De 100e Hongerspelen - 184

“Vania slaat zich er goed door”, merkte Glafira op.
“Ja, ik ben ontzettend trots op haar”, zei Vania’s moeder. “Al heeft ze geluk met de anderen, zonder hen… Ik wil er niet aan denken.”
“Zij moet andere lasten dragen”, zei Anita kalm. “Ze heeft een grote verantwoordelijkheid, vooral met die kleine Rue.”
“Ze is nog te jong om al een moeder te worden”, merkte Vania’s vader op. Glafira keek hem aan.
“Dat is ze niet. Ze is al veel zelfstandiger dan ik. En… Het is erg om dit te moeten zeggen, maar de arena veranderd een mens definitief. Ik heb het vaak genoeg mogen horen van mijn ouders. Vania en Ian zullen nooit meer dezelfde zijn als voorheen.”
“Dus of ze nu wint of niet, we verliezen onze dochter”, fluisterde Vania’s moeder.
“Je moet blijven hopen dat ze wint, het zal anders zijn, maar ze blijft jullie dochter.”
“Weet ik, het is gewoon, ik had gehoopt dat we ons oude leven weer zouden kunnen opnemen.”
“Er zijn ook voordelen aan verbonden”, zei Glafira zacht. Ze glimlachte bemoedigend. “Jullie zullen nooit meer honger hebben. En al is dat voor jullie zelf misschien maar een detail, voor de andere kinderen kan het veel verschil uitmaken.”
“Ja”, zei Vania’s vader zacht. “Ja, als Vania het overleeft, zullen de andere kinderen een veel mooier leven krijgen.” Over de andere optie werd met geen woord gerept.

“Ja, ik heb Coin vermoord”, erkende Katniss. “Ik besefte dat u gelijk had, dat ze me gebruikt had. Ik was alleen nog maar lastig, ze wilde me dood, als martelaar was ik veel nuttiger voor haar. En u, u zakte in elkaar. Iedereen dacht dat u even dood was. Ik was op dat moment hun grootste probleem. Daardoor kon iemand anders u ongemerkt weghalen.”
“Ik kan me voorstellen dat ze niet bepaald blij waren toen u Coin neerschoot.”
“Nee, maar ik kwam er mee weg. Ik werd de voorlopige leider van Panem. Maar ervoor was er al gestemd, gestemd of we nog één keer de Hongerspelen zouden doorvoeren, met Capitoolkinderen. Ik had toen voor gestemd, ik was nog steeds ondersteboven van de dood van mijn zusje. Later probeerde ik het tegen te houden, maar het was te laat. Het enige wat ik kon regelen was een eerlijke boete, zodat het niet uitsluitend kinderen van belangrijke personen waren. Eerst wilden ze uw kleindochter er ook bij.”