Chapter 38

Ik kom aan bij Damascus. Ik kan alle minaretten van de grote moskee al zien. Louise slaapt nog steeds. Ik heb haar in een doek gewikkeld, als bescherming tegen de zon. Ik moet zeggen, dat ze heel gemakkelijk is. Ik heb haar wel pas een dag. Brego loopt naar beneden, richting de stad. Ik hoor iemand gapen. Zo te horen is Louise wakker. ‘Goedemiddag, meisje. Heb je lekker geslapen?’ Ze smakt een paar keer, en kijkt naar boven, naar mij. Haar wangetjes zijn nog rood. Ze pruttelt wat. ‘Je zult wel honger hebben, kleintje. Maak je geen zorgen, we zijn zo binnen.’ Ik parkeer Brego bij een drinkbak, en stap af. Oef, mijn rug. Dat is toch wel zwaar, zo’n baby. Voorzichtig maak ik haar weer los. Ik denk dat ik haar beter even kan dragen. Misschien kan ze in mijn nek blijven zitten. Ik doe mijn kap af, en til haar over mijn hoofd heen. Ze grijpt meteen mijn haar vast, en begint erop te sabbelen. Tenminste, dat denk ik. Dat wordt dus niet. Met een pijnlijk gezicht trek ik haar weer terug. Ze is nog veel te klein. Dat wordt dus dragen. Zo te zien vindt ze het helemaal niet leuk, en ze begint te jammeren. Fijn, ook dat nog. Hoe kom ik nou de stad in? Ik kijk naar de wachters. Wat is dit? Ze lopen weg. Dit is mijn kans! Ik sluip achter ze aan. Zo te zien wordt de wacht gewisseld. Ik sluip de stad in, en sla meteen een donker straatje in. ‘Zo, dat ging maar net goed.’ Louise begint weer te jammeren. Ze heeft natuurlijk honger. Ik loop terug naar de markt. Ik kan maar beter wat te eten kopen.
Ik zit op een dak, in de schaduw van een schoorsteen. Louise zit tussen mijn benen in. Ik haal wat eten uit mijn buidel, een mes, en een kommetje. Ik begin wat fruit te prakken. Ik hoop dat ze het eet. Nieuwsgierig kijkt ze naar me. ‘Ik ben je eten aan het prakken, Louise. Ik hoop dat je van fruit houdt.’ Ik ben klaar. Ik til haar op mijn rechterbeen. ‘Zo, tijd om te eten.’ Ik pak een lepeltje uit mijn buidel. ‘Hebben we honger?’ Ze trappelt wat met haar beentjes. ‘Oké, hier komt het paardje aan.’ Ik pak wat smurrie op het lepeltje, en breng hem naar haar mond. Meteen opent ze hem. Zo te zien gaat het er wel in. Ze zit echt te genieten. Natuurlijk zit ze te genieten. Wat is er nou lekkerder dan banaan met aardbeien en mango? Ik voel mijn maag knorren. Ik hoor het zelfs. Ongemakkelijk…Louise heeft het ook gehoord. Ze stopt met eten, en kijkt me aan. ‘Ik heb ook honger, meid.’ Ze begint te lachen. Ik moet ook lachen. ‘Sorry, meid. Ik heb ook honger.' Ik ga verder. Ze eet het hele kommetje leeg. Ze laat een luide boer, en zakt wat onderuit. Ze gaapt even. 'Zijn we tevreden?' vraag ik haar. Rustig begint ze op haar handje te sabbelen. Ik haal wat gedroogd vlees en brood uit mijn tas. Op mijn gemak begin ik te eten. Louise kijkt toe. Ik kijk naar de hemel. Het is een prachtige dag vandaag. Maar wat ga ik met Louise doen? Ik kan haar niet mee blijven slepen. Ik moet iets verzinnen. Wat dan ook. Ik kan haar bij Marik achterlaten. Maar hoe verantwoord ik me dan? Ik kan zeggen dat ik gewoon voor controle terug ben. Maar aan de andere kant, ik heb geen veer. Daar zal hij vast wel naar vragen. Nou ja, het moet maar. Ik ruim mijn spullen op. ‘Willen we nog iets hebben, prinses?’ vraag ik haar. Ze kijkt me aan. Haar onderlip begint te trillen. Oh jee, wat is er nu weer? Ze begint te huilen. ‘Wat is er, Louise? Wat is er mis?’ Ik til haar op. Meteen ruik ik het al. ‘Gadverdamme! Kon je daar niet even mee wachten?’ Ze begint nog harder te huilen. Ik moet haar wel verschonen. Ik haal een paar doeken uit mijn buidel. Die moet ik dan maar nieuw halen. Ik leg haar op de grond neer, en maak haar luier los. Ik moet moeite doen om niet te kokhalzen. Dit is echt walgelijk. Ik gooi het weg. Ik pak een doek, en veeg haar schoon. Ik pak een andere doek, en maak er een luier van. ‘Zo, dat zou goed moeten zijn.’ Ze is opgehouden met huilen. Ik til haar op. ‘Dat voelt toch al veel beter, nietwaar?’ Haar oogjes zijn nog vochtig van het huilen. Ik wieg haar wat op en neer. Meteen daarna zakt haar luier naar beneden. Ik zucht. ‘Het is ook niet makkelijk met jou, weet je dat?’ Ze pruttelt alleen een beetje. Ik leg haar weer neer. Ik trek de luier weer aan. Had ik maar iets om het kleiner te maken. Ik kijk in mijn buidel. Ik haal er een stuk touw uit. Als ik dat er nou eens omheen bindt? Ik begin te experimenteren. Ik til haar weer op, en beweeg haar even op en neer. Hm, het lijkt goed vast te zitten. Ze giechelt even. ‘Oké, jongedame. Wij gaan naar Marik toe. Hij zal goed voor je zorgen. Ik kan helaas niet bij je blijven. Ik heb nog wat dingen, die ik moet doen. Maar, beloof me dat je een brave meid zult zijn, goed?’