Dondergod, Chen

Op de top van de hoogste berg uit de Inguala bergketen, bevindt zich een kasteel. Een kasteel waar voor een lange tijd slechts twee zielen leefden. Chen, de dondergod leefde er samen met zijn jongere broer Baozi. Lang voor ze in het kasteel woonden, leefden ze samen met de vier andere goden boven de wolken. Ze heersten samen over de aarde. Suho, de oppergod en beschermer heerste over water. Do beheerste de aarde en kon zelfs één enkele zandkorrel laten trillen. De overige twee, Sehun en Chips waren tegenovergestelden. Chips was opgewekt en uitbundig en hij beheerste het vuur. Sehun daarentegen was rustig, bijna altijd emotieloos en beheerste de wind. De enige persoon waarbij Sehun wel emotie toonde, was zijn geliefde Luhan. Elke god had één grote liefde. Sehun had Luhan, die telekinese beheerste. Do had Kai, die kon teleporteren en Chips had Beck, die de kracht had om het licht te manipuleren. Nu komen we echter bij de reden dat Chen en Baozi geïsoleerd en alleen leefden. Toen Chen er achter kwam dat hij de enige was die niet geliefd werd, werd hij jaloers. Hij kon het niet aanzien dat iedereen gelukkig was, terwijl hij op zijn kleine broer moest letten. Hij nam wraak en creërde een immense storm waarin Lay, de geliefde van oppergod Suho om het leven kwam. De andere goden werden razend. Ze verbanden Chen, samen met Baozi naar een bescheiden kasteel op de top van de hoogste berg uit de Inguala bergketen. Waar de wolken dichtbij zijn, maar net onbereikbaar.

Vier jaar later, leefden de goden rustig verder met hun geliefden. Oppergod Suho rouwde vanaf de dag dat Lay stierf elk jaar drie maanden. Van juni tot september regende het dag en nacht. Chen daarentegen zat in zijn kasteel en broedde. Hij broedde op een plan dat na vier jaren ellende onder de wolken eindelijk uitgevoerd kon worden.
“Laat aan de goden weten dat ik het beu ben onder de wolken, dat ik niet kan leven zo. Zeg dat ik bereid ben om mijn krachten op te geven en als sterveling te leven, zolang ik maar terug in hun paleis mag wonen. Ze hebben een week de tijd om te beslissen, daarna zullen er gevolgen zijn.” Met deze boodschap werd Baozi op een lange en gevaarlijke reis gestuurd naar het paleis van de goden. Na enig overleg gingen de goden akkoord. Zonder krachten was Chen waardeloos en ongevaarlijk. Luhan, Sehuns geliefde werd op pad gestuurd om het bericht door te geven.
Vermoeid stond hij na zijn reis voor het kasteel in de bergen. Hij klopte aan en werd tegemoet gekomen door Chen die een poeslieve grijns op zijn gezicht had. Als bij toeval stak er een grote storm op, vlak nadat de deur open ging.
“Luhan, wat lang geleden! Kom toch binnen, straks wordt je nat.” Luhan was wantrouwig, maar zijn aarzelen duurde niet lang. Er weerklonken donderslagen in de bergen en hij liep naar binnen zo snel hij kon. De storm bleef duren en Luhan, die niet naar buiten durfde, werd gedwongen om in het kasteel te blijven.
Na wekenlang stormen, werden Chen, Luhan en Baozi bezocht door Kai. Sehun was doodongerust over Luhan en dus had Do zijn geliefde Kai gestuurd om hem op te halen. Tot iedereens verbazing weigerde Luhan mee te gaan.
“Ik wil hier blijven” zei hij, terwijl hij zijn vingers verstrengelde met die van Baozi. Chen grijnsde toen Kai woedend wegflitste en Luhan achterliet. Zijn plan om nog één van de goden eenzaam en alleen te maken, was gelukt.

Toen Sehun het nieuws hoorde, werd hij depressief. De storm stopte, maar er brak een nog donkerdere periode aan. In pure ellende creërde Sehun de ene na de andere tornado. Alsof dat het leven op aarde nog niet moeilijk genoeg maakte, voelden ook Chips en Do zich dom en verraden. Chips veroorzaakte bosbranden en de wereld werd overpoeld door aardbevingen die ontstonden uit Do’s opvliegendheid. De goden gebruikte al hun krachten en waren doodmoe. Ze waren gedwongen om na deze rampspoed hun krachten te sparen.
Oppergod Suho rouwt nog steeds 3 maanden lang om Lay en zo af en toe, wanneer één van de uitgeputte goden wanhopig en boos genoeg is, zie je nog ergens een bosbrand, aardbeving of een tornado.
En Chen? Chen zorgt dat er zo nu en dan een donderstorm is om de goden te laten weten dat niemand hem ooit te slim af zal zijn.