Walls around me |001|

Ik gooide nog een paar broeken in mijn koffer, ging er toen opzitten in een poging het ding dicht te krijgen. Ik ging morgen naar Engeland en ik liep al dagen te stuiteren. Afgelopen april waren er een stel mensen van een of ander platenlabel naar mijn school gekomen en ze zochten een laatstejaars om bij hun te komen werken. Ik had de baan gekregen en ik was zo hyper. Ik wilde altijd al in Engeland wonen en muziek is mijn leven. Ik wist alleen nog niet precies bij welke artiest, maar het kon me weinig schelen. Al was het een dansend konijn. Mijn laptop stond open en ik hoorde een *ping* van Skype. Het was Miranda, mijn nieuwe baas. "Hey Lauren, how are you?", vroeg ze vriendelijk. "Fine, and I am so excited to go to England tomorrow.", antwoordde ik met een enorme glimlach. "Yes, about that, I have the last information for you. So, we've told you last spring that we searched somebody for the management team of a band. We actually needed two people for two bands and we've assigned you to one direction.", zei ze. "Are you kidding me?", vroeg ik ongelovig. "Well, if you'd rather..." "No, I love it! I just never expected it, that's all." Oh mijn god, nu zou ik vannacht al helemaal niet kunnen slapen. En dan was ik een zombie en dan... oh nee. Dit had ze me beter niet kunnen vertellen. "Will you survive or should I sent a doctor, you look like you're going to throw up or something.", lachte Miranda. "Maybe it is a good idea to bring a doctor to the airport.", lachte ik. "But I have to finish up packing. See you tomorrow." "Okay, we'll be at there when you land." "Who is we?", vroeg ik nieuwsgierig. "Don't know yet. I will be for sure, and maybe a couple of the guys as well, and somebody to bring you to your apartment." "Okay, bye." Terwijl ik dat zei hoorde ik op de achtergrond een jongen iets naar Miranda roepen. Ik viel op mijn bed. Nog maar een paar uur en dan liet ik dit land achter me. Dan was er niemand meer die me medelijdend aankeek. En niemand zou dat doen, daar zou ik wel voor zorgen.