Inleiding

"Daar zijn we dan, doe je blinddoek maar af!" zegt Beau. Angela, Beau, Sophie en ik staan voor een groot gebouw. Het duurt een paar seconden tot ik realiseer dat dit het concertgebouw is waar One Direction met de Take Me Home tour langs komt, in Amsterdam. "Wat?! Wauw! Waar heb ik dit aan te danken?" roep ik. "Gewoon, we wilden je verrassen. We wisten hoe graag je het wou, dus we hebben het geregeld." zegt Angela. Ik geef mijn vriendinnen en zusje een dikke knuffel. "Het concert begint over twee uur, dus we kunnen nu wel even wat leuks gaan doen in de stad." zegt Beau. Eigenlijk heb ik meer zin om meteen naar binnen te gaan en alvast in de zaal te zitten, want ik kan echt niet meer wachten ot het begin nu, maar ik heb ook wel zin om met mijn vriendinnen Amsterdam te verkennen. Dus we gaan even rondkijken.
Twee uur later komen we terug bij het concertgebouw, het is al veel drukker nu. We lopen naar binnen en wachten tot het begint. Als het begint, zie ik Conor Maynard in het voorprogramma. Arggh, ik mag hem niet. Ik kijk hoe laat het is, 18:34. Pff... Nog een uur wachten. Nou ja, zo erg zal het toch niet zijn? Als hij een tijdje bezig is, realiseer ik dat hij telkens hele gemene en boze liedjes zingt, en dat hij mij telkens erbij aankijkt. Nou, hij mag mij blijkbaar dus ook niet, volgens mij. Na een tijdje kijk ik op mijn telefoon hoe laat het nu is, en ik zie dat het al 20:00 is, maar waar is One Direction? Waarom juichen alle fans zo naar Conor? Hebben zij dan niet door dat One Direction al een half uur te laat is? Opeens wordt alles donker en meteen is iedereen stil. Het is echt té stil. Als ik aan Angela wil vragen wat er is, kan ik haar niet vinden. Het is donker. Het voelt alsof ik alleen ben. Als ik mijn handen uitrijk om iets te proberen te voelen, voel ik niets. Ik knipper met mijn ogen en ineens lig ik op de weg, in de regen. Het is er stil en verlaten.Als ik wil opstaan, om te kijken waar ik ben, wordt ik bijna aangereden door een bus. In een flits zie ik dat de bus wat naar me schreeuwt. Ik schreeuw wat terug en sta op. Wacht eens even, bussen kunnen helemaal niet schreeuwen, toch? Opeens word ik duizelig en ik val weer op de grond, maar nu ergens anders. Ik lig in het gras en ineens is het prachtig weer geworden. Vreemd. Ik probeer op te staan, maar het gras houdt me tegen. Het trekt me naar beneden. Hoe meer ik tegen werk, hoe dieper ik kom te liggen. Het gras is te sterk, en dan kan ik nog maar een laatste glimp van de blauwe, heldere lucht zien. Het volgende moment is alles donker, en ik kan geen adem halen. Ik probeer te schreeuwen, maar ik krijg geen antwoord. Dan voel ik iets op mijn buik, een soort dierenpootjes...

Ik schrik wakker, en ik zie dat Luna op mijn bed staat. Haha, blijkbaar had ze me horen schreeuwen. Ik kijk naar de wekker, 5:37. Het heeft geen zin meer om nog verder te slapen, dus ik sta op. Ik denk nog telkens terug aan mijn droom... Ik ga even bij Sophie kijken, die aan de andere kant van de kamer slaapt. Gelukkig, ze is niet wakker geworden door het schreeuwen. Ik doe een klein lichtje aan en kijk welke kleren ik vandaag aan zal doen. Hmm... Blauw shirtje, witte broek, of toch geel shirtje met zwarte broek? Na even twijfelen kies ik voor een roze truitje met een licht-blauwe spijkerbroek. Ik kijk nogmaals op de wekker, inmiddels is het 6:10, nog 2 uur en 20 min. tot school begint. Ik besluit om eventjes zachtjes wat gitaar te gaan spelen, mijn grootste hobby. Ik zie hoe het steeds lichter wordt in de kamer. Om 7:15 ga ik proberen Sophie zachtjes wakker te maken, maar ze wil doorslapen, dus ik laat haar met rust. Ik hoor wat geluiden van beneden, dus ik ga ook maar naar beneden, om te ontbijten. Als ik beneden kom groet mijn moeder me vriendelijk. We maken samen een ontbijtje en halen de rest om te eten. De hele tijd flitsen er nog beelden voorbij van mijn droom. Na het ontbijt kijk ik nog even op de klok, 8:00, dus ik fiets naar school, zonder een idee te hebben van wat voor verrassing er op me staat te wachten...