Hoofdstuk 10

Na een leuke avond, nee wat zeg ik, na een geweldige gezellige grappige fantastische perfecte avond, ben ik toch wel moe! Gelukkig kan ik gewoon gaan slapen wanneer ik wil. Liam, Niall en ik hebben namelijk alle drie een eigen sleutel van onze hotel kamer.
"Ik ga alvast slapen... Morgen wordt een spannende dag voor me." Zeg ik als we de enorme lobby van het hotel binnen lopen.
"Yep ik ook." Geef Harry toe.
"Ik drink nog even iets en dan kom ik ook." Zegt Liam.
Ook Zayn, Louis en Niall zeggen zoiets.
Harry en ik lopen naar de liften, die alle vier, stuk voor stuk, bezet zijn.
"Zo'n groot hotel met zoveel liften en alsnog lang moeten wachten." Zucht Harry.
"Yep... Ik ben het sowieso niet echt gewend, zulke grote hotels dus ik geloof maar gewoon wat jullie zeggen."
"Hoezo? Ga jij nooit op vakantie dan."
Ik lach: "Tuurlijk wel, ieder jaar op wintersport en op zomer vakantie, maar mijn ouders houden meer van wandel vakanties in Oostenrijk enzo en van kleine hotels. Ook leuk maar ik houd meer van zon vakanties. Gewoon lekker aan het zwembad, een sapje drinken even naar de zee en 's avonds feesten."
Pas nadat dat eruit is bedenk ik me dat het voor veel mensen niet normaal is om 2 keer per jaar op vakantie te gaan... Ik hoop niet dat hij me nu zo'n verwaand trutje vindt!
"Pff... Nu gaat de lift eerst nog naar een andere verdieping en dan pas naar ons toe." Zucht Harry.
Ik haal mijn schouders op.
"Maar mag je dan niet alleen op vakantie? Je bent toch oud genoeg! Hoe oud ben je eigenlijk als ik vragen mag?"
"Nu 18. Ik leef niet meer met mijn ouders dus met ze op vakantie is wel zo fijn. Dan zie ik ze eindelijk nog eens!" Leg ik uit.
"Niet met je ouders geleefd? Sorry als dat te persoonlijk is. Maar je kun me vertrouwen!" Harry legt een hand op mijn schouder maar haalt hem er snel weer af.
"Paparazzi." Legt hij snel uit.
Ik knik en glimlach, waarna ik begin te vertellen: "Nee zo erg is het niet! Ik wilde al sinds ik klein was in Engeland wonen en na een versnelde middelbare school kon ik naar Oxford University met 3 vriendinnen. Mijn ouders zijn in Nederland gebleven."
"Nederland... Aha we've got a Dutchie over here." Spot Harry.
Eindelijk komt de lift aan en we stappen in. Er staan nog andere mensen in die er dus ook voor ons uit moeten...
"Dus je bent wel slim." Gaat Harry verder.
Wat nu? Het klinkt zo dom.
"Nou... Er zijn slimmere mensen." Zegt ik voorzichtig.
Harry lacht, kennelijk begrijpt hij het.
"Ben jij zenuwachtig voor morgen?" Vraag ik, alle vragen kwamen tot nu toe van zijn kant, nu is het mijn beurt!
"Ja heel erg."
Ik hoor aan zijn stem dat hij het niet leuk vindt om toe te geven.
"Waarom? Jullie regeren zo ongeveer over de wereld en toch ben je zenuwachtig?"
"Ja, dit is anders en Miranda is best knap.." Nu weet ik zeker dat hij het moeilijk vindt om dingen toe te geven want aan het einde van de zin is zijn stem bijna onverstaanbaar.
"En wij regeren de wereld niet hoor. Dan zou allang iedereen geleerd krijgen op school hoe je wortelsoep, kip, koekjes en cupcakes moet maken. En dan iedereen zichzelf mogen omhullen met suikerspin." Zegt Harry snel na zijn laatste zin.
Dit keer lach ik en begrijp ik hem.
Alle mensen die met ons in de lift stonden zijn nu we gaan eindelijk naar de achtste verdieping!
"O, ik moet je dit nog geven. Dit moet je aan onze beveiliging laten zien, anders mag je niet naar ons toe enzo. Op de kamer wel, natuurlijk, maar in de studio ofzo niet..." Harry geeft me een pasje. Er staat een lepel op.
"Bedankt." Zeg ik.
"Waarom die lepel als ik vragen mag?"
"Omdat als het aan Liam ligt, het halve fandom een kaartje heeft. Hij gaf er te veel weg. Nu niet meer." Antwoordt Harry met een vrolijke stem.
Ik lach en hij ook. Hij lijkt me de jongen waarmee je leuke gesprekken kunt voeren...
EIN-DE-LIJK komen we aan op onze verdieping!
We lopen naar onze kamers en besluiten de tussendeur open te doen en te laten.
Ik poets mijn tanden en ga nog even naar de wc... Sh*t mijn menstruatie is er weer, snel pak ik een tampon uit mijn koffer en was mijn handen... Ik pak mijn Ipod en zet mijn "slaap lekker" afspeellijst aan.
Het begint met 'We Are Never Ever Getting Back Together.' Van Taylor Swift. Nèh... Niet zo'n zin in nu. Ik weet sowieso niet echt waarom ik die in de afspeellijst heb... Ik heb er eigenlijk alleen rustige liedjes op.
Ik druk op 'next' en ik hoor de intro van 'Skyscraper' van Demi Lovato.
Ik sluit mijn ogen en ik ga helemaal op in de muziek. Wat een stem!
En ja... Eindelijk.
Eindelijk voel ik me sterk.