A ranger/traitor 112

“Vertel eens, wat is er gebeurd in Skandia sinds mijn laatste bezoek”, vroeg Will. Ze zaten allemaal rond een groot vuur. Will, Miko en Halldor hadden een ereplaats gekregen, al leek Halldor daar niet zo blij mee.
“Tja, eigenlijk begon het al niet lang na jullie vertrek. Het was dan de tijd dat we zoals elk seizoen ons territorium verdeelden.” Over dat ‘verdelen’ had Miko gehoord. Alle schippers kwamen bijeen en dobbelden om de kusten waar zij op rooftocht mochten gaan. Iets dat gepaard ging met veel gevloek en gescheld.
“Nou ja, ieder jaar zijn er wel een paar die het niet leuk vinden dat ze niet naar jullie mogen komen. Niets bijzonders normaal gezien. Alleen was het seizoen daarvoor niet zo succesvol. Veel stormen en de eigen oogst was ook al niet zo goed. Dus ze riepen harder en waren met meer dan de voorbije jaren. En het seizoen dat volgde was nog erger. Er was dus nog meer protest, maar Erak gaf niet toe uiteraard. En als je het mij vraagt is het de aanstokers niet te doen om Araluen of wat dan ook, maar wilden ze Erak gewoon weg.” Svengal spuwde op de grond. “Het zijn gewoon net honden, als ze uitgehongerd zijn bijten ze naar elk stuk vlees dat hen wordt voorgehouden. De naam van zeewolf zijn ze niet waardig. Wij zijn natuurlijk niet doof of blind en dom evenmin. We zagen heus wel dat er zich iets roerde, maar wat konden we er aan doen? Het is niet zo dat Erak, omdat hij Oberjarl was, de stormen kon zeggen dat ze moesten gaan liggen. Sommigen gingen zover om te beweren dat ze een vloek van de goden over Erak waren. Nou ik kan je wel vertellen, als dat zo was dan hadden we ze al jaren eerder gehad, maar nee aan de milde jaren ervoor denkt niemand nog. En op een gegeven moment was er geen houden meer aan. Wij stonden op dat moment waar we moesten staan aan Erak’s zijde. Hij beval ons te vertrekken, maar dat weigerden we. Vanwege Hakon hebben we het uiteindelijk toch gedaan. Maar we waren nog niet uit de problemen.