Gevaarlijk

Volgens mij had Scot het hele gesprek gehoord en ging hij Devon vermoorden zodra hij de kans kreeg. Veronica en haar mannen keek verbaasd naar Scot en toen naar mij en Devon. Ik mocht de blikken van die mannen niet. Ze keken naar Scot alsof ze hem ieder moment konden neer schieten, ze keken naar mij alsof ze me met hun ogen uit kleedde.
‘Relax Iza,’ zei Devon zachtjes. ‘We laten ze je niets aan doen.’
‘Waar zijn Paul en Pups?’ vroeg ik zachtjes.
‘Relax ik ben bij hen,’ zei Devon. ‘Ze zijn…’ Ik gilde het uit van de pijn en begon te kronkelen in Devons armen.
‘Geen gefluister meer,’ zei Veronica rustig. ‘Ik wil het niet hebben.’ Devon trok me dichter tegen zich aan en Scot keek me bezorgd aan. Volgens mij ging hij Devon niet meteen vermoorden, hij zou eerst Veronica te grazen nemen. In stilte liep iedereen verder en op de vieze blikken van Veronica’s mannen na werd ik met rust gelaten.

‘Wij gaan niet verder,’ zei Scot toen we bij de berg aan kwamen. ‘Je wilt ons niet verder mee hebben.’
‘Dat wil ik wel,’ zei Veronica rustig. ‘En dat wil jij ook tenzij je wilt dat Iza alleen met ons mee gaat.’ Er ging een rilling door Scot heen, maar hij haalde een aantal keer goed adem en nam mij toen over van Devon. Die knikte kort even en verdween toen in het niets. De mannen van Veronica deinsden achteruit, maar Veronica keek even betekenis vol naar de armband om mijn pols. ‘Haal hem terug.’
‘Dat kan ik niet,’ zei Scot rustig. Hij begon te lopen met mij in zijn armen.
‘Ik kan zelf lopen,’ fluisterde ik zachtjes. Hij schudde zijn hoofd en trok me zo dicht mogelijk tegen zich aan. Zijn huid was lekker warm en ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder. Ik keek naar zijn gezicht en kreeg de nijging om hem te zoenen, maar deed het niet. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht toen hij door had dat ik naar hem staarde. Ik frunnikte wat aan de armband en vroeg me af hoe dat ding ooit afging. Ik vreesde dat het antwoord nooit was, maar ik kon het niet laten om toch te proberen.
‘Ik zou dat niet doen, meisje,’ zei Veronica rustig. ‘De armband word gestuurd door mijn gedachten en ik wil niet dat jij hem af doet. Ik zuchtte en gaf het op.
‘We zijn er bijna,’ zei Scot ineens.
‘We zijn nog niet eens op de helft van de berg,’ zei Veronica.
‘We zijn ook niet bijna bij het vuur,’ zei Scot rustig.
‘Ga nu niets stoms doen,’ zei Veronica. ‘We hebben je vriendin vast zitten aan een martelwerktuig.’
‘Dat is meer dan genoeg om menig man gevaarlijk te maken,’ zei Scot rustig. ‘Moet je nagaan wat er bij een wachter gebeurd.’