De 100e Hongerspelen - 182

Van op een afstand keken ze naar de Hovercraft die Naëlle ophaalde. Iedereen stond bij elkaar, allemaal in hun eigen gedachten verzonken. De Spelen hadden nog niet zo lang geduurd als gewoonlijk, maar het werd tijd dat ze op hun einde kwamen. Want Vania, Ian, Xandrijn, Kayla, Seija en zelfs Rue waren niet alleen bezig met het spel in de arena, maar ook met wat zich er buiten afspeelde. De opstand, zou hij slagen? Zouden hun dierbaren er veilig uit komen? Zou…

Het woud naast hen kwam weer op gang, de hovercraft was weg. Vogels floten opnieuw hun lied en ook andere typische geluiden waren te horen. Vania draaide haar hoofd erheen en herkende een spotgaai, de vogel die nog steeds symbool stond voor de opstand. Zonder er over na te denken, floot ze het deuntje dat ze gehoord had op de tape van Katniss’ Spelen. Ian keek op en glimlachte. Samen herhaalden ze het nog een keer. Nu nam ook de Spotgaai het over, en al snel was het overal om hen heen te horen.
“Mama, wat voor liedje is dat?”, vroeg Rue zacht. Vania knielde bij het meisje neer.
“Dat, lieve Rue, is een liedje waar je tante heel veel van hield.”
“Mijn tante?”
“Je tante die ook Rue heette, de tante die ook heeft meegedaan aan de Hongerspelen.”
“Oh.” Het meisje was even stil en dacht duidelijk na. Samen met de vogels floot Vania het melodietje nog een keer. “Ze is gestorven hé?”
“Ja”, Vania streek over Rue’s hoofd. “Veel mensen sterven in de Hongerspelen. Maar ze was heel dapper, weet je. Katniss en zij hebben een tijdje samengewerkt, ze waren bondgenoten, net als wij nu.”
“Gaan wij dan ook dood?”, vroeg ze zacht.
“Dat weet ik niet, meisje. Maar we proberen om allemaal te blijven leven.” Rue knikte begrijpend. Vania knuffelde haar. Het meisje probeerde zelf nu ook het liedje te fluiten. Het lukte niet van de eerste keer, maar ze had het al redelijk snel onder de knie. Ook Xandrijn, Seija en Kayla deden mee nu. Allemaal samen floten ze het liedje, het liedje dat in district elf ooit het einde betekende van een lange, zware werkdag.