Hoofdstuk 21

De volgende dag informeerde ik Kasandra over wat ik gehoord had. Ik zei nog niets tegen Leona en Roelof. Ik wilde ze niet onnodig bang maken. Of erger: ze een reden geven om te ruziën.
'Dus je dacht dat het uit de rivier kwam?'
'Ja.'
'En had je zelf al een vermoeden?'
'Nou, mijn vader heeft me wel eens verteld over zeemeerminnen. Maar ik durf er niet veel over te zeggen, want ik weet er niet zo veel van.'
'Zeemeerminnen... Mocht dat het geval zijn, dan mogen we wel uitkijken. Wat zeiden ze nog meer?'
'Ze zeiden dat ene Aria verliefd was geworden op een mens. En zoals je weet, zijn er in deze buurt geen dorpen.'
'Denk je?'
'Ja. Breyan.'
'Laten we dan maar opschieten.'
Kasandra zei daarna niets meer en een ik kreeg een onrustig gevoel. Toen pas herinnerde ik me de droom. Hij had aan de waterkant gezeten en had gezegd dat ik niet dichterbij mocht komen. Alles wees erop dat het Breyan was dat gevangen werd gehouden door een zeemeermin.

Ik had dan Breyans advies opgevolgd, maar er waren verder geen aanwijzingen meer over waar hij kon zijn. Ik kan me niet herinneren of hij gewond was geweest in mijn droom of niet. Eén ding wist ik wel: het was meer dan een droom. Het voelde alsof hij contact probeerde te maken via mijn dromen. Maar ik had meer aanwijzingen nodig. En die zouden snel komen.

Nadat we een paar uur hadden gelopen, hoorden we een geluid dat ik eerder had gehoord. Ik spitste mijn oren en sloop zachtjes naar de waterkant. Leona keek me onbegrijpend aan en ik gebaarde dat ze moest blijven staan. Voor een paar seconden gebeurde er niets, totdat ik ineens een hoofd boven het water zag uitrijzen.
'Hallo!'
Ik schrok me kapot en struikelde bijna.
'Wat is dat?,' gilde ik.
'Ik ben een zeemeermin, natuurlijk.' Ze sprong uit het water en ik kon haar groene vissenstaart zien. 'Zie je?'
Ik knipperde met mijn ogen, maar het lachende meisje ging niet weg.
'Oke...' En toen drong het tot me door. 'Ben jij Aria?'
Verbaasd keek ze me aan. 'Hoe weet je dat?'
'Ik heb wat gehoord. Luister, Aria. Je kan me helpen.'
Ze keek me verbaasd aan en sloeg haar armen kwaad voor haar borst. 'En waarom zou ik dat doen?'
'Omdat...' Ik wist niets te bedenken en daarom liep ik op haar af en keek haar diep in de ogen. 'Je hebt een jongen gevangengenomen. Daar had je geen recht op.'
'Ik heb niemand gevangen gehouden! Hij houdt van me!'
Ik schrok. Dat kon toch niet zo zijn? Ze merkte mijn angst op en lachte.
'Jawel, hij houdt van me. En daarom is hij daar.'
'Waar is hij?' Ik liep langzaam het water in en ze zwom wat verder weg. 'Waar is hij!'
'Ik... Bij de kust. Aan de andere kant van de rivier. Maar ik breng je daar niet.'
'Hij houdt niet van je!' Ik besefte pas hoe vreselijk dat klonk toen ik het had gezegd.
'Wel waar!' Ze begon te huilen en ik stond er een beetje stom bij. Wat was ik dom geweest! Ik had de enige die me naar Breyan had kunnen leiden aan het huilen gemaakt.
'Het spijt me. Dat had ik niet mogen zeggen,' zei ik in een onhandige manier het weer goed te maken.
'Maar het is waar!'
Oh, wat nu? Ik keek de rest van de groep onhandig aan. Leona haalde haar schouders op, de rest reageerde niet eens.
'Goed, je mag met hem praten. Je houdt van hem, hè?' Het kwam zo uit het niets dat ik ervan schrok. Haar ogen waren nog nat van de tranen, maar ze sprak met een vaste stem. Opeens vroeg ik me af hoe oud ze eigenlijk was. Ze leek iets van 14, maar in haar ogen zag ik dat ze ouder was dan dat. Ze had waarschijnlijk meer gezien dan ik. Waarom was ze hier, zo ver van de zee?
Ze stak haar hand uit. 'Hier, ik leidt je naar hem.'
Ik twijfelde en keek naar achteren. Kasandra schudde heftig nee. Maar ik wist dat ik mijn keuze al had gemaakt.
'Vertrouw je me?,' vroeg ze.
'Nee,' zei ik. En ik pakte haar hand.

Dat is lang geleden, hè? Ik heb het druk gehad. Met school en met mezelf. Jullie kunnen binnenkort wat meer hoofdstukken verwachten