27. Is it that neccessary, a family?

Ik plukte het ding uit de lucht, wierp een kort blik op de Koreaanse tekens en bladerde tot de beelden met stappen van hoe het eten te maken. “Wat zit hierin? Is dat lekker? Jakkes, wat moet dat zelfs voorstellen? Is dit nu gebaseerd op een omelet, of wat moet het voorstellen? Is dat moeilijk om te maken?” Massa’s vragen kwamen over mijn lippen en met af en toe wat moeite met vertalen, kreeg Seo Sung me alles aan me uitgelegd.
Uiteindelijk koos ik voor iets dat er tegelijk gemakkelijk en eetbaar uitzag. Seo Sung dicteerde me de stapjes terwijl ik ze ‘in mijn vreemde geschrift’ – hadden ze dat van zichzelf al eens goed bekeken? – opschreef.
Toen ik het huis verliet om boodschappen te doen, Seo Sung zou me helpen met ingrediënten uit te zoeken, schudde alle twee de ouders hartelijk mijn hand en vroegen me snel weer terug te komen. “Je hebt vriendelijke ouders,” complimenteerde ik Seo Sung.
Die knikte instemmend. “Hoe zijn jouw ouders eigenlijk? Ik heb geen flauw idee van hoe ze eruit zouden zien. Is één van je ouders van Azië, dan?”
Ik fronste. Wilde ik zelfs aan dit gesprek beginnen? Misschien was het best om te antwoorden, zodat er geen vragen werden gesteld, maar heel wat details weg te laten. “Mijn vader is Koreaan, mijn moeder is Amerikaans. Eigenlijk heeft ze tot haar achttiende in België, dat is in Europa, geleefd, dus kan ik aardig Nederlands en Frans…”
“Ah, echt?” knipperde ze met haar ogen. “Maar je vader heeft je dan geen Koreaans geleerd?”
“Hij is druk,” maakte ik een half waar excuus op, “ik zie hem niet vaak. Hij is een zakenman.”
“Aha,” knikte ze begrijpend, maar dan fronste ze gedesoriënteerd. “Hoe komt het dan dat je zo arm bent? Ik bedoel, niet beledigend, maar…” Ze knikte naar mijn kleren. “die zijn allemaal zo afgesleten.”
Ik glimlachte kleintjes. “Ja, dat is waar. Ik laat nooit iets merken,” bekende ik. “Ik ben een illegaal kind, zie je.” Ik besloot om het dan toch maar te zeggen. Ze zou er sowieso zijn achter gekomen, en elk ander excuus zou nu belachelijk hebben geklonken.
Ze keek me geschokt aan. Het was niet ongewoon, maar toch… “Echt?!”
Ik lachte koud. “Ja, spijtig genoeg wel, ja.” Ik haalde mijn schouders op en staarde recht voor me uit. “Het is niet echt een eer, maar ik heb er mee leren leven.”
“Waah!” sperde Seo Sung haar ogen open. “Jij bent echt een sterke persoon. Ik zou het niet kunnen. Mijn vader zo lang niet zien!”
Ik liet een zucht horen. “Ik ben het gewend, dus het is niet alsof ik hem mis.”
“Dat is zo vreemd,” mompelde Seo Sung zachtjes. “Oh, wacht, deze groenten heb je nodig!” Ze pakte een zakje en begon de groenten te wegen. En daarmee was het gesprek over mijn gezinssituatie afgerond – oef.
Om half één nam ik bij de bushalte afscheid van Seo Sung. Ze wist heus wel dat ik niet zomaar ergens naartoe ging, maar ze sprak haar gevoelens niet uit, maar ik voelde gewoon dat ze naar me keek. Ach, als ze er klaar voor was, zou ze het wel vragen en dan had ik alvast een excuus.
Ik bedankte haar nog eens en nam het voedsel van haar over, toen mijn bus er was. Ze waaide me nog uit, tot ze me niet meer kon zien en draaide zich toen om.
Bij het hotel voor rijke mensen glipte ik weer moeiteloos naar binnen. Ook de bewaking liet me deze keer met rust, zodat ik rustig naar boven kon. Ik deed de afwas, die heel wat minder was dan de vorige keer. Aan de lege pakjes te zien hadden instant noedels gegeten. Ik drukte met een zucht de verpakkingen samen en kieperde ze in de afvalzak.
De kleren waren niet met namen gemarkeerd en ik wist ook al helemaal niet van buiten wie wat droeg, dus liet ik ze mooi opgevouwen op twee stapeltjes op de salontafel liggen.
Dan streek ik mijn geschreven instructies plat en begon alles af te wegen en klaar te zetten, zodat ik straks niet voor alles moest gaan zoeken. Het was even stressen met het gebruik van die onbekende rijstkoker. Al goed dat Seo Sung nauwkeurig had beschreven hoe ik het vreemde ding moest gebruiken en uiteindelijk bleek het helemaal niet zo moeilijk.
Ik maakte daarna nog verschillende bijgerechten, blijkbaar was dat ook populair hier. Die zette ik dan in de ijskast, naast de grote borden met hun hoofdgerecht.
Uitgeput rekte ik me uit, geeuwde luid, vulde een glas met water en dronk het in één teug leeg. Ik had vandaag nauwelijks gedronken en gegeten had ik al helemaal niet, besefte ik toen mijn maag luid gromde. Ik voelde heel hol aan vanbinnen, alsof ik een leeg omhulsel was. Ik ademde diep in en viel haast staand in slaap.
Slaperig schudde ik mijn hoofd en wierp een blik op de klok. Ik had nog massa’s tijd over, zeker nog vijf uur. Ik onderdrukte nog een geeuw en zette de klok van mijn gsm op half elf. Zo kon ik dan nu gaan slapen en toch nog op tijd wegkomen.
Ik legde mezelf uitgerekt op de zetel met een dekentje over me heen en binnen de kortste keren voelde ik me wegzakken. Ik sliep sowieso al niet goed, maar nu had ik teveel nachten slecht geslapen, waardoor ik nu meteen in slaap viel.

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Ben benieuwd wat unnie vandaag voor ons heeft gemaakt…”
Wat deed dat onbekend, versleten paar schoenen hier nog?!
Wat deed zij hier nu nog?
“Cho KyuHyun! Dit is niet grappig!”

[Sorry, guys, it's now the second time my laptop crashed, pff. The first one got water on it, and luckily I could save my story. Than I had to wait a month for my new laptop, on my USB-stick I had still some chapters so I could keep uploading them, but then I got my second laptop and wanted to put the rest of my story on it, but then for some reason it was all deleted. Yes, there goes my hard work of two hundred pages... So, now some smart people are trying to save my story, so I hope for the best and hope that all the work wasn't for nothing. So...now I have to work hard to write everything again, so I don't know wether I'll be able to upload every week again... Sorry]