De 100e Hongerspelen - 179

Ze hadden haar nodig om elkaar niet te lijf te gaan, om de leiding te nemen, om te overleven. Maar daarvoor moesten ze haar ook zo veel mogelijk proberen te sparen.

“Raak haar niet aan”, waarschuwde Seija de mannen. “Til haar op met het deken.” Ian en Xandrijn gingen elk aan een kant van het deken staan.
“Haal eerst die dekens van haar af, die kunnen we nog gebruiken”, zei Kayla, en boog zich over het lichaam.
“Nee!” Seija hield haar tegen. “Ben je gek, straks raak jij ook ziek!”
“We kunnen die toch niet zomaar verloren laten gaan?”, protesteerde Kayla.
“Kayla heeft gelijk”, viel Xandrijn haar bij, al wist hij zelf niet of hij dat nu zei uit overtuiging of om Seija te irriteren. Die Odette moest dood.
“Het is te gevaarlijk, we zullen ziek worden!”, ging Seija er tegenin.
“Ja, en straks sterven we allemaal van de kou, de Spelmakers zijn niet te vertrouwen”, siste Kayla.
“Hé, geen ruzie”, kwam Ian tussenbeiden.
“Wat vind jij dat we moeten doen?”, vroeg Seija meteen, hopend op wat steun.
“Geen idee, laten we het aan Vania vragen”, zei Ian.
“Nou, ik denk anders wel dat ik het ook weet”, gromde Seija. “Ik heb haar de hele tijd mee verzorgd.”
“Maar Vania had de leiding”, zei Kayla. “We vragen het haar.”
“Sleep haar dan eerst weg, daarna kunnen we het nog vragen”, zei Seija.
“Ben je gek, dan zijn die dekens weg voor we antwoord hebben!”, protesteerde Xandrijn.

“Wat doen we met de oude Snow?” Katniss had een paar mensen die ze vertrouwde verzameld.
“Hij is onze beste gok om de huidige kapot te krijgen”, merkte Haymitch op. “We moeten hem te vriend proberen houden.”
“Dat weet ik, maar nadien?” Katniss zuchtte. “Hij heeft ooit de doodstraf al gekregen en hij zal vragen wat we van plan zijn. Ik heb een antwoord nodig.”
“Hij is oud”, zei de dokter kalm. “De kans dat hij helemaal recupereert is klein. We kunnen er mee stoppen.”
“Hem laten sterven, bedoel je?”, vroeg Adriënne zacht. Katniss keek haar vriendin aan.
“Ik weet dat hij je grootvader is, maar hij heeft ooit de doodstraf al gekregen. Als we hem niet nodig hadden…”
“Je hebt gelijk”, Adriënne zuchtte. “Die straf was terecht. Maar, maar wees redelijk, ja?”