OOO

'Het regende pijpenstelen, hard en genadeloos. Het meisje bedacht zich nu vloekend dat het niet zo'n slim idee was dat ze in het bos zou moeten ronddwalen. Het was immer nacht, dan hoorde je niet in je eentje rond te dwalen. Het licht wat van de bliksemschichten afkwam, liet het bos in het licht baadden, wat een griezelig uiterlijk gaf. Het meisje slaakte een gil toen ze over iets heen struikelde, of íémand. Ze kwam met een smak neer op de grond, met haar hoofd in de modder. Ze krabbelde weer overeind en draaide zich om. Bij haar voeten lag een jongen, of man. Dat kon ze niet goed schatten. Zijn gezicht zat onder de schrammen en blauwe plekken. Maar ze zag het ergste nog niet, datgene wat haar van schrik haar hand voor haar mond deed slaan en de tranen in haar ogen lieten springen. Je zag het bijna niet, maar het was er wel. Zijn lippen waren aan elkaar genaaid, met dunne, maar sterke zilveren draden, zoiets wat je altijd in horrorfilms zag. Zo te zien was het pas gebeurd, aangezien er resten opgedroogd bloed nog niet weggespoeld waren door de stromende regen. Ze hield haar handen door haar natte haren en keek over haar schouder. Ze zag de lichten van haar huis al, het was amper twintig meter voordat ze er was. Ze besloot de jongen, of man, mee te slepen. Ze kon hem immer niet laten liggen, dat zou jij toch ook niet doen? Misschien wel, mensen zijn nou eenmaal egoïstisch. Ze ging bij het hoofd van de jongen, of man, staan, bukte en schoof haar armen tussen zijn armen en lichaam door, waarna ze hem richting het huis sleepte. Het duurde wel een tijdje - maar uiteindelijk was ze er. Ze bonkte hard op de voordeur, die bijna gelijk openvloog.
"Sarah! Waar-" De zin van de oudere broer van het meisje stopte abrupt toen hij de jonge man in de armen van zijn zusje zag.
"Wat is er gebeurt?" riep hij, terwijl hij samen met zijn zusje het lichaam mee naar binnen sleepte.
"Ik heb geen idee, Zach. Ik vond hem, of eerlijk gezegd. Ik struikelde over hem heen." Zodra ze de woonkamer binnenkwamen viel de bezorgde stem van de moeder van de twee kinderen stil. Alsof ze weer in het ziekenhuis stond waar ze werkte, stond ze op en beval haar kinderen en man allerlei dingen. Het was immer haar werk, om mensen te verzorgen. Als arts was dat wel logisch.

Na enige tijd, was de familie - eerder de moeder - klaar, en hadden ze de man in het bed neergelegd. Nog altijd had hij niet bewogen, laat staan dat hij enig teken van leven liet zien, buiten zijn borst wat zacht op en neer ging en het hart wat in zijn lichaam klopte.
"Mam. Ik ga voor hem zorgen." Zei het meisje vastbesloten.'