Chapter eleven

Eenmaal aangekomen bij de boom waar Kitty in zit, loopt Robin gelijk voorop om haar te redden. 'Robin,' zegt Kitty als hij bij de boom staat. 'Waarom klim je toch elke keer in een boom als je weet dat je er toch niet uit durft,' zegt hij terwijl hij al bezig is om in de boom te klimmen. 'Sorry, ik wou gewoon een vogel pakken,' zegt ze zielig. Als Robin bij haar is helpt hij haar naar beneden en even later staan ze weer op de grond. 'Dankje,' zegt Kitty tegen Robin en ze geeft hem een knuffel. 'Wat gaan we nu doeb?,' vraagt Sasha terwijl ze voor Joel en mij op de grond land. 'Wat is er?,' vraagt ik aan haar. 'Nou, we kennen jullie niet echt. We weten alleen jullie namen en waar jullie vandaan komen,' zegt ze. Ik kijk naar Joel en merk dat hij ook naar mij kijkt. Sasha begint weer te lachen. 'Hou op,' zeg ik tegen haar. 'Wat wil je dan nog meer van ons weten?,' vraagt Joel geirriteerd aan haar. Sasha houd niet op met lachen, dus zegt Rpbin na een tijdje: 'Saha, waarom moet je zo lachen?' Ze zucht diep. 'Nou, omdat Caitlin en Joel de hele tijd op hetzelfde moment naar elkaar kijken, hand in hand hier kwamen en niet willen toegeven dat ze verliefd op elkaar zijn,' zegt ze, ons streng aankijkend. Robin en Kitty kijken ons even raar aan. 'Misschien kunnen we gaan eenhoorn racen?,' vraagt Robin na een tijdje. 'Ja,' zegt Kitty gelijk. 'Wat is dat?,' vragen Joel en ik tegelijk. We beginnen weer te lachen om onze timing. Op mijn eerste schooldag lachte ik ook de hele tijd met Hunter. Ik snap echt niet waarom hij zich ineens zo raar gedroeg. 'Wat is er?,' hoor ik Joel naast me aan me vragen. Ik merk nu pas dat ik naar de grond staar. 'Niks,' zeg ik toch maar. Ze kijken me allevier aan, als teken dat ik moet zeggen wat er is. 'Er is niks,' zeg ik. 'Is het Hunter?,' vraagt Joel aan mij. Ik kijk hem aan en knik. 'Ik snap gewoon niet waarom hij zostraks zo raar deed en me niet eens wou helpen.' Terwijl ik dit zeg voel ik dat er alweer tranen onstaan in mijn ogen als ik denk aan het moment en de kast. Joel kijkt me bezorgd aan, en ik voel gewoon de ogen van de andere drie op ons gericht. 'Kom,' zegt Joel terwijl hij zijn armen om mij heen slaat. Hij drukt me dicht tegen zich aan en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Aaaah...,' zegt Sasha, het moment verbrekend. '... zien jullie nou wel dat jullie verlieft zijn.' 'SASHA!,' zeggen Robin en Kitty tegelijk. Sasha gaat weer op de grond staan en kijkt naar ons terwijl ik nog steeds mijn hoofd op Joel schouder lig en met zijn armen om mij heen. Na een paar seconden ga ik pas omhoog en kijk ik naar Robin die alweer naar me kijkt. 'Oke, zullen we dan maar iets leuks gaan doen,' vraagt Sasha. Ik knik. 'MIsschien kunnen we gaan voetballen?,' vraagt Joel. 'Dat is wel leuk,' zeg ik. De andere drie kijken ons vragend aan. 'Wat is voet-bal?,' vraagt Kitty. 'Kennen jullie dat niet?,' vraag ik aan hun. 'Nee,' zegt Robin. Ik kijk Joel speels aan. 'We kunnen het ze wel gaan leren?,' vraag ik aan hem. Hij knikt en vraagt aan Robin: 'Hebben jullie misschien een bal?' Hij kijkt ons vragend aan. 'Een bal is een rond ding dat kan rollen,' zeg ik voor de duidelijkheid. 'Ooh je bedoelt een hakuboe,' zegt hij na even nagedacht te hebben. 'Een wat?,' zeggen Joel en ik tegelijk. Robin beweegt zijn hande in een soort vorm en ineens heeft hij een bal in zijn handen. 'Dit is een hakuboe,' zegt hij. 'Hoe deed je dat nou weer?,' vraag ik hem verbaasd. 'Gewoon mijn handen bewegen. Kunnen jullie dat niet dan?,' vraagt hij. Joel en ik schudden met ons hoofd en blijven hem verbaasd aankijken.Robin gooit de hakuboe naar mij en knikt. 'Vertel maar wat voetbal is,' zegt hij. Joel en ik leggen het uit en daarna besluiten we opzoek te gaan naar een doel. Na een tijdje hebben we allebei een geschikt doel gevonden. Ik schiet bal naar Joel die hem terug schopt door het doel. 'Goal,' zegt hij blij. Ze kijken ons nog steeds vragend aan, maar na 2 uur te hebben te gespeelt snappen ze het eindelijk. 'Joel?,' vraag ik. HIj komt naar me toe gelopen. 'Moeten we niet weer eens naar huis toe gaan, voordat iemand erachter komt dat we weg zijn,' zeg ik terwijl ik naar de anderen kijk die nog druk aan het voetballen zijn. 'Ja, maar hoe komen we terug?,' vraagt hij. 'Geen idee,' zeg ik schouderophallend. 'Misschien weten mijn ouders het wel,' zegt Robin die schijnbaar ons gesprek mee luisterde. 'Is goed,' zeg ik terwijl we alweer opweg gaan naar het paleis.