||~006~||

Ik ren van hot naar her maar ik zie geen Niall. Ik besluit om terug te keren naar de ingang. Ineens zie ik Liam voor de bank gehurkt zitten en Niall ligt op de bank voor hem. Oh mijn hemel, wat ziet hij eruit! “Liam?!” roep ik bang. Hij kijkt me aan. Hij is aan het huilen. Liam en huilen? Dat komt zelden voor. Hij huilt alleen om mensen als hij om ze geeft. “Alsjeblieft, bel een ambulance…” smeekt hij. Ik snel naar de conciërge en vertel hem wat er is en dat Niall dringend een ambulance nodig heeft. De conciërge knikt gehaast en belt 112. Als hij klaar is rent hij met me mee naar de ingang. Meneer Lente komt ook net weer door de ingang en als hij ons in deze situatie ziet wrijft hij het er gelijk in. “Dus er was wel een probleem! Had dat dan gezegd!” zegt hij streng. Liam draait zich om naar meneer Lente. Het gezicht van meneer Lente verzacht meteen als hij Liam ziet huilen. “Oh Liam, het spijt me…” zegt hij spijtig. Hij loopt naar hem toe en legt een geruststellende hand op Liam’s schouder. Liam kijkt hem dankbaar aan voordat hij weer naar Niall kijkt. De conciërge is allerlei dingen aan het testen. Ademhaling, hartslag, dat soort dingen. “Hij lijkt stabiel, maar hij moet met spoed naar het ziekenhuis.” komt hij tot de conclusie. Net op dat moment horen we sirenes buiten. Ik snel naar buiten om te vertellen waar de dokters moeten zijn. “Daar ligt hij, bij de ingang!” zeg ik in paniek. Eén van de hulpverleners vangt me op. “Je ziet er niet zo goed uit, meisje…” zegt ze. “Nee, hèhè! gek joh, als je vriendje in elkaar word geslagen en met een ambulance opgehaald moet worden! Sjongejonge hé!” bijt ik haar toe. Het is een tijdje stil. “Sorry…” zeg ik dan en barst in huilen uit. Liam komt naar buiten en snelt gelijk naar me toe. Hij slaat zijn sterke armen om me heen. “Jullie mogen beide wel meerijden.” zegt de hulpverlener. Ik kijk haar dankbaar aan. Liam laat me los en loopt naar de ambulance. Ik blijf nog even staan. Er valt een ongemakkelijke stilte. “Het spijt me echt verschrikkelijk, ik-” “Het maakt niet uit joh, ik heb erger meegemaakt.” zegt ze lief en glimlacht. Ik schenk haar een dankbare glimlach en loop dan naar Liam die op het punt is de ambulance in te stappen. Ik loop met hem mee de ambulance in en ga achterin met Niall zitten. Er zijn twee stoelen, komt goed uit. Ik ga naast Liam zitten en rust mijn hoofd op zijn schouder. Hij slaat een arm om me heen. Ik huil maar en ik huil maar, er lijkt geen einde aan te komen. Niall beweegt iets. Hij opent een oog. “Niall…?” vraag ik voorzichtig. Zijn andere oog gaat ook open en hij kijkt ons meteen medelevend aan. “W-what’s wrong…?” vraagt hij zwakjes. Ik en Liam huilen nogsteeds. Liam legt hem uit wat er gebeurt is. Zijn stem klinkt gebroken. Niall kijk ons raar aan, alsof nog niemand ooit om hem gegeven heeft. Of zou het… Nee! Ik kijk Niall aan met een blik van ‘ik weet wat je bedoelt’. Hij kijkt me dankbaar aan. Ik beantwoord zijn blik met een zwakke glimlach. Ik gebaar ‘I love you’ met mijn mond. Hij bloost. Ik zie Liam geamuseerd toekijken, hoewel er nogsteeds tranen in zijn ogen staan. Niall opent zijn armen om me een knuffel te geven. Ik leun naar voren en geef hem een knuffel. Als ik hem loslaat zie ik Liam jaloers naar de grond kijken. Niall ziet het ook en opent zijn armen voor hem. Hij kijkt op en een glimlacht verschijnt op zijn gezicht. Hij knuffelt Niall alsof zijn leven er vanaf hangt. Niall grinnikt schattig. Liam laat hem los en veegt zijn tranen weg. God, ik hou van deze dag en ik haat deze dag. De dag waarop ik Niall beter heb leren kennen en meteen de dag waarop hij mijn vriendje werd, maar dezelfde dag waarop hij naar het ziekenhuis werd gebracht omdat hij in elkaar was getimmerd door een één of andere lilliputter. Ik zucht gefrustreerd en zink diep weg in mijn gedachten. Ik word uit mijn gedachten geslingerd doordat de ambulance stopt bij het ziekenhuis. Dit word een lange dag…