dan moet ik maar.”
      Ze kwamen in beweging en trokken wat cirkels over de dansvloer. Ergens midden in een draai van Helena tijdens het tweede nummer ving Wesley Olivers blik op. Oliver zag er misselijkmakend gelukkig uit en grijnsde naar Wesley. Wesley deed alsof hij een diepe zucht slaakte en een traantje wegpinkte, waarop Oliver in de lach schoot en zijn gezicht verborg in Percy’s nek. Percy reageerde alleen door zijn aanstaande echtgenoot wat dichter tegen zich aan te trekken.
      Helena daarentegen kon het natuurlijk niet laten vragen te stellen. Het was een van de redenen dat Wesley haar zo geweldig vond. “Wil ik weten wat voor geheime gesprekken je achter mijn rug om allemaal voert?”
      “Ik was aan het dichten tegen Oliver over het sprankelende bruin van je ogen.”
      “In gebarentaal?”
      “Nee, in de taal der liefde,” corrigeerde Wesley. “Verliefde idioten zoals Oliver en ik begrijpen elkaar ook zonder woorden nodig te hebben. Het is een speciale gave.”
      Helena glimlachte half, op die manier die aangaf dat ze probeerde mee te spelen, maar zich niet helemaal in kon houden. “Dus je vertelde hem zonder woorden over het sprankelende bruin van mijn blauwe ogen?”
      Wesley kon zijn grijns ook niet langer bedwingen. “Oeps.”

      Einde
(nu waarschijnlijk echt voor de laatste keer)