Hoofdstuk 4

Jennifer POV

Ik start de computer op. Als hij op Google staat, typ ik L.R. Miles in. 62 resultaten - over dezelfde persoon. Ik klik de eerste link aan. Lydia Rosalyn Miles, 42 jaar, verdacht van meerdere diefstallen, drugsgebruik en.. Een moord. Ik scroll, helemaal van mijn a propos, verder naar beneden. Wanneer ik de foto zie, lijkt mijn hart stil te staan. De vrouw op de foto lijkt op mijn moeder. Heeft zij een tweelingzus ofzo? Maar waarom zijn de brieven dan op ons adres afgeleverd? Dan zie ik iets op de foto, waardoor mijn aandacht getrokken wordt. De hartvormige moedervlek in de hals! Deze vrouw lijkt niet op mijn moeder.. Ze is mijn moeder! Plotseling voelt de lucht ijskoud aan €en blijf ik als bevroren naar de foto staren. Uiteindelijk kijk ik weg van de foto, sluit de computer af en ren met mijn tassen de bibliotheek uit, me er niks van aantrekkend dat de mensen me na zitten te kijken, alsof ze water zien branden. Ik ren en ik ren, net zolang tot ik me voel alsof ik elk moment neer kan vallen. Hijgend laat ik me tegen de muur van het dichtsbijzijnde gebouw aan vallen. Ik blijf zitten tot ik weer een beetje op adem ben gekomen. Wanneer ik opsta, hoor ik een akelig, schel geluid. Nog eens. Ik spits mijn oren het lijkt wel een hond ofzo! Dan zie ik een kleine, zwarte gedaante in de steeg, tegenover het gebouw waar ik bij sta. Langzaam loop ik er naartoe. De gedaante beweegt ook. Wanneer ik bij de steeg ben, zie ik dat het inderdaad een hondje is. Een jonge labrador, van hooguit twee maanden oud. Ze is erg mager en heeft een wond op haar linkervoorpoot. "Ach, kom maar hier, lieverd," zeg ik tegen het schattige, duidelijk achtergelaten hondje. Ondanks de pijn die het hondje waarschijnlijk lijdt, kwispelt ze en komt ze, langzaam en strompelend, naar me toe. Even vergeet ik al mijn andere zorgem en richt ik me op het hondje. "Weet je, ik noem je Georgia, zeg ik tegen haar, "dat lijkt me een toepasselijke naam voor je." Dan besef ik me dat ik het hondje naar mijn pas overleden zusje vernoem. Tranen springen in mijn ogen. Georgia ziet het en begint te piepen. Ik veeg mijn tranen weg en aai het kleine hondje even. Dan pak ik haar op en loop ik met haar en mijn spullen de steeg uit. Ik blijf staan. Waar moet ik heen? En hoe moet ik dit hondje verzorgen, als ik nieteens geld of een huis heb? Er is maar een manier..