Deel III

Het leven werd een stuk sneller weer normaal dan Wesley had verwacht. Hij had natuurlijk wel geweten dat alles door zou gaan, maar hij kende zichzelf en had tenminste voor de eerste paar maanden een hoop toneelspel verwacht. De pijn die bepaalde gedachten veroorzaakte was echter dragelijker, nachten minder duister en leven in het algemeen gewoon een stuk zonniger dan hij vooruitgezien had, en niet alleen omdat het een warme zomer was. Op wat de reden nou wel precies was durfde hij een hele tijd lang niet al te precies in te gaan.
      Pas rond december begon hij in te zien hoe belachelijk het was om niet te zeggen wat hij dacht; het was een vrij plotselinge realisatie, terwijl hij bij Percy en Oliver op de bank zat nog wel. Wie had ooit gedacht dat hij nog eens iets van Oliver zou kunnen leren?
      Wesley was veel dingen, maar niet laf. Hij had zichzelf na een onmiddellijk besluit dus binnengelaten in Helena’s appartementje met de huissleutel die ze hem had gegeven en had haar opgewacht met Chinees eten. Het zou beter zijn geweest als hij zelf iets had gekookt, maar dat wilde hij haar niet aandoen. Toen ze een half uur later thuiskwam had hij haar jas aangenomen, haar gekust en haar verteld dat ze prachtig was en dat hij van haar hield, want het waren allemaal niet te weerleggen waarheden, zelfs al had hij die laatste erg lang voor zich gehouden.
      Nu, twee maanden later, was het Valentijnsdag. Hij zat in een van de nieuwe cafeetjes aan Diagon Alley waarvan hij de naam steeds bleef vergeten en staarde in zijn eentje uit het raam naar de voorbijgangers. In stilte lachte hij ze uit, want het regende pijpenstelen en hij zat droog en warm aan de andere kant van het glas. Toch duurde het erg lang tot Oliver eindelijk het café binnenstormde.
      “Jij ziet er misselijkmakend vrolijk uit,” beschuldigde Wesley hem, bij wijze van groet.
      “Het is een mooie dag,” zei Oliver grijnzend. Wesley vroeg zich af of zijn beste vriend blind was, niet voor de eerste keer.
      “Het giet. Waar heb je Percy gelaten?”
      “Een weeshuis,” zei Oliver, terwijl hij ging zitten en als een hond de regen uit zijn haar schudde. Wesley legde een hand over zijn koffiekopje, want hij hoefde geen regenwater uit Olivers haar in zijn drinken, hartelijk bedankt.
      “Als hij een kind aan het uitkiezen was, zou jij hopelijk mee zijn gegaan. Nog overuren aan het draaien voor het Ministry dan? Het is een zondag, in vredesnaam.”
      Oliver negeerde Wesleys eerste opmerking volledig. “Nee, hij is bezig met vrijwilligerswerk. Hij geeft een soort mini EHBO cursus. Hij leert de kinderen hoe ze een wondje het beste kunnen behandelen of wat ze moeten doen als iemand ziek is of iets heeft gebroken, dat soort dingen.”
      “Mijn God. Oliver, ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, maar je ogen lichtten net letterlijk op toen je over Percy praatte. Je bent de definitie van hopeloos verliefd.”
      Oliver haalde zijn schouders op, maar de grijns kreeg hij niet van zijn gezicht. “Daar is niets mis mee. Percy is nou eenmaal behoorlijk geweldig.”
      Wesley was niet onder de indruk. “Hij mag dan wel een hart van goud hebben, jouw Percy, maar Helena heeft me een chocoladehart gegeven. Ik weet wat ik liever heb.”
      “Vreetzak.”
      “Verliefde idioot.”
      “Ik heb een ring gekocht.”
      Wesley trok zijn wenkbrauwen op. “O-ké.” Hij rekte het woord zo ver uit dat het er twee leken. “Nogal abrupte onderwerpswissel. Het is leuk dat je opeens interesse toont in sieraden, maar wat moet ik met die informatie?”
      Oliver leunde een beetje samenzweerderig voorover. “Niet voor mezelf. Voor Percy.”
      “Sinds wanneer draagt Percy- O. Oh!” Oliver knikte enthousiast toen Wesley ongelovig zijn wenkbrauwen optrok. “Dus daarom zie je er al de hele tijd uit alsof je binnenkort de eerste persoon op aarde zult zijn die van voorpret en nerveus geluk dood omvalt.”
      “Dat is een heel mooie beschrijving,” plaagde Oliver.
      “Hé, ik ben Percy niet.”
      “Geloof me, dat weet ik.”
      Wesley schudde zijn hoofd. “Die man heeft een slechte invloed op je. Maar serieus, gefeliciteerd. Heeft hij de ring al gezien?”
      “Vanavond.”
      “Succes. En zorg dat jullie een goede taart hebben bij het feest. Koppels met goede taarten op hun bruiloft blijven altijd het langst bij elkaar.”
      “Ik zal erom denken.” Oliver keek even om zich heen, alsof hem nu plotseling opviel dat er iets miste. “Over koppels gesproken, waar is Helena?”
      “Bij een vriendin. We gaan vanavond uit eten.”
      “Dus dat is jouw cadeau aan haar?”
      “Ben ik uit mezelf nog niet fantastisch genoeg dan?”
      Oliver zond hem een strenge blik. “Vertel me niet dat je niks voor haar hebt gekocht. Niet nadat zij jou een hart van chocola heeft gegeven.”
      “Ze krijgt een hond,” zei Wesley. Hij had er een tijdje over nagedacht en toen besloten dat hij vreselijk was in het verzinnen van originele cadeaus en dat hij Helena dus maar gewoon moest geven waar ze al een paar maanden over praatten. “Ik heb iemand gesproken met een nestje Husky’s en over twee weken kunnen we er eentje ophalen.”
      Oliver grijnsde weer. “Dus eigenlijk zijn jullie degenen die een kind adopteren. Hebben jullie al een naam?”
      Wesley schoof zijn koffiekopje een beetje heen en weer op het onderschoteltje. De naam was opnieuw iets waar hij lang over had nagedacht tot hij de knoop maar gewoon had doorgehakt. “Hij heet Hesley.”
      “Dat klinkt apart.”
      “Helena en Wesley. Hesley.”
      Oliver staarde hem even verward aan, maar toen barstte hij uit in oncontroleerbaar gelach. “Merlin, en jij noemt mij een verliefde idioot. De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet, Wes.”
      Wesley beet op zijn tong om een stomme glimlach van zijn gezicht te houden. “Ik ben wel verliefd, maar geen idioot. Er is een subtiel verschil.”