Het nieuwe vuur

We waren net het bos uit toen ik het niet kon laten om te vragen.
‘Wat zal er precies gebeuren als het vuur deze wereld verlaat?’ vroeg ik zachtjes aan Devon.
‘Stel je de aarde voor zonder zon,’ fluisterde hij zachtjes. ‘Alleen kan geen mens hier dood gaan. De bomen zullen wel sterven, dus stel je een leven zonder zuurstof voor. Het zal koud zijn; je huid zal bevriezen, je bloed zal bevriezen, maar je zal verder leven.’
‘Dat kan ik me niet voorstellen,’ fluisterde ik.
‘Ik ook niet,’ zei Devon terug.
‘Maar als het vuur nog nooit eerder deze wereld verlaten heeft hoe weet je dan dat dat gaat gebeuren?’ vroeg ik verbaasd. Devon was stil. ‘Devon, hoe weet je dat?’
‘Omdat iemand de plaats van het vuur in nam,’ fluisterde Devon.
‘Wat?’ vroeg ik verward.
‘Het vuur werd deze wereld uit gehaald dus iemand nam de plaats van het vuur in,’ zei Devon. ‘Werd het nieuwe vuur.’
‘Een wachter?’ vroeg ik. Devon keek weg. ‘Nee, het was een licht.’ Devon knikte zachtjes.
‘We kunnen maar mee tot aan de voet van de berg,’ zei hij ineens tegen Veronica.
‘Berg?’ vroeg ik verbaasd. Scot wees naar de berg waar ik op de top iets zag gloeien. De berg was niet hoog voor een berg, maar het zou een behoorlijke klim worden om daar te komen.
‘Jullie kunnen niet verder dan de voet van de berg?’ vroeg Veronica. ‘Wat als ik eis dat jullie verder mee gaan.’
‘Je wilt ons niet in de positie plaatsen,’ zei Scot rustig. ‘Geloof me.’ We liepen even zwijgend verder, maar ik kon het niet laten te vragen.
‘Wat is er met de wachter gebeurd?’ vroeg ik nieuwsgierig. ‘De wachter van het licht dat het nieuw vuur werd.’ Devon was even stil.
‘De wachter is de reden dat we niet verder kunnen,’ zei Devon zachtjes. ‘Een wachter zal altijd zijn of haar licht beschermen.’
‘Hij leeft nog?’ vroeg ik verbaasd.
‘Je kan niet dood gaan in deze wereld Iza,’ fluisterde Devon. ‘Zodra het licht het vuur werd besloot de wachter te blijven en het vuur voor altijd in deze wereld te beschermen.’
‘Dat moet enorm eenzaam zijn,’ zei ik zachtjes. Devon knikte.
‘Ik begreep het eerst niet,’ zei hij. ‘Dat hele licht gedoe, eerst Kelly en toen Scot. Tot Scot het me eens goed uit legde.’
‘Hoe legde hij het uit?’ vroeg ik gretig.
‘Zie het als de liefde tussen de maan en de zon,’ zei Scot ineens. ‘Ik zou iedere nacht voor je sterven zodat jij kan leven.’