Hoofdstuk 2.

Louis Tomlinson POV

Ik schrik op van een geklop op de deur van het toilet waar ik op zit.
'Louis, alsjeblieft ik wil met je spreken!' hoor ik Harry zeggen.
Ik had zijn stem al zo lang niet meer gehoord, ik was zelf bijna vergeten hoe prachtig hees zijn stem was.
'Louis, alsjeblieft.' Het was zo perfect hoe hij mijn naam zei, alsof het zo hoorde.
Maar ik weet dat het niet zo hoorde, hij heeft de band maar vooral mij kapotgemaakt.
'Louis ik weet dat je me het waarschijnlijk nooit zal vergeven, maar laat me dan alsjeblieft toch proberen.' Hoe meer hij tegen mij zegt, hoe meer ik begin te twijfelen.
'Louis, ik mis je zo ontzettend hard!' En nadat hij die zin uitspreekt zijn al mijn twijfels verdwenen.
Ik veeg snel de tranen van mijn wangen en verbeter mijn houding.
Laten we maar hopen dat mijn ogen niet rood zijn van het huilen.
Ik open de deur en zie hem voor me staan.
Hij ziet er nog altijd prachtig uit.
En de vlinders in mijn buik beginnen weer te fladderen.
'Louis, het spijt me.' begint hij.
'Ik zou het graag willen goedmaken' gaat hij verder.
'Laten we anders even naar mijn huis gaan' zeg ik.
Hij knikt even ter bevestiging en dan lopen we samen naar buiten.
Terwijl we naar huis rijden zeggen we beide niets.
Hij heeft nog altijd die zelfde lekkere geur.
Als we binnen in mijn huis zitten begint Harry pas terug met praten.
'Het spijt me echt, ik weet niet wat me bezielde' 'Maar Louis, zou je me alsjeblieft kunnen vergeven?' Was dat alles?! Was dat het enige wat hij te zeggen, nadat hij mijn leven heeft verwoest?! Neen, deze keer zal ik hem niet snel vergeven.
Plots word ik helemaal woedend.
'Denk je nu echt dat ik je zomaar ga vergeven nadat jij mijn hele leven hebt verwoest?! Nee, Harry zo dom ben ik nog niet.' Hij kijkt me droevig aan, maar nee, op dit moment doet het me helemaal niets, ik word er zelf nog bozer van. 'Oh, en kijk me niet zo aan! Je denkt toch niet dat je zomaar mij toevallig kan tegenkomen en dan zeggen dat het je spijt en dan weer alles perfect is?! Neen, Harry, in zo een wereld leven we niet. Hier laat je zogezegde beste vriend je zomaar in de steek voor een meisje!'
Ik zie hoe er zachtjes tranen in zijn ogen komen. Maar het doet me niks, ik huil wel duizenden keren meer tranen dan hem op één avond.
'Harry, waarom huil je eigenlijk?! Omdat je beste vriend die je hebt laten vallen je niet meer wilt?! Of omdat je je misschien eindelijk realiseert dat dit allemaal jou fout is?! Want het werd wel eens tijd!'
Ik zie hoe de tranen nu al snel na elkaar over zijn wangen stromen.
'Louis ' zegt hij met gebroken stem. Misschien was ik wel een beetje te ver gegaan.
Ik zie hoe Harry naar me toe komt.
En plotseling slaat hij zijn armen om mij heen en barst in tranen uit.
'Louis, dit is niet wat ik wou. Ik wou voor altijd bij je blijven' 'Shht shht' troost ik Harry.