Proloog.

Ik loop binnen in de Starbucks en bestel mijn favoriete warme chocolademelk.
Als mijn bestelling klaar is ga ik rustig zitten en neem ik een slokje van mijn warme chocolademelk.
Na One Direction heb ik toch niks beters te doen.
Ik zie soms nog wel mensen die me herkennen op straat maar veel aandacht besteden ze niet aan mij. Dat hebben ze eigenlijk nooit gedaan, ik was altijd al de minst favoriete van ons vijf.
Ik kijk wat rond me heen en observeer de mensen.
Dat is wat ik de laatste tijd vooral doe, mensen observeren.
Iedereen heeft mij in de steek gelaten zelfs mijn zogezegde vrienden.
Ineens herken ik een figuur die aan de kassa staat.
Ik probeer uit te zoeken wie het is en van waar ik hem ken.
Hij is moeilijk te herkennen met de beanie op zijn hoofd.
Maar dan wanneer hij omkijkt en ik recht in zijn groenblauwe ogen kijk, weet ik het bijna zeker.
En dat is ook de reden waardoor ik snel naar de toiletten loop en mijzelf opsluit.