De 100e Hongerspelen - 181

“Anders had Kayla die dekens…”, protesteerde Seija.

“Ja, maar dan had ze zich weer moeten wassen. Wij hebben het ook overleefd.”
“Het is gewoon, die hele Spelen…”, Seija slaakte een zucht.
“Ik weet het”, Vania legde haar hand op Seija’s schouders. “Maar ruzie houdt ons niet in leven.”
“Het spijt me”, fluisterde Seija.
“Maakt niet uit, ik weet niet hoe ik gereageerd zou hebben als… Zonder jullie was ik waarschijnlijk ook horendol intussen. Of dood.”
“Maar wij worden stilaan gek.” Het was amper een fluistering.
“Weet ik, maar ik denk dat het ergste voorbij is nu. Vechten hoort niet bij ons, ik zou het niet gekund hebben.”
“Jawel”, Seija glimlachte. “Iedereen kan het, als het echt moet, als je leven in gevaar is. Ze hebben daar niet voor niets een trainingcentrum.”
“Ja”, zuchtte Vania. “Maar alleen dan, in mijn geval. En… Niet iedereen, Seija.” Vania keek naar Rue, die met wat kiezeltjes zat te spelen. Het meisje begreep amper iets van wat er gebeurde.

“De meesten hebben hun kom bouillon binnen”, kwam de dokter aan Katniss melden. “De oude Snow ook, ik had begrepen dat je hem eerst wilde spreken?”
“Ja, zo snel mogelijk”, knikte Katniss.
“Wat mij betreft kan het meteen.”
“Uitstekend.” Katniss haalde diep adem en wenkte Gale. “Laat hem brengen, ik zit in de vrije kamer.”
“Die idioot eerst?”, gromde Gale.
“Hij kan ons het beste helpen van iedereen, maar wordt het moeilijkst te overtuigen. Ik wil weten waar ik aan toe ben.” Gale knikte met tegenzin en ging naar het verdiep eronder, waar Coriolanus Snow was ondergebracht. Dicht bij mensen die ze konden vertrouwen. Katniss liep naar de vrije kamer en zette twee zetels tegenover elkaar, met een tafel tussen. Zelf ging ze zitten in de zetel die het verst van de deur stond. En ze wachtte, zenuwachtig voor wat komen zou, maar vastberaden om hem te overtuigen.