080.

“waar denk je aan?” Harry zijn stem haalt me terug uit mijn flashback. Met een verdrietig glimlachje laat ik hem weten dat ik hem heb gehoord.
“we moeten gaan anders komen we te laat” zegt hij als hij merkt dat ik het er niet over wil hebben. Zachtjes knik ik en steek mijn armen uit als teken dat hij me overeind moet helpen. Hij komt naar me toe lopen en hurkt voor het bed neer “klim maar op mijn rug” zegt hij als ik niet in de gaten heb wat hij bedoelt. Opgelucht klim ik op zijn rug, door de flashback is de pijn die tijdelijk even weg is geweest weer helemaal terug. Zachtjes zucht ik in zijn nek en klem me zo stevig mogelijk tegen hem aan zodat ik niet kan vallen. Mijn gezicht verstop ik in zijn nek waardoor Harry waarschijnlijk meteen door heeft dat er iets aan de hand is want ik voel hoe hij zachtjes even in mijn been knijpt in een zwakke poging om me gerust te stellen. Stiekem spiek ik een klein beetje als we net de woonkamer in lopen. Alle ogen zijn meteen weer op mij gericht waardoor ik snel als een bang kindje mijn gezicht weer in Harry zijn nek verstop.
“wij zijn even weg, ik laat nog wel weten hoe laat we terug zijn” doorbreekt Harry gelukkig de stilte maar als hij weg wil lopen knijp ik zachtjes in zijn schouder. “wat is er?” vraagt hij twijfelend. Met mijn armen die om zijn nek hangen sein ik dat ik een telefoon of pen en papier nodig heb. Zayn die naast ons staat grijpt het kladblokje en de pen van het kastje dat naast de deur staat.
’zeg haar dat ik haar mis, onze momentjes en dat ik niet kan wachten tot ik er weer klaar voor ben om haar te spreken, zeg haar dat ik niet kan wachten tot we weer een van onze ‘oh eileen’ momentjes kunnen doen. Ik heb behoefte aan een goed feestje zodra ik klaar ben met schrijven gooi ik het blokje richting Ed die me verward aankijkt maar toch het blaadje leest. Naar Harry gebaar ik dat we kunnen gaan en nog voor ik weet of Ed het heeft begrepen lopen we naar de auto toe.

Zayn zit achter het stuur en Harry zit naast me achterin. De hele weg lig ik stilletjes tegen hem aan en een enkele keer loopt er een traan over mijn wang. De afgelopen week heb ik alles een beetje weg zitten duwen, gedaan alsof er niks aan de hand was omdat ik mooi weer wilde spelen voor Ed. Mijn ipod hou ik stevig in mijn handen, zodra we bij het ziekenhuis zijn trek ik de capuchon nog iets verder over mijn hoofd en doe ik mijn oordopjes in zodat ik de geluiden om mij heen niet hoef te horen. Zayn zet ons af voor de ingang zodat we meteen kunnen door lopen terwijl hij de auto parkeert. Harry tilt me uit de auto en draagt me tot de rolstoelen en duwt me dan in de rolstoel verder tot waar we moeten zijn. Als we stil staan legt hij zijn hand even op mijn schouder. Ik zit nog steeds met mijn capuchon ver over mijn hoofd en mijn iPod in mijn oren krampachtig mijn ogen dicht te knijpen.

Geschrokken knijp ik mijn ogen nog harder dicht en mijn handen grijpen de leuningen nog harder vast als mijn capuchon wordt afgezet. Mijn. Handelingen zijn zo geforceerd dat ik er hoofdpijn van krijg. Een snik verlaat mijn mond als ik voel hoe de oordopjes uit mijn oren worden gehaald maar ik durf er niets tegen te doen
"Isa, rustig. We zijn in de behandelkamer. We zijn alleen" geruststellend wrijft Harry door mijn haren en trekt me in een omhelzing.
"Ik ga je nooit meer zo lang binnen laten zitten" mompelt hij. Verslagen sla ik mijn armen ook om hem heen tot de deur vijf minuten later open gaat. Beschaamd veeg ik de tranen van mijn wangen. Gelukkig heb ik deze keer een andere dokter die zo op het eerste gezicht al een stuk aardiger lijkt. Netjes stelt hij zich voor en hij wacht geduldig terwijl ik mijn antwoorden opschrijf. Mijn gips wordt er af gehaald en daarna moet ik naar de röntgen afdeling om foto's te laten maken. Mijn capuchon gaat weer op maar Harry weigert om mijn iPod terug te geven. Zayn zit op een van de bankjes en staat meteen op zodra hij ons ziet. Hij neemt de stoel van Harry over die naast me komt lopen en mijn hand vast houdt die ik bijna fijn knijp.

Nadat de foto's zijn gemaakt lopen we weer terug naar hetzelfde kamertje. Het lukt me niet meer om te ontspannen en ik heb het idee dat ik langzaam gek word. Ik heb zin om een potje hysterisch te gaan zitten janken, om te schreeuwen, om iemand te slaan. De afgelopen dagen heb ik te lang, te vaak mijn goede humeur zitten forceren. Ik heb een uitlaatklep nodig voordat ik gek word en helemaal doordraai.